Αριστοτέλεια Δόγκα: Διαβήματα

Αριστοτέλεια Δόγκα: Διαβήματα

1' 59" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η δίκη τελείωσε. Η συζήτηση, όμως, για τη δίκη της δολοφονίας και του βιασμού της Ελένης Τοπαλούδη δεν έχει ακόμη τελεσιδικήσει. Την κρατάει ζωντανή η ίδια η Αριστοτέλεια Δόγκα. Η εισαγγελέας αναρριπίζει το ενδιαφέρον των μίντια στέλνοντας εξώδικα για δημοσιεύματα που βρήκε ανά-ξιά της. Τη συντηρούν, όμως, κυρίως όσοι επιμένουν ότι το δίκαιο επικράτησε χάρη στο «ανθρώπινο», αντισεξιστικό διάβημα της εισαγγελέως. Οτι αυτό το διάβημα ήταν αναγκαίο για να σπάσει τα στεγανά της συντηρητικής Δικαιοσύνης.

Ποιον συντηρητισμό, άραγε, κατεδάφισε αυτή η αγόρευση που παρουσίαζε το θύμα ως «αφίλητη παρθένα» και «άμωμο αμνό»;

Αυτοί οι εισαγγελικοί χαρακτηρισμοί, ακόμη και αν ήταν δανεισμένοι από συγγενή του θύματος, μοιάζει να αναπαράγουν τα στερεότυπα για τις πατριαρχικώς «νόμιμες» εκδηλώσεις της γυναικείας σεξουαλικότητας. Τα στερεότυπα που αναγνωρίζουν ως θύματα μόνο τις αφίλητες.

Ακόμη και αυτή την ανορθογραφία ήταν έτοιμοι να καταπιούν όσοι ενθουσιάστηκαν με την εισαγγελική στάση. Σημασία έχει, λένε, που βρήκε επιτέλους βήμα μέσα στο δικαστήριο μια κραυγή συσσωρευμένης αγανάκτησης. Σημασία έχει που γειώθηκε ξανά η Δικαιοσύνη με το «κοινό περί δικαίου αίσθημα».

Τη γείωση αυτή τη ζητούν συνήθως όσοι βρίσκουν τους θεσμούς πολύ μαλακούς. Οσοι ζητούν να είναι οι δικαστές εκδικητές και αγωγοί του θυμού. Αυτή τη φορά, όμως, την αγανακτισμένη έναντι της ψυχρής Δικαιοσύνης δεν την υπερασπίζονται οι συντηρητικοί. Την υπερασπίζονται όσοι θα αυτοπροσδιορίζονταν πολιτικά ως προοδευτικοί.

Τι είναι οι δικονομικοί κανόνες που, μεταξύ άλλων, απαιτούν από τον εισαγγελέα ψυχρότητα; Είναι «γραφειοκρατικά» τείχη που εμποδίζουν τη βουή του πλήθους; Είναι απάνθρωπες φόρμες που πρέπει κάποιος να τις σπάσει για να μιλήσει η ψυχή; Είναι μήπως κανόνες που απαγορεύουν στον εφαρμοστή του δικαίου την ενσυναίσθηση;

Δεν αρκεί ο νόμος; Δεν θα είχαν καταδικαστεί οι ένοχοι χωρίς λουλούδια, δάκρυα και μελοδραματισμούς; Εχει ανάγκη η Δικαιοσύνη το θέατρο; Δεν θα είχε αποδοθεί αν δεν είχε διασυνδεθεί με τα μίντια – αν δεν είχε συντονιστεί με την εξωδικαστηριακή καλλιέργεια του αποτροπιασμού;

Οσοι υπερασπίζονται την εισαγγελέα επικαλούνται ως επιχείρημα τη στάση των άλλων: τον συνήγορο που προσπάθησε να συκοφαντήσει το θύμα· τον υπουργό που νόμιζε πως μπορεί να παρέμβει «σαν πολίτης» στην εκκρεμή υπόθεση· τον εκπρόσωπο του δικηγορικού συλλόγου που μπήκε στο δικαστήριο για να κάνει συνδικαλισμό.

Ομως, τα λάθη των υπολοίπων δεν αρκούν για να ισοφαρίσουν τον εισαγγελικό λαϊκισμό.

Η Δικαιοσύνη δεν κινδυνεύει από τους τύπους. Οι τύποι είναι που εγγυώνται τον ανθρωπισμό του συστήματος. Χωρίς αυτούς το δικαστήριο κινδυνεύει να ενωθεί με την πλατεία και τις χύδην κρεμάλες της. Η δικονομία είναι προϋπόθεση της ευαισθησίας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή