Πριν από δύο μέρες ήρθε ο ταχυδρόμος στο σπίτι. Κάθε φορά που ακούω το μηχανάκι με το σήμα των ΕΛΤΑ, αισθάνομαι εκείνη τη γλυκιά αίσθηση προσμονής που είχαν οι παλιοί άνθρωποι για το γράμμα αγαπημένων προσώπων. Ισως είμαι και εγώ ένας άνθρωπος του παλιού καιρού, αφού ένας φίλος σκέφτηκε να μου στείλει ένα γράμμα. Ψηλάφισα τον φάκελο με τη διεύθυνσή μου γραμμένη με το χέρι (λεπτό μαύρο μαρκαδοράκι) και παρατήρησα τα τρία γραμματόσημα, άνω δεξιά: δύο με τον Ηρόδοτο του 2019 και ένα με τη Διδώ Σωτηρίου από το 2014. Ωραία συγκατοίκηση, σκέφτηκα.
Το γράμμα απλωνόταν σε τρεις σελίδες και ο συντάκτης του μου περιέγραφε αναλυτικά πώς βίωσε την καραντίνα. Μου εξηγούσε ότι στη διάρκεια εκείνων των ημερών αισθάνθηκε την ανάγκη να μοιραστεί την εμπειρία με φίλους και να καταγράψει αυτό το πρωτόγνωρο βίωμα. Εκ πρώτης όψεως, η πυκνογραμμένη επιστολή ήταν γεμάτη περιγραφές μιας καθημερινότητας, ανάμεσα σε τακτοποίηση συρταριών, εκκαθάριση χαρτιών, οργάνωση βιβλιοθήκης, καθάρισμα αποθηκών και γενικής λάτρας. Μέσα όμως από αυτήν την αναβίωση μιας κοινής για πολλούς εμπειρίας τους μήνες Μάρτιο και Απρίλιο του 2020, υπήρχε διάχυτη μία αίσθηση προσωπικού επαναπροσδιορισμού. Μία αμηχανία για την αναγκαία ισορροπία ανάμεσα στα «καλά» της καραντίνας και τα επιθυμητά και αναγκαία της «κανονικότητας».
Περισσότερο, στάθηκα στη φύση της επιστολής. Ηταν γραμμένη αυθόρμητα, πηγαία, από χέρι σταθερό και μυαλό τακτοποιημένο. Υπήρχε θέληση και επιθυμία. Σκέφτηκα τα δεκάδες «ημερολόγια καραντίνας» που κυκλοφόρησαν διαδικτυακά, και που, τα περισσότερα, χάθηκαν σε μια θάλασσα ομοιομορφίας, κοινοτοπίας και πλήξης. Εδώ, όμως, είχα στα χέρια μου την ασθμαίνουσα επιστολή και το ασπαίρον χειρόγραφο. Υπήρχε διαφοροποίηση μέσω της αυξομείωσης της έντασης της γραφής και όλων των πολιτισμικών επιχρισμάτων και καθιστά ένα τεκμήριο μοναδικό στη ρωγμή του χρόνου. Πρώτον και κύριον, ο γραφικός χαρακτήρας.
Θεώρησα τον εαυτό μου τυχερό που είχε στα χέρια του ένα από τα ελάχιστα γραμμένα στο χέρι ημερολόγια καραντίνας. Σκέφτηκα, επίσης, ότι μία Βιβλιοθήκη θα έπρεπε να οργανώσει από τώρα για τους μελετητές του μέλλοντος τμήμα τεκμηρίων για το πώς βιώθηκε η εμπειρία της καραντίνας από απλούς πολίτες. Κείμενα γραμμένα στο χέρι, για να δούμε και επιλογές γραφικής ύλης, χαρτιού, επίπεδο κοινωνικής αγωγής και συναίσθηση διαμεσολαβημένου συναισθήματος. Να, μια ωραία εργασία για το έτος 2100 όταν θα πέσει το θέμα «τι έκανε ο παππούς σας στην πανδημία του 2020;».