Αντικρουόμενα μηνύματα στέλνει η κυβέρνηση σε σχέση με τα περιβαλλοντικά ζητήματα. Από τη μία ο πρωθυπουργός έχει τοποθετήσει πολύ ψηλά στην ατζέντα του το θέμα της κλιματικής αλλαγής και από την άλλη ψηφίζονται στη Βουλή νομοσχέδια που δημιουργούν σύγχυση σε σχέση με τις πραγματικές προθέσεις της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Για άλλη μία φορά ο Κυριάκος Μητσοτάκης οφείλει να ισορροπήσει ανάμεσα στην προσωπική του σφραγίδα στη διακυβέρνηση της χώρας (και επομένως στην υστεροφημία του) και στις σειρήνες της «με-κάθε-κόστος» ανάπτυξης. Προς το παρόν, κερδίζουν οι δεύτερες κατά κράτος.
Είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα έχουμε υποφέρει από μια έξαλλη, αντιεπενδυτική νοοτροπία που κόστισε πολύ: κόστισε σε θέσεις εργασίας, κόστισε σε ΑΕΠ, κόστισε ακόμα και στο ίδιο το περιβάλλον το οποίο υποτίθεται υπερασπίζονταν ταλιμπάν οικολόγοι που έστησαν στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης μια ολόκληρη φάμπρικα προσφυγών στο Συμβούλιο της Επικρατείας, με πρόσχημα την προστασία του φυσικού πλούτου της χώρας.
Τώρα, όμως, κινδυνεύουμε να πάμε στο άλλο άκρο. Ο τελευταίος νόμος για τον αιγιαλό, όπου πρακτικά δίνεται το δικαίωμα σε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις να καταλάβουν το σύνολο της παραλίας με ομπρέλες και ξαπλώστρες, είναι ένα πολύ κακό δείγμα μιας νοοτροπίας που διεθνώς είναι ξεπερασμένη: η ιδέα ότι θα εκτοξεύσουμε την ανάπτυξη ξεπουλώντας τους φυσικούς μας πόρους μοιάζει παρωχημένη και τελικά αντιαναπτυξιακή.
Αν η Ελλάδα έχει να «πουλήσει» κάτι είναι το ακριβώς αντίθετο από το μοντέλο που ενισχύει το τελευταίο νομοσχέδιο: έχει να πουλήσει αυθεντικότητα, έχει να πουλήσει φυσικό κάλλος χωρίς τον θόρυβο της τουριστικής βιομηχανίας. Το είχε πει πολύ καλύτερα σε συνέντευξή του στην «Κ» ο Chief Creative Officer της χώρας, Στηβ Βρανάκης, επιλογή του ίδιου του πρωθυπουργού: «Οταν η απομόνωση λήξει, θέλουμε οι επισκέπτες μας να πουν ότι εδώ ξανάμαθαν να βρίσκονται με ανθρώπους, να τρώνε αγνό φαγητό, να αναπνέουν καθαρό αέρα, να κολυμπούν σε καθαρά νερά. Γι’ αυτό και το περιβάλλον είναι τόσο σημαντικό. Πρέπει να το θεωρήσουμε ισότιμο εταίρο στον τουρισμό».
Οι άνθρωποι με υψηλό εισόδημα δεν αναζητούν στην Ελλάδα κακέκτυπα του Μαϊάμι ή των ισπανικών ακτών. Αναζητούν τη μεσογειακή φύση σε μία από τις καλύτερες εκδοχές της, ελεύθερες παραλίες, την εμπειρία να τρώνε χωριάτικη σαλάτα δίπλα στο κύμα. Ας προστατεύσουμε αυτό που έχουμε. Αλλοι το έχασαν και προσπαθούν να το ξαναβρούν.