Αν, ο μη γένοιτο, αναγκαστεί να επανεμφανιστεί ο κ. Τσιόδρας στις οθόνες μας, θα πρέπει να λάβει υπόψη του τις δυναμικές μειοψηφίες. Οσους αγανάκτησαν όχι τόσο επειδή χρειάστηκε να περάσουν 72 ολόκληρες ημέρες χωρίς ούτε μια ωρίτσα καφετέριας, αλλά επειδή εκ των υστέρων θύμωσαν με τον εαυτό τους γιατί πειθάρχησαν. Και το χειρότερο, πειθάρχησαν χωρίς να διαμαρτυρηθούν. Συμπεριφέρθηκαν όπως η σιωπηλή πλειοψηφία του πληθυσμού, οι «νοικοκυραίοι», οι μικρομεσαίοι, οι «μικροαστοί», που τόσο απεχθάνονται. Αυτό δεν θα το συγχωρήσουν ποτέ ούτε στον Τσιόδρα ούτε στον Χαρδαλιά ούτε στον Μητσοτάκη που μας τους κάθισε στο σβέρκο. Τώρα μπορούν, επιτέλους, και εκ του ασφαλούς, όχι μόνον να οργανώνουν αντιστασιακούς πυρήνες με κύριο αίτημα το δικαίωμα του συνωστίζεσθαι, αλλά και να κατηγορούν την κυβέρνηση ότι αδίκως, εξαιτίας της περιώνυμης δεξιάς διαστροφής της, τόσον καιρό τούς έκλεισε στα σπίτια τους. Για ποιον λόγο μας πανικόβαλαν; Για να μας κλείσουν μέσα. Απόδειξη, ο μικρός αριθμός θυμάτων. Δεν έπαθα έμφραγμα, οπότε αδίκως έκοψα το κάπνισμα. Αντε να ανάψω ένα. Και να οργανώσω μια συγκέντρωση για αλληλεγγύη στους μετανάστες.
Το διόλου αξιοπερίεργο είναι ότι με αυτούς συντάσσονται και όσοι δεν έχουν σχέση με την Αριστερά, έχουν όμως πολύ στενές σχέσεις με την ανυπακοή. Εχουν τα νεύρα τους και αυτοί επειδή αναγκάστηκαν να υπακούσουν σε μια κυβέρνηση που τους πέφτει βαριά κεντρώα και ακραία φιλελεύθερη. Είναι αυτοί που συμφωνούν με τον φράχτη στον Εβρο αλλά τον βρίσκουν χαμηλό και θυμώνουν όποτε η κ. Σακελλαροπούλου δεν απευθύνει ηχηρά μηνύματα στον Ερντογάν. Ολοι αυτοί, βέβαια, αν η Ελλάδα είχε υποστεί την πανωλεθρία της Ιταλίας ή της Ισπανίας, θα φώναζαν επειδή η κυβέρνηση άφησε τον λαό στο έλεος του θανατηφόρου ιού, προκειμένου, ως φιλελεύθερη που είναι, να σώσει την αγορά. Η ανυπακοή δεν έχει πολιτικό πρόσημο. Είναι μια πολιτική δύναμη από μόνη της.
Το πρόβλημα δεν είναι το μέχρι βλακείας ανορθολογικό των επιχειρημάτων τους. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, με πρώτη και καλύτερη την Αμερική του Τραμπ. Το πρόβλημα είναι οι φωνές τους. Οσο πιο περιθωριακοί αισθάνονται τόσο περισσότερο φωνάζουν. Και ξέρουμε ότι δεν χρειάζεται μεγάλο πλήθος για να ακυρώσει οποιοδήποτε υγειονομικό μέτρο ενδέχεται να χρειαστεί. Λένε όσοι ξέρουν πως δεν τελειώσαμε με τον κορωνοϊό. Τελειώσαμε, αντιθέτως, με τη συναίνεση που προκάλεσε. Και αυτό κάνει την ενδεχόμενη επιστροφή του ακόμη πιο απειλητική. Αν προσθέσουμε και τα συμπτώματα της οικονομικής κρίσης, που καθημερινά γίνονται όλο και πιο έντονα, μάλλον θα διαψευσθεί η αισιοδοξία όσων βιάστηκαν να συμπεράνουν πως ο ιός σκότωσε τον λαϊκισμό.