Τον κ. Παύλο Πολάκη, υπό φυσιολογικές συνθήκες, ουδείς άνθρωπος θα μπορούσε να τον πάρει στα σοβαρά. Ακόμη και στα social media, όπου δεν κυριαρχεί η ορθοφροσύνη. Οι περισσότεροι θα προσπερνούσαν τις ανορθογραφίες με κεφαλαία γράμματα, που συνήθιζε να αναρτά. Θα εθεωρείτο ένας από τους γραφικούς του «ΔΙΑΔΟΣΤΑΙ», έστω κι αν ήταν στην άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος. Το πολύ πολύ να γελούσαν κάποιοι στο καφενείο με τα χονδροειδή καλαμπούρια του. «“Λοιμωγμένο σούργελο”! Μα, πώς τα λέει ο μπαγάσας…».
Το πρόβλημα με τον κ. Πολάκη δεν είναι η γραφικότητά του, ή η «σφακιανή αψύτητά» του, όπως τον αγιογράφησε ο κ. Αλέξης Τσίπρας. Είναι ότι, με ή χωρίς κομματικές διαδικασίες, αλλά σίγουρα με την εύνοια του αρχηγού, μπήκε σε θέση ευθύνης. Μέγιστης ευθύνης όπως αποδείχθηκε στην πρόσφατη εμπειρία της πανδημίας.
Ο τέως αναπληρωτής υπουργός έδωσε την περασμένη Πέμπτη μακρά συνέντευξη για όλους και όχι για όλα. Ευθυγραμμίστηκε με το δόγμα Τραμπ, ο οποίος επίσης δεν μιλά με όλους τους δημοσιογράφους, παρά μόνο με όσους τον επαινούν: «Δεν μπορώ να κουβεντιάσω με όλους τους δημοσιογράφους. Στα Σφακιά λέμε στον καλό καλύτερα, στον κακό χειρότερα». Δεν μας είπε τι θα έκανε αν γινόταν επί των ημερών του το κακό, αλλά μας είπε τι δεν θα έκανε. Δεν θα τοποθετούσε τον κ. Σωτήρη Τσιόδρα επικεφαλής λοιμωξιολόγο του Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας, παρόλο που «είναι καλός επιστήμονας» (Alpha 28.5.2020). Ποιον θα έβαζε; Αγνωστο· στον λαϊκισμό δεν υπάρχουν καταφάσεις, παρά μόνο αρνήσεις. Ολοι όμως γνωρίζουμε την αλλεργία που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ με την αριστεία και την αξιολόγηση, οπότε μπορούμε με βεβαιότητα να εικάσουμε ότι θα μπορούσε να είναι κάποιος απόφοιτος τουριστικών επαγγελμάτων.
Μερικοί θα πουν, «ναι αλλά, προς τιμήν του, ο τέως υπουργός Υγείας κ. Ανδρέας Ξανθός δήλωσε πολλάκις ότι αυτός τον κ. Τσιόδρα θα επέλεγε για τη θέση…». Σωστό είναι αυτό, αλλά ο κ. Ξανθός δεν πίνει ρακές με τον κ. Τσίπρα σε παραλιακά ταβερνάκια της Κρήτης. Από την άλλη, όλοι βλέπουμε τα οικεία βέλη που δέχεται ο τέως υπουργός. Απλώς και μόνο το γεγονός ότι θεωρούμε πως είναι «προς τιμήν» κάποιου, η εκφορά του αυτονόητου, δείχνει το βάθος της στρέβλωσης του πολιτικού συστήματος. Κάποιοι από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αντιτείνουν: «Μα εδώ, η κ. Λίνα Μενδώνη αντικατέστησε τον κ. Κωνσταντίνο Τσουκαλά με έναν καθηγητή μέσης εκπαίδευσης για τη θέση του προέδρου του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού». Το ίδιο λέμε…
Το ερώτημα λοιπόν είναι: πόσους Τσιόδρες χάσαμε και πόσους Πολάκηδες εκλέξαμε για να φτάσουμε εδώ που είμαστε; Πόσες φορές τα κομματικά και μικροκομματικά κριτήρια (λόγω ανταγωνισμών στην ίδια κυβέρνηση) υπερίσχυσαν της αποτελεσματικότητας; Αν κοιτάξουμε λίγο γύρω μας, θα βρούμε την απάντηση.