Γενναιόδωρη από κάθε άποψη η πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το πακέτο που θα εισπράξει η Ελλάδα· αφενός, για να αντεπεξέλθει στις τεράστιες δυσκολίες που προκάλεσε και προκαλεί η πανδημία στην οικονομία της, αφετέρου, για να αλλάξει σελίδα και να προχωρήσει στην πράσινη ανάπτυξη και στην ψηφιοποίηση του κρατικού μηχανισμού. Ουδείς το αμφισβητεί αυτό, ούτε καν ο ΣΥΡΙΖΑ, κρίνοντας από τις δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα, ενώ ακόμη και το ΚΚΕ δείχνει μετρημένο στην αντίδρασή του. Και δεν χρειάζεται να δίνει κανείς σημασία στον Βαρουφάκη, καθώς αυτός βγάζει το ψωμί του ως φραστικός υπονομευτής της Ευρωπαϊκής Ενωσης. «Μιναδόρος» θα ήταν το επάγγελμά του εάν δούλευε σε λατομείο…
Ευτυχώς, γίνεται σταδιακά φανερό ότι τα τεράστια κονδύλια που πρόκειται να πάρει τελικά η χώρα δεν θα δοθούν για να πέσουν από το ελικόπτερο σαν προκηρύξεις, και όποιος προλάβει. Θα υπάρξουν διαδικασίες, θα στοχεύουν σε μεταρρυθμιστικό και επενδυτικό πρόγραμμα, θα απαιτούν «εθνικά σχέδια ανάκαμψης και ανθεκτικότητας», όπως ξεκαθάρισε ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν, Bάλντις Ντομπρόβσκις, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ». Δυστυχώς, άρχισε ήδη από μίντια και δημοσιογράφους –όπως πολύ συχνά στη χώρα μας– η γκρίνια του λαϊκισμού και της μεμψιμοιρίας. Γιατί δηλαδή τα λεφτά θα δοθούν με όρους και σχετική εποπτεία και όχι στα τυφλά, για να τα ξοδέψει με πλήρη ασυδοσία το πολιτικό σύστημα και να τα φάει όπως θέλει η κοινωνία της επαιτείας και του πλιάτσικου; Αφού τα λεφτά από τα ΕΣΠΑ, που και αυτά δίνονται, υποτίθεται, με όρους και στόχους, τα απορροφούμε και τα ξοδεύουμε «τσάτρα-πάτρα», γιατί να μην μπορούμε να κάνουμε το ίδιο και με το νέο πακέτο; Τι σόι Ελληνες είμαστε που ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει;
Στις δηλώσεις τους, ο Κυρ. Μητσοτάκης και οι υπουργοί σχεδόν ορκίζονται ότι αυτήν τη φορά η Ελλάδα θα συμπεριφερθεί διαφορετικά και όχι ως «νεόπλουτη», όπως συνηθίζει. Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση έχει δώσει δείγματα σοβαρότητας και μάλλον οι προθέσεις της είναι όντως… αγνές. Από την άλλη πλευρά, είναι υποχρεωμένη να βρει λύσεις σε συγκεκριμένα προβλήματα. Το πρώτο είναι η ανταπόκριση του κρατικού μηχανισμού στην κατάρτιση σχεδίων, στην απορρόφηση των αντίστοιχων κονδυλίων και στην προσπάθεια ψηφιακού εκσυγχρονισμού του. Είναι γνωστές οι χαμηλές επιδόσεις του, όπως και οι συντεχνιακές αντιδράσεις σε κάθε απόπειρα αλλαγής. Το δεύτερο είναι το δεδομένο της αυξημένης ανεργίας, αφού πάρα πολύ δύσκολα θα επιβιώσουν πολλές από τις λεγόμενες μικρομεσαίες επιχειρήσεις –ταυτόχρονα αποτελούν εμπόδιο στην ανάπτυξη και βασική δεξαμενή φοροδιαφυγής– και το καθεστώς της διαδεδομένης «μαύρης» εργασίας δεν θα μπορεί να διατηρηθεί στο σύνολό του.
Υπάρχει και τρίτο πρόβλημα, αυτό του μεγάλου αριθμού νέων και μεγαλύτερων Ελλήνων χωρίς δεξιότητες που απαιτούν οι καιροί, σύμφωνα με τις επιταγές της δημόσιας εκπαίδευσης. Που σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να βρει τρόπο ανακούφισης όλων αυτών για να αποφύγει τις κοινωνικές αναταραχές.