Η υπουργός Παιδείας προσερχόταν στην κοινοβουλευτική μάχη με ένα αχρείαστο τραύμα: το τραύμα από την τηλεκπαίδευση, που οι αντίπαλοί της κατάφεραν να βαφτίσουν «κάμερες».
Η Κεραμέως σπατάλησε πολιτικό κεφάλαιο σε ένα εγχείρημα που δεν μπορούσε –νομικά και τεχνικά– να υποστηρίξει μέχρι τέλους. Η πολιτεία δεν είχε τα μέσα να εγγυηθεί το μάθημα εξ αποστάσεως. To αποτέλεσμα ήταν ότι, εκτός από τις πάντοτε αντιδραστικές μειοψηφίες, αποξένωσε και ζωντανές δυνάμεις του εκπαιδευτικού χώρου. Δυνάμεις που είχαν εργαστεί στην καραντίνα και ένιωσαν μετά ότι καλούνταν να φουσκώσουν ένα αδειανό πουκάμισο για την περιβολή του υπουργικού γοήτρου.
Αυτή η περιττή αντιπαράθεση κατέληξε να δηλητηριάσει και την υποδοχή του νομοσχεδίου περί «αναβάθμισης του σχολείου». Γι’ αυτό ο πρωθυπουργός δοκίμασε να αποφορτίσει το κλίμα, ευγνωμονώντας από τη Βουλή τους εκπαιδευτικούς που εργάστηκαν κατά τον εγκλεισμό, χωρίς να αναζητήσουν άλλοθι στις τεχνικές ελλείψεις.
Αν, πάντως, επιβεβαίωσε κάτι η αντιπαράθεση για το εκπαιδευτικό νομοσχέδιο, είναι ότι η κυβέρνηση και η Κεραμέως προσωπικά είναι τυχεροί. Δεν χρειάζονται εμπνεύσεις. Τους αρκεί το αυτονόητο για να προσπερνούν την αντιπολίτευση.
Για ακόμη μία φορά, το υπουργείο Παιδείας βρέθηκε στη θέση να εισηγείται υπερώριμες ρυθμίσεις – οι περισσότερες εκ των οποίων ανήκαν ήδη στο εκπαιδευτικό κεκτημένο της προσυριζαϊκής περιόδου. Η Κεραμέως βρέθηκε να υπερασπίζεται την αποκατάσταση των πρότυπων σχολείων απέναντι σε έναν αντίλογο (Φίλης) που καταγγέλλει τα πρότυπα ως «καρκινώματα στα σπλάχνα της εκπαίδευσης». Βρέθηκε να θεσπίζει την εκμάθηση ξένης γλώσσας στο νηπιαγωγείο απέναντι σε δοξασίες για δάκτυλο αμερικανικών συμφερόντων.
Αν ο συντηρητισμός της Κεραμέως εξαντλείται σε ηθικολογικά αξεσουάρ –όπως η επαναφορά της διαγωγής που θα πατάξει τάχα το μπούλινγκ–, ο συντηρητισμός των αντιπάλων της αφορά τον πυρήνα της εκπαιδευτικής λειτουργίας. Είναι ο αριστερός συντηρητισμός που προτιμά τη δημοσιοϋπαλληλική απολίθωση έναντι της αξιολόγησης· και προκρίνει την ισοπέδωση έναντι της δυνατότητας να δημιουργηθούν κύτταρα αριστείας που θα λειτουργούν ως κοινωνικοί ανελκυστήρες.
Ισως η πιο χαρακτηριστική στιγμή της χθεσινής συζήτησης ήταν το εγκώμιο του Γιώργου Γεραπετρίτη στην εκπαιδευτική του κοιτίδα, την Ιωνίδειο Σχολή Πειραιά. Ηταν μια ζωντανή υπενθύμιση για το τι σημαίνει δημοκρατική διάπλαση της άρχουσας τάξης – αυτό που στο αναθεματολόγιο της Αριστεράς αναφέρεται σαν «ελίτ». Ηταν ταυτόχρονα και μια υπενθύμιση για το πού έχει σκαλώσει η πολιτική αντιπαράθεση για την εκπαιδευτική πολιτική. Ξαναλύνουμε τα λυμένα.
Πλούσιο, λένε, σε κάνει η φτώχεια του άλλου. Για την υπουργό Παιδείας ισχύει παραλλαγμένο: Μεταρρυθμιστή σε κάνει η καθήλωση των πολιτικών σου αντιπάλων.