Κλασικό και… πατροπαράδοτο αυτό το «αν ήμουν εγώ πρωθυπουργός θα…» που ακουγόταν καθημερινά μέχρι πρόσφατα στις καφενόβιες συζητήσεις σε όλη την επικράτεια. Δεν έχει εκλείψει εντελώς, απλώς τα καφενεία λέγονται τώρα καφετέριες και ένα μεγάλο μέρος των θαμώνων που ξημεροβραδιάζονται σε αυτά είναι πια νέοι που γενικά αδιαφορούν. Πολλοί από τους πολίτες μεγαλύτερης ηλικίας, πάντως, δεν ξεχνούν και συνεχίζουν με ζέση να κυβερνούν τη χώρα με το «αν». Ισως γι’ αυτό και η Ελλάδα συνεχίζει να είναι «μη κυβερνήσιμη χώρα»!
Τώρα, ωστόσο, δεν χρειάζεται να είναι κανείς… κατά φαντασίαν πρωθυπουργός για να κυβερνήσει με «αν». Μπορεί να βάλει φρένο στις φιλοδοξίες του και να αρκεστεί σε ένα «αν ήμουν δήμαρχος…», ας πούμε, που ενδεχομένως να είναι πιο εφικτό για τη φαντασία του και ενδεχομένως περισσότερο χρήσιμο για την καθημερινότητά του. Γιατί και αν ακόμη δεν έχει γίνει πλήρως αντιληπτό, οι λεγόμενοι ΟΤΑ (Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης) έχουν πια πολλές αρμοδιότητες που αφορούν άμεσα το περιβάλλον του πολίτη/δημότη.
Οπως σε όλα τα αξιώματα, οι απανταχού δήμαρχοι κατατάσσονται σε διάφορες κατηγορίες, όπως ακριβώς οι περιφερειάρχες, οι υπουργοί, οι πρωθυπουργοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι επιχειρηματίες, αλλά και οι ποικίλοι επαγγελματίες. Υπάρχουν αυτοί που έχουν καλές προθέσεις, οι επιτυχημένοι, εκείνοι που είναι ταγμένοι στην υπηρεσία του τόπου τους, οι πολιτικά φιλόδοξοι που βλέπουν τη δημαρχία σαν σκαλί για την άνοδό τους στην πολιτική, οι αποτυχημένοι, οι διεφθαρμένοι, οι ανίκανοι, όσοι είναι υποταγμένοι στα μικροσυμφέροντα της τοπικής κοινωνίας τους κ.λπ. Με την επισήμανση ότι δεν είναι βέβαιο ότι όλοι κρίνονται από το έργο τους. Κρίνονται και από άλλα…
Με αυτή την έννοια, «αν ήμουν δήμαρχος…» με καλές προθέσεις, φιλότιμος, ταγμένος κυρίως στη βελτίωση του περιβάλλοντος και της καθημερινότητας των συμπολιτών μου, θα φρόντιζα να λύσω προβλήματα που επηρεάζουν αρνητικά, πλην όμως ουσιαστικά, τη ζωή πριν προχωρήσω στην υλοποίηση μεγαλεπήβολων σχεδίων. Αν η πόλη της φαντασίας μου ήταν μεγάλη, πέρα από διατήρηση της καθαριότητας, θα ξήλωνα όλες τις παράνομες πινακίδες από τους δρόμους, θα επέβαλλα να μπουν πινακίδες ονοματοδότησης σε όλες τις οδούς, θα απαιτούσα τον επαρκή ηλεκτροφωτισμό όλων των δρόμων και οδών, θα κυνηγούσα με πάθος όσους ρυπαίνουν με αφίσες, αυτοκόλλητα και γκράφιτι δημόσιους χώρους και σήματα τροχαίας, θα αγωνιζόμουν για την καλή σηματοδότηση, θα τσακωνόμουν για την τήρηση κανόνων από τους καταστηματάρχες, θα έπεφτα με τα μούτρα για να κάνω βατά όσο και όπου γίνεται τα πεζοδρόμια, θα περιφρουρούσα τα μνημεία και τα γλυπτά, θα έβαζα κανόνες για τα κατοικίδια, τα αδέσποτα, τα περιστέρια.
Ολα τα παραπάνω προϋποθέτουν βέβαια και καλύτερη οργάνωση των υπηρεσιών του δήμου. Αλλά όποιος νομίζει ότι η επίλυση τέτοιων «ταπεινών» προβλημάτων θα περνούσε απαρατήρητη, πλανάται πλάνη μεγάλη. Οι δημότες του θα τον δόξαζαν. «Αν ήμουν δήμαρχος…» λοιπόν, αλλά δεν είμαι!