Τζον Μπόλτον: Καπάκια

2' 6" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο αφηγητής είναι ένας υπερσυντηρητικός, εμμονικός, πολεμοχαρής γραφειοκράτης, που δεν διστάζει να εκφράσει λύπη για την παρ’ ολίγον αποτροπή ενός πολέμου – με το Ιράν. Κι ωστόσο, αυτός ο αυτοενοχοποιητικός –κι απ’ ό,τι λένε οι λιγοστοί αναγνώστες του, ανιαρός– αφηγητής είναι ο καλός της ιστορίας. Ο κακός είναι πάλι πολύ κακός για να είναι αληθινός.

Ο κακός στο αφήγημα του Τζον Μπόλτον είναι ένας πρόεδρος που σκιαγραφείται από έναν ακόμη πρώην συνεργάτη του ως αδαής, αυταρχικός, εγωπαθής υπερανήλικος, που παζαρεύει το status της χώρας του για να εκμαιεύσει προσωπικά πολιτικά οφέλη. Ενας κακός χωρίς καν την ευφυΐα ή, έστω, την επιτηδειότητα που φτιάχνει τους αντιήρωες του δράματος. «Η σκέψη του», γράφει ο Μπόλτον για τον Τραμπ, «είναι σαν ένα αρχιπέλαγος από τελίτσες (σαν μεμονωμένα ντιλ στην αγορά ακινήτων), αφήνοντας τα υπόλοιπα σε εμάς για να διακρίνουμε –ή να φτιάξουμε εξαρχής– την πολιτική».

Καμία από αυτές τις εκμυστηρεύσεις δεν έχει πια την αξία του σοκ. Είχε ήδη αποδειχθεί ο τρόπος του Τραμπ. Τον εκθέτει ο ίδιος ακατάσχετα κάθε μέρα στο Twitter και στην τηλεόραση.

Αυτό που προσθέτει ο Μπόλτον είναι ότι ο πρόεδρος, για τον οποίο υπηρέτησε 17 μήνες ως σύμβουλος εθνικής ασφαλείας, προσφέρθηκε να κάνει «καπάκια» με τον νούμερο ένα εχθρό – τον πρόεδρο της Κίνας, από τον οποίο ζήτησε να αγοράσει αμερικανικά γεωργικά προϊόντα. Προσφέρθηκε όμως και να κάνει χάρη στον Ερντογάν, «καθαρίζοντας» την κρατική τουρκική τράπεζα, που είχε σπάσει το εμπάργκο κατά του Ιράν.

Η «λεπτομέρεια» αυτή φωτίζει πλαγίως και τη συνθήκη μέσα στην οποία καλείται να κινηθεί η Ελλάδα. Η μεθοριακή χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης πανηγυρίζει για τις διεθνείς συμφωνίες της που ιδρύουν νομικά κεκτημένα. Βασίζεται στις συμμαχίες της και στη δυνατότητά της να ενσφηνώνει διατυπώσεις αποδοκιμασίας της Τουρκίας σε ευρωπαϊκά ανακοινωθέντα.

Από τη μία είναι αυτός ο κόσμος, της διπλωματίας και της διεθνούς νομιμότητας. Και από την άλλη είναι το Ελ Ντοράντο των ωμών ντιλ και των όπλων. Η Ελλάδα δεν είναι πια αντιμέτωπη με έναν αντίπαλο που υπάρχει μέσα στις ίδιες σταθερές – ευρωατλαντικό πλαίσιο, ΝΑΤΟ και Ευρώπη. Είναι αντιμέτωπη με ένα άλλο σύμπαν, όπου οι προσωπικές σχέσεις και οι παρορμήσεις, οι ναρκισσισμοί και οι εξουσιαστικοί ιδεασμοί έχουν υποκαταστήσει την εξωτερική πολιτική.

Ο χάρτης έχει σκιστεί. Το χάσμα διατρέχει και την ίδια την Αμερική – χωρίζει τον πρόεδρο όχι μόνο από τους παλιούς του συμμάχους των ΗΠΑ, αλλά και από τους ίδιους τους αμερικανικούς θεσμούς, αν όχι από τα στελέχη του επιτελείου του, που τον χλευάζουν πίσω από την πλάτη του.

Μπορεί να κρατήσει μόνο τέσσερις μήνες ακόμη. Αλλά στο ελληνοτουρκικό ημερολόγιο τέσσερις μήνες είναι πολλοί.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή