Από το Κάιρο έως την Αθήνα και από εκεί από το Παρίσι ώς την Ιερουσαλήμ και τη Λευκωσία υπάρχει ένα αόρατο νήμα. Είναι εκείνο που συνδέει τις ανησυχίες τους στην Ανατολική Μεσόγειο με την προφανή απόφαση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να μην υπολογίσει τίποτα στην προσπάθειά του να επεκτείνει την επιρροή της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή, αλλά και την Κεντρική Μεσόγειο.
Την ίδια στιγμή, είναι σαφές ότι στο ΝΑΤΟ υπάρχει δυσλειτουργία, ενώ στο εσωτερικό της Ε.Ε. παρατηρείται μια άβολη ισορροπία ανάμεσα σε όσους αντιλαμβάνονται ότι η συνεργασία με την Τουρκία είναι ένας μονόδρομος και σε εκείνους που επιθυμούν να μπουν όροι στο παιχνίδι.
Η Ελλάδα για ιστορικούς λόγους θα πρέπει πάντα να έχει μια δική της εθνική στρατηγική για τις σχέσεις της με την Τουρκία. Ωστόσο και η Ευρώπη πρέπει σταδιακά να θέσει τις δικές της προτεραιότητες. Τι ακριβώς σημαίνει «ιστορικά συμφέροντα» στα Βαλκάνια, τη Συρία, το Ιράκ, τη Βόρεια Αφρική και για ποιο λόγο αυτή η άποψη της Τουρκίας πρέπει να γίνεται αντιληπτή ως έχουσα οποιαδήποτε βαρύτητα.
Με την ίδια λογική η Βρετανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία μπορεί να επικαλεστούν τους ιστορικούς δεσμούς που είχαν με τη Βόρεια Αφρική. Η Ρωσία μπορεί, επίσης, να κάνει ανάλογους συνειρμούς για τα Βαλκάνια και την Κεντρική Ασία, η Αυστρία και η Ουγγαρία για την Μεσευρώπη κ.ο.κ. Είναι μια συζήτηση δίχως τέλος.
Η Ε.Ε. κάνει πάντα μικρά βήματα, είναι γεγονός. Ομως έχει ξεκάθαρα έλθει η ώρα να οριοθετήσει και τα γεωπολιτικά της συμφέροντα. Τι είναι η Μεσόγειος; Μια θάλασσα στην οποία μπορεί να διεκδικήσουν δικαιώματα τρίτες χώρες, αλλά εκείνες της Ε.Ε. κινούνται με βάση γενικές κατευθυντήριες γραμμές π.χ. για την εμπορική εκμετάλλευση των αιολικών πάρκων, αλλά τίποτε παραπέρα.
Τι θα συμβεί αν μια χώρα της Ε.Ε. υποστεί αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της από κάποιο άλλο κράτος; Υπάρχει τελικά γεωπολιτική αντίληψη ή κάθε πρωτεύουσα αντιμετωπίζει ad hoc τα όποια προβλήματα, ευελπιστώντας σε κάποια γενική στήριξη.
Οι πρόσφατες αποφάσεις του Συμβουλίου των υπουργών Αμυνας για δημιουργία ενός μηχανισμού συλλογικής άμυνας (ομολογουμένως αργά και βασανιστικά) της Ε.Ε. είναι στη σωστή κατεύθυνση. Δεν φτάνουν όμως. Χρειάζεται και αυτοπεποίθηση για τον ρόλο της Ευρώπης στον 21ο αιώνα.