Ολοι είναι (είμαστε;) θυμωμένοι. Εξαλλοι, εξοργισμένοι. Με τους πάντες και τα πάντα, με το οτιδήποτε. Με τους λευκούς Αμερικανούς αστυνομικούς, με τους μαύρους πλιατσικολόγους, με τον Τραμπ, με το βιτριόλι, με τον Λεοπόλδο του Βελγίου, με το «Οσα παίρνει ο άνεμος», με τον Μπαρμπα-Μπεν, με τον Ανδρέα Δρυμιώτη, με τον Αλέξη Πατέλη, με τον Παπαδημούλη και τα ακίνητά του, με την Ελενα Ακρίτα και τη Νίκη Κεραμέως, με τους συγγραφείς που κατηγορούνται για κατά συρροήν λογοκλοπή, με τις εφημερίδες, με τα κοινωνικά δίκτυα, με την Τζ. Ρόουλινγκ, με τους διεμφυλικούς, με όσους είναι υπέρ του Κωστή Μπακογιάννη και του «Μεγάλου Περιπάτου», με όσους είναι κατά του Κωστή Μπακογιάννη και του «Μεγάλου Περιπάτου». Η λίστα θα μπορούσε να είναι ατελείωτη.
Ισως η πολύκροτη υπόθεση με το βιτριόλι να είναι όντως ενδεικτική και η προσοχή από τον Τύπο και τα κοινωνικά δίκτυα να μην είναι εντέλει τόσο υπερβολική ή ακατανόητη: το βιτριόλι μάς τροφοδοτεί, μας τονώνει σαν τον μαγικό ζωμό του δρυΐδη Πανοραμίξ. Το βιτριόλι γίνεται καθρέφτης ή κολυμπήθρα: μέσα σε αυτό αναγνωρίζουμε με ασφάλεια το πρόσωπό μας, μέσα σε αυτό βαπτιζόμαστε και αποκτούμε το όνομά μας, την ταυτότητά μας. Το βιτριόλι ζητάει λιντσαρίσματα, αυτά που τόσο κατακεραυνώνουμε κάθε τόσο μέσα στον άκρατο ηθικοδιδακτισμό μας.
Κοιμόμαστε και ξυπνάμε με την ονείρωξη της διαρκούς καταγγελίας, της διαπόμπευσης και του στησίματος στον τοίχο. Η πίσσα και τα πούπουλα μοιάζει να έχουν γίνει η μόνιμη φαντασίωσή μας. Νοσταλγούμε έναν ακόμα πιο διευρυμένο, καθολικό Νόμο 4.000, ξετρυπώνοντας από παντού τεντιμπόηδες που γιαούρτωσαν τον καθηγητή τους και τώρα τους διαπομπεύουμε αφού τους κουρέψαμε με την ψιλή.
Κολυμπάμε σαν πρωταθλητές στους Ολυμπιακούς ελεύθερο, πρόσθιο, ύπτιο και πεταλούδα, μέσα σε ένα τοξικό υγρό που λογαριάζουμε σαν βιταμινούχο οξύ για το δέρμα και την ψυχή, μέσα σε μια απέραντη ικανοποίηση για το οξύτατο κριτικό μας πνεύμα, για την οξεία κριτική μας αντίληψη, για την τοξική ευστροφία μας (τα πάντα υπέρ της ταχύτητας άλλωστε: σκέφτομαι γρήγορα άρα είμαι ευφυής), για τη στέρεη, ασυμβίβαστη, επαναστατική, αντάρτικη επιθετικότητά μας: δεν αφήσαμε σε κανέναν «να μας την πει». Τίποτα δεν θα μείνει αναπάντητο, ασχολίαστο, χωρίς σάλια και χωρίς λάσπη. Δίχως αυτά, δεν υπάρχουμε. Ο συγκρουσιακός τύπος ανθρώπου στην αποθέωσή του.
Στο βάθος βέβαια, ο καθένας από όλους εμάς τους έξαλλους τιμητές των πάντων, τους εσαεί αναμάρτητους, τους αυτόκλητους εισαγγελείς, τους Σαβοναρόλα της βαλκανικής Ορθοδοξίας, όταν τη νύχτα πέφτουμε να κοιμηθούμε και όταν ξυπνάμε την επομένη το πρωί, ξέρουμε: τη στιγμή που είμαστε αθώοι, την ίδια στιγμή είμαστε λίγο, ή πολύ, ένοχοι. Ποιος γεννήθηκε και δεν βρώμισε ποτέ τα χέρια του; Μα κάτι τέτοια δεν μας πτοούν. Το βιτριόλι είναι άποψη.