Μεγάλος κονιορτός σηκώθηκε για τις αλλαγές στο ωρολόγιο πρόγραμμα του Γυμνασίου και του Λυκείου. Συγκεκριμένα, με το νέο πρόγραμμα μειώνονται οι ώρες διδασκαλίας στις κοινωνικές επιστήμες, στην οικιακή οικονομία και στα καλλιτεχνικά μαθήματα, ενώ αντίθετα αυξάνονται οι ώρες στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά, στη φυσική αγωγή και στην πληροφορική.
Ωστόσο, καμία κραυγή δεν δικαιολογείται αφού κανένα μάθημα δεν καταργείται. Οι αντιδράσεις προήλθαν από εκπαιδευτικούς και δημοσιολογούντες. Το θέμα τους είναι ξεκάθαρο, και το περιέγραψε ευκρινώς η ΔΑΚΕ Εκπαιδευτικών μιλώντας για ζήτημα εργασιακής ανασφάλειας, αφού η μείωση διδασκαλίας οποιουδήποτε μαθήματος σημαίνει μείωση των θέσεων εργασίας στη συγκεκριμένη ειδικότητα και επομένως των υπηρετούντων αναπληρωτών. Με την κατάργηση των Λατινικών από τον Κώστα Γαβρόγλου, κάποιες εκατοντάδες αναπληρωτές φιλόλογοι έχασαν τη δουλειά τους. Με τη μείωση των ωρών διδασκαλίας των μαθημάτων των Κοινωνικών Επιστημών επί Νίκης Κεραμέως κάποιες εκατοντάδες αναπληρωτές κοινωνιολόγοι θα χάσουν τη δουλειά τους.
Η ΔΑΚΕ, μάλιστα, έκανε λόγο για διχαστικό παιχνίδι μεταξύ των ειδικοτήτων, που άλλοτε «κερδίζουν» και άλλοτε «χάνουν».
Προφανώς και είναι διαρκές ζητούμενο η βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος στην Ελλάδα. Ωστόσο, αν ξεκινήσουμε από τα πρακτικά ζητήματα που τορπιλίζουν τις όποιες καλές προθέσεις, το πρώτο θα είναι η διαχείριση των ωρών διδασκαλίας κάθε μαθήματος στο αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών. Λέμε, ας πούμε, να αυξηθεί η διδασκαλία των ξένων γλωσσών στο Γυμνάσιο, ναι στην Τέχνη στο Λύκειο. Δεκτά αλλά σε ποιες ώρες να διδαχθούν αυτά; Μήπως να μειώσουμε τις ώρες των Αρχαίων για να βάλουμε τέχνη; Δεκτό, αλλά αρχίζουν να… διαμαρτύρονται οι φιλόλογοι. Αν κόψουμε Μαθηματικά… οιμωγές από τους μαθηματικούς. Οσο για το ποιοι θα θρηνούν στην περίπτωση των Θρησκευτικών, ο καθένας ας σκεφτεί όποιον επιθυμεί, από θεολόγους, μητροπολίτες, πολιτικούς – δεξιούς ή αριστερούς.
Το ελληνικό σχολείο αποτελεί το «στήριγμα» όλων των σχολών ΑΕΙ που ιδρύθηκαν επί δεκαετίες με κοινοτικά κονδύλια, και τώρα οι απόφοιτοί τους πιέζουν για επαγγελματική εξασφάλιση στην εκπαίδευση καθώς αλλού βρίσκουν κλειστές πόρτες. Το ελληνικό σχολείο έχει καταντήσει ένα Lego συντεχνιακών συμφερόντων και οι αντιδράσεις σε κάθε αλλαγή πρέπει να αξιολογούνται μόνο υπό αυτήν τη συνθήκη.