Για όλους τους κομματικά άστεγους προοδευτικούς πολίτες στην Ελλάδα είναι ελπιδοφόρο να παράγονται ουσιαστικά, ιδεολογικά κείμενα, που περιγράφουν τις προκλήσεις αλλά και τις ευκαιρίες μιας σύγχρονης Αριστεράς. Ετσι, είναι καλοδεχούμενο το κείμενο των οκτώ στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, όπως ο Σπύρος Δανέλλης, ο Αντώνης Λιάκος, ο Νίκος Μουζέλης, ο Νίκος Μπίστης και άλλοι. Δύσκολα μπορεί κανείς να διαφωνήσει με τις διαπιστώσεις τους και τις αποστροφές τους. Μέχρι που φτάνει στο εξής σημείο: «Εκείνο που διακρίνει την Αριστερά είναι οι αρχές και οι αξίες της. Η εντιμότητα και το ήθος. Η ανιδιοτέλεια και η αλληλεγγύη. Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς προφανώς και ισχύει. Μόνο που αυτό δεν συνοδεύει αναγκαστικά όποιον δηλώνει αριστερός, ως σφραγίδα δωρεάς. Υποστηρίζεται και αναδεικνύεται κάθε στιγμή και σε κάθε πράξη. Δεν πρέπει επίσης να μας διαφεύγει ότι η αισθητική των λόγων και των πράξεών μας είναι η εξωτερική έκφραση του ήθους που περικλείει η ιδεολογία μας».
Γιατί όλα αυτά τα υπέροχα προφανώς ισχύουν για μια Αριστερά του παρελθόντος, όπως την οραματίστηκε ο Μανόλης Αναγνωστάκης και την έκανε πράξη ο Λεωνίδας Κύρκος. Αν όμως αυτά απαντούν στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ και δη την ημέρα που δόθηκαν στη δημοσιότητα οι διάλογοι του πρώην υπουργού του κόμματος Νίκου Παππά με τον επιχειρηματία Σάμπυ Μιωνή, τότε μόνο ως ανέκδοτο μπορούν να διαβαστούν, άντε ως έμμεση κριτική ή παρότρυνση προς την κάθαρση. Αλλιώς ποια σχέση μπορεί να έχει η ανιδιοτέλεια με τις συνομιλίες, βγαλμένες κατευθείαν από ταινία του Σκορσέζε, όπου οι μαφιόζοι μιλούν με γρίφους και υπονοούμενα για το «μαγαζί»; Πώς συμβιβάζονται, εξάλλου, οι επικλήσεις στην αισθητική των λόγων και των πράξεων με το πρόσφατο σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για τη λίστα Πέτσα με τα 20 εκατ. ευρώ; Οταν όλοι σταμάτησαν να ασχολούνται με το αδιαμφισβήτητο αίτημα για διαφάνεια και άρχισαν να σχολιάζουν την κακογουστιά της καμπάνιας, από τα τακούνια της ξανθής παρουσιάστριας πάνω στα χαρτονομίσματα μέχρι τη συνολική ψεκασμένη απαξίωση των δημοσιογράφων και την ταύτισή τους με τους ιδιοκτήτες ΜΜΕ;
Η αυτοκριτική είναι συνυφασμένη με την Αριστερά και, με δεδομένη τη χρονική συγκυρία, θα ανέμενε κανείς από τους συντάκτες του κειμένου να αφιερώσουν ένα μεγάλο μέρος του σε αυτήν, με ειδική αναφορά στον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Πρυτάνευσε όμως, φαίνεται, η ρεαλπολιτίκ, που θα έλεγε κι ο Σάμπυ Μιωνή.