Εχει αναλάβει κατά καιρούς η Ελλάς ρόλους ιστορικούς, που υπερέβαιναν τις δυνατότητες μιας χώρας συνεχώς σπαρασσόμενης από εσωτερικές συγκρούσεις. Είμαστε υψηλόφρονες εμείς οι Ελληνες. Διότι αυτή είναι η φύση μας.
Φιλοδοξήσαμε αρχικώς να ιδρύσουμε «το Πρότυπον Βασίλειον της Δύσεως εις την Ανατολήν». Και αυτό που όντως συνέβη ήταν να κατακρεουργήσουμε τους μονάρχες μας. Αλλά εν πάση περιπτώσει κατέστημεν έστω φαιά αντανάκλαση της Δύσεως στην Ανατολή.
Επιχειρήσαμε επανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και οδηγηθήκαμε στην οικτρά Μικρασιατική Καταστροφή. Προέβαλε μνημειώδη αντίσταση η Ελλάς εναντίον των Ιταλών και των Γερμανών υπερασπιζόμενη τα ιδεώδη της ελευθέρας Ευρώπης, αλλά ακολούθησε ο φρικτός ανταρτοπόλεμος. Υπήρξε η Ελλάς η μόνη χώρα που κέρδισε τη μάχη εναντίον του κομμουνισμού στο έδαφός της και ηττήθη ιδεολογικώς από την Αριστερά.
Πρώτη η Ελλάς από τις χώρες της περιοχής εντάχθηκε στην ΕΟΚ και στη συνέχεια στην Ευρωζώνη και εντέλει χρεοκοπήσαμε το 2010. Αλλά δεν παύσαμε να υψηλοφρονούμε.
Ανέλαβε λοιπόν η χώρα μας να καταστεί ανάχωμα της Ενώσεως έναντι των μεταναστών-προσφύγων, που διά της Τουρκίας φιλοδοξούν να φθάσουν στη γη της ευρωπαϊκής επαγγελίας.
«Ασπίδα» της Ευρώπης η Ελλάς στον Εβρο και στο Αιγαίο και όπου αλλού προκύψει. Φράγμα των μουσουλμανικών ροών, της επεκτατικής πολιτικής τα Αγκυρας. Πρόκειται όντως για ρόλο θαυμαστό αλλά δυσβάστακτο.
Οταν οι σχέσεις της Δύσεως με τον πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν άρχισαν να επιδεινώνονται επικίνδυνα, κάποιοι εδώ φιλοδοξούσαν να καταστεί η χώρα μας το «προκεχωρημένο φυλάκιο» της Ευρώπης έναντι της τουρκικής «βαρβαρότητος».
Είναι αυτό ακριβώς που «τρελαίνει» την Τουρκία, όπου την αρχική αντιπαράθεση του κ. Ερντογάν με το κεμαλικό κατεστημένο τη διαδέχθηκε η αρμονικότατη συνεργασία τους σε όλο το εύρος της εξωτερικής πολιτικής αυτής της χώρας.
Η Ελλάς ως «προκεχωρημένο φυλάκιο» της Ευρώπης θα είχε νόημα, εάν τα σύνορα της χώρας μας υπερασπίζονταν ενόπλως και οι εταίροι μας. Δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων στη μεθόριο Ελλάδος και Τουρκίας ελάχιστα σημαίνουν και απλώς ερεθίζουν την Αγκυρα.
Τεράστια βεβαίως η συμβολική αξία της «ασπίδας» παρ’ ημίν. Ανυπέρβλητη η περιγραφή της ασπίδας, που κατασκεύασε ο Ηφαιστος για τον Αχιλλέα, από τον Ομηρο. Μόνον που ο ήρωας της Ιλιάδος είχε απόλυτη συνείδηση ότι, εμπλεκόμενος στη μάχη με τους Τρώες, όδευε με βεβαιότητα στον θάνατο.
Πέρασαν χρόνια και ο λυρικός Αρχίλοχος περιέγραφε σε ποίημά του πως προκειμένου να σωθεί από τους εχθρούς, που τον καταδίωκαν, πέταξε τρέχοντας την ωραιότατη ασπίδα του στους θάμνους, παρηγορούμενος ότι θα αποκτούσε σύντομα μιαν άλλη –όχι τόσο καλή– για να εξακολουθήσει να πολεμά. Δεν έχει σημασία το κάλλος της ασπίδος αλλά η θέληση για μάχη…