Σε τούτο τον παράδοξο τόπο με τις διαρκείς ταλαντεύσεις ανάμεσα στην πρόοδο και στην οπισθοδρόμηση, στο φιλότιμο και την αδιαφορία, στη συμπόνια και στη μισαλλοδοξία, δείχνουμε συχνά μετέωροι, μπερδεμένοι, ωστόσο διαθέτουμε μια αδιαφιλονίκητη σταθερά: την γκρίνια.
Διαμαρτυρόμαστε και για το μαύρο και για το ασπρόμαυρο: και για την απουσία τουριστών λόγω κορωνοϊού και για τον κίνδυνο να μας τον μεταδώσουν εκείνοι που έρχονται. Και για τη λειψή εξυπηρέτηση αλλοεθνών επισκεπτών και για την πληθωρική φολκλόρ υποδοχή των πρώτων παραθεριστών· και για το γκρίζο αθηναϊκό κέντρο και για τις ζαρντινιέρες του «Μεγάλου Περιπάτου», τα πυρωμένα από τον ήλιο μεταλλικά παγκάκια. Με την κριτική διορθώνονται λάθη, ανακόπτεται η πατροπαράδοτη ορμή προς την προχειρότητα, η έκδηλη ροπή προς την κακογουστιά. Ομως και από την κριτική λείπει συχνά η νηφαλιότητα. Η ρεαλιστική αντιπρόταση, το βάσιμο σχέδιο θεραπείας. Εμποδίζεται η όραση όταν σηκώνεται μεγάλο σύννεφο σκόνης. Είμαστε απλά αντίθετοι σε όλα: στις κάμερες στις σχολικές αίθουσες, στην κατάργηση των καλλιτεχνικών στο λύκειο, στις ανεμογεννήτριες, στο σποτ για τον τουρισμό…
Και σταδιακά δημιουργείται μια προδιάθεση αρνητισμού και απόρριψης. Η γκρίνια δεν μας αφήνει να σκύψουμε, να αδιαφορήσουμε, αλλά συχνά πνίγει τον σπόρο του καλού μέσα στο λάθος, σβήνει σπίθες, εμποδίζει να δημιουργηθούν από τη ζημιά, οράματα.
Παλιό κουσούρι η απαισιοδοξία, συνυφασμένο με τη δύσκολη πορεία της μικρής φτωχής χώρας μας. Εύκολα τοποθετούμαστε στο χείλος του γκρεμού. Ακόμη και στις καλές εποχές, αβασάνιστα κάποιος έλεγε, αν ρωτούσες, ότι η κατάσταση είναι δράμα, η ζωή είναι κόλαση, αν συνομιλούσες με τον επιχειρηματία στο θέρετρο θα διαβεβαίωνε ότι «δεν τσουλάει ρόδα». Σήμερα που η άβυσσος λαμβάνει ξανά όνομα και υπόσταση (υψηλό ποσοστό ύφεσης, έξαρση του κορωνοϊού ή νέα πανδημία γρίπης – Η1Ν4 ονομάζεται η νέα απειλή), τώρα που χάνεται ένα ακόμη κομμάτι από την πίστη στα χαλύβδινα χαρακτηριστικά της φυλής μας, είναι ακόμη πιο ορμητική η διάθεση για διύλιση του προβληματικού κώνωπα. Κατανοητό και μέχρι ενός σημείου χρήσιμο.
Ομως χρειαζόμαστε μια ριπή φωτός. Εκείνος που σταθερά απογοητεύεται, συνεχώς σαρκάζει και λοιδορεί, αδυνατεί να ανεβάσει το βλέμμα στον ορίζοντα, να διακρίνει στην ανεπαίσθητη πνοή ζωής μια χειροπιαστή συνέχεια. Και μόνο η λαχτάρα για συνέχεια επιτρέπει στην ιστορία να ανανεώνεται.