Τίποτε δεν θύμιζε ποιος υπήρξε. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ περπατούσε χθες στην Κέρκυρα, έχοντας δίπλα του δύο στελέχη κάτω των 35 – την Εφη Αχτσιόγλου και την Κατερίνα Νοτοπούλου. Τίποτε δεν θύμιζε ότι ο ίδιος πολιτικός πριν από όχι πολύ καιρό έπεφτε, κυριολεκτικά, στην αγκαλιά του Πάνου Καμμένου.
Ακουσε άραγε ο Τσίπρας τον παλιό του εταίρο; Παρακολούθησε την επανεμφάνισή του; Τον είδε να παρασύρεται από τη λασποστιβάδα που προκαλεί κάθε φορά ο ελεύθερος συνειρμός του – αστυνόμοι, κουμπάροι, δικογραφίες, μυστικές υπηρεσίες, φαμίλιες, εθνική κυριαρχία, δολιοφθορές;
Στον αμέτοχο παρατηρητή, το θέαμα ήταν τόσο οχληρό, όσο και παρήγορο. Ο ομιλητής ήταν πρώην αρχηγός, πρώην υπουργός, πρώην πολιτικός. Σκιά μιας χώρας που δεν υπάρχει πια. Αλλαξε.
Πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν ελπίσει ότι μέσα στο κέλυφος του συνεταιρισμού τους με τους Ανεξάρτητους Ελληνες υπήρχαν στεγανά. Πίστευαν ότι ο ιός δεν μεταδιδόταν με τις αγκαλιές. Η Αριστερά είχε κάνει μια εφήμερη διευθέτηση, για την οικονομία της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, που θα έληγε αβλαβώς. Θα έφτυναν τα κουκιά του Καμμένου χωρίς να τα καταπιούν. Είχαν έτσι βρει το αναισθητικό για να βάλουν τις ενστάσεις της αριστερής συνείδησής τους σε καταστολή.
Χθες, με τη σύντομη απόδρασή του από την αφάνεια, ο Καμμένος επιβεβαίωσε ότι δεν πήγε εκείνος στην Αριστερά. Η Αριστερά, στη συριζαϊκή εκδοχή της, πήγε στον Καμμένο. Πήγε και βούτηξε στην πολιτική υποκουλτούρα εκείνης της Δεξιάς, που πάντα συναρπαζόταν από εξουσιαστικά και παραεξουσιαστικά παίγνια. Που τρεφόταν από τη σκανδαλοθηρία, τις θεωρίες συνωμοσίας και την εχθροπαθή ηθικολογία κατά των πολιτικών της αντιπάλων.
Η Δεξιά του Καμμένου και του Παπαγγελόπουλου επιχρωμάτισε τον μείζονα αριθμητικά εταίρο της, μεταγγίζοντάς του τη δική της ιδέα για το κράτος και τον έλεγχό του – αν όχι και τη δική της γλώσσα.
Αρκεί κανείς να σκεφτεί: Αν δεν ήξερες την πολιτική ταυτότητα του παράγοντα που συζητάει με τον Μιωνή, πώς θα καταλάβαινες ότι η φωνή του μαγαζιού ανήκει σε κάποιον που αυτοπροσδιορίζεται ως «Αριστερός»; Τι θα εμπόδιζε τον αδαή ακροατή να ταυτίσει την υπουργική φωνή με μια καμένη συνιστώσα της Δεξιάς που ηδονίζεται με την ισχύ των μηχανισμών;
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να προσδοκά ότι ο βετεράνος που εμφανίστηκε χθες δεν θα έχει ακόμη πολλές αφορμές διαφυγής από τη λήθη. Μπορεί να επιμείνει στην τακτική του: Να κρατάει την αναπνοή του μέχρι να σβήσει ο απόηχος των ηχογραφήσεων και των άλλων αποκαλύψεων.
Μέχρι στιγμής όμως αυτή η τακτική του σάπιου φρούτου, που περιμένεις απλώς να εξαφανιστεί διά της αποσύνθεσης, δεν αποδίδει.
Ο Τσίπρας έχει ακόμη πολύ παρελθόν μπροστά του.