Ο «Μεγάλος Περίπατος» του Κώστα Μπακογιάννη έχει ξεκινήσει έναν μεγάλο καβγά, τον οποίο ομολογώ ότι απολαμβάνω να παρακολουθώ και δεν θέλω να διακόψω. Καταλαβαίνω τις αντιδράσεις για τις επιπτώσεις από την πραγματοποίηση του έργου –τις υφίσταμαι, άλλωστε– αλλά δεν μπορώ να έχω άποψη, την οποία να μπορώ να υποστηρίξω δημοσίως, αν δεν προχωρήσει το έργο, ώστε να δω πώς λειτουργεί στην ολότητά του και να κρίνω. Δεν μου αρέσουν τα χρώματα, ούτε οι ζαρντινιέρες – αφήστε δε ότι δεν χωνεύω τους ποδηλάτες και την ηθική ανωτερότητα που τους επιτρέπει να μεταχειρίζονται τους πεζούς σαν υποδεέστερα όντα. Εντούτοις, ως ρεαλιστής που θέλω να είμαι, καταλαβαίνω ότι τα θέματα γούστου είναι, αλίμονο, δευτερεύοντα και, εν πάση περιπτώσει, ίσως επιδέχονται βελτίωση στο μέλλον, εφόσον το συνολικό σχέδιο λειτουργήσει.
Αυτό που δεν συμμερίζομαι σε καμία περίπτωση είναι οι επικρίσεις για τον χρόνο που επελέγη να ξεκινήσει η πραγματοποίηση του έργου. Προφανώς, ήταν ιδεώδης η τρέχουσα περίοδος, δεδομένου ότι ουσιαστικά η τουριστική σεζόν είναι χαμένη (ελπίζουμε να έχουμε το 25% των αναμενόμενων αφίξεων προ κορωνοϊού). Αν έχεις σκοπό να φτιάξεις κάτι μεγαλεπήβολο που θα αλλάξει την καθημερινότητα στην Αθήνα, αυτή είναι η ώρα.
Υπό την προϋπόθεση, ασφαλώς, ότι έχεις ψάξει καλά και έχεις προετοιμάσει στην εντέλεια το εγχείρημα. Γιατί, αν αυτό το πράγμα (μετά συγχωρήσεως) μείνει ημιτελές, με τρύπες και κενά στη διαδρομή, αν είναι ένα αποσπασματικό έργο που θα κάνει δυσκολότερη τη ροή της καθημερινότητας αντί να τη βελτιώσει, τότε… χαίρετε! Χαίρετε, με την πολύ απλή έννοια ότι η ζημιά θα είναι πολύ μεγάλη και για την Αθήνα και για τον δήμαρχό της.
Αν μου επιτρέπεται μια ιστορική αναλογία από τον προσφιλή μου 18ο αιώνα, η πραγματοποίηση ενός τέτοιου έργου στην Αθήνα είναι ένα πολιτικό ρίσκο ανάλογο της εισβολής του Φρειδερίκου Β΄ της Πρωσίας στη Σιλεσία. Ο πόλεμος που ξεκίνησε τότε και εξελίχθηκε σε διαφορετικές φάσεις, στις οποίες οι ιστορικοί δίνουν διαφορετικά ονόματα, διήρκεσε συνολικά είκοσι δύο χρόνια. Εντάξει! Ευτυχώς ο «Μεγάλος Περίπατος» δεν είναι οι Σιλεσιανοί Πόλεμοι: η ταλαιπωρία οδηγών και επιβατών, η απώλεια χρόνου και το οικονομικό κόστος που συνεπάγεται, δεν συγκρίνονται με τις χιλιάδες των νεκρών ενός πολέμου. Πολιτικά, όμως, είναι μια πρόκληση του τύπου «make or break», που λένε οι αγγλόφωνοι λαοί, δηλαδή του είδους που είτε σε φτιάχνει μια και καλή είτε σε καταστρέφει διά παντός.
Συνεπώς, περιμένω! Στο κάτω κάτω, ο Μπακογιάννης αξίζει την ευκαιρία αυτή, διότι τουλάχιστον είναι ένας δήμαρχος ο οποίος, μετά την υπναλέα απραξία του ανύπαρκτου Γ. Καμίνη, κάνει πράγματα. Ορισμένοι διακρίνουν μια επιπολαιότητα στις κινήσεις του και αυτός ο φόβος έρχεται να ενισχύσει τις ανησυχίες για τον «Μεγάλο Περίπατο». Εχουν δίκιο εν μέρει· από την άλλη, όμως, ο Μπακογιάννης ζήτησε ευθέως συγγνώμη για τον συνωστισμό στα εγκαίνια της Ομόνοιας και αυτό δείχνει μία διάθεση να μάθει από τα λάθη του.
Θα τον κρίνω από το αποτέλεσμα, μέχρι τότε όμως προτιμώ έναν δήμαρχο με ενθουσιασμό για έργο, παρά έναν άεργο πολιτικάντη που βαριέται τη ζωή του. Εννοείται, ασφαλώς, ότι ο Μπακογιάννης αποβλέπει στο προσωπικό συμφέρον του στην πολιτική. Σύμφωνοι, δείχνει όμως ότι το δικό του συμφέρον το αντιλαμβάνεται μέσω του γενικού συμφέροντος των πολιτών· και αυτό κάνει μεγάλη διαφορά.
Νεκρανάσταση;
Οχι βεβαια! Δεν υπάρχουν φαντάσματα. Απλώς, ντεκόρ ήταν η πρόσφατη συνεδρίαση των ΑΝΕΛ. (Τους θυμάστε;) Ντεκόρ για να προσδώσει βαρύτητα στην αντεπίθεση του Πάνου Καμμένου, μετά τις αποκαλύψεις εις βάρος του. Ηταν ένα tableau, που λένε οι γαλλόφωνοι, όπως λ.χ. οι μουσαμάδες με τα εκδοτήρια εισιτηρίων στα αλησμόνητα εγκαίνια του Τσίπρα. Με τη διαφορά ότι ήταν ένα tableau vivant.
Η επίδειξη πολιτικής δύναμης ήταν η πρόθεση της «νεκρανάστασης», αλλά το αποτέλεσμα ήταν το αντίθετο: έδειξε τον φόβο, αν όχι τον πανικό του πρώην συγκυβερνήτη του Αλέξη Τσίπρα, αφού οι ΑΝΕΛ δεν περιλαμβάνονται καν στις μετρήσεις, είναι ένα κόμμα-σφραγίδα. Τη διαπίστωση αυτή ενισχύει και το εγκώμιο στον Τσίπρα, με το οποίο ο Καμμένος ξεκίνησε τη συνέντευξη Τύπου. Ο σκοπός τού εγκωμίου ήταν η έκκληση προς τον Τσίπρα να μην τον αφήσει μοναχό του, εκεί έξω στο σκοτεινό δάσος, δεδομένου ότι υπάρχουν φωνές ισχυρών παραγόντων του ΣΥΡΙΖΑ που τον απεχθάνονται. Για τον ίδιο λόγο, παρέδωσε με τόση ευκολία τον εξάδελφο Δημήτρη Καμμένο, στην πυρά, παραδεχόμενος ότι αυτός ήταν ο βουλευτής με τις παράνομες διασυνδέσεις.
Σοκ και δέος
Ο τίτλος στην ιστοσελίδα ήταν δυνατός: «Σγουρός: χέρι-χέρι Πατούλης και Δούρου για τη μαρίνα Βουλιαγμένης». Και λοιπόν; Το σκανδαλώδες θα ήταν αν είχαμε «Σγουρός: χέρι-χέρι Πατούλης και Δούρου στη μαρίνα Βουλιαγμένης»! Το φαντάζεστε ως σκηνή, με φόντο το ηλιοβασίλεμα; Και τι ειρωνεία, πέραν της φρίκης, όταν η εκπάγλου καλλονής σύζυγος του περιφερειάρχη ονομάζεται Μαρίνα…