Το σχέδιο της δημοτικής αρχής να καταστήσει το κέντρο της πρωτεύουσας πιο φιλικό σε πεζούς, άτομα με ειδικές ανάγκες και χρήστες εναλλακτικών τύπων μετακίνησης (ποδήλατα, πατίνια, κ.ά.) δεν θα πετύχει αν δεν ενισχυθεί η αίσθηση στους πολίτες ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένα συνεκτικό, καλά οργανωμένο σχέδιο ανασυγκρότησης.
Αν και κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον δήμαρχο της Αθήνας για έλλειψη επικοινωνιακού χαρίσματος, είναι γεγονός ότι ο καλοδεχούμενος «θεσμικός ακτιβισμός» του Κώστα Μπακογιάννη προσέκρουσε σε επικοινωνιακά κενά που μέχρι ενός βαθμού υπονόμευσαν τις πρωτοβουλίες του. Από τη διαμόρφωση δύο «τυφλών» και ασύνδετων μεταξύ τους ποδηλατόδρομων μέχρι την πλήρη σύγχυση σχετικά με τον προσωρινό ή όχι χαρακτήρα των παρεμβάσεων, ο δήμαρχος Αθηναίων ίσως επέδειξε υπερβολική αυτοπεποίθηση στην επικοινωνιακή διαχείριση του «Μεγάλου Περίπατου» για να βρεθεί πολλές φορές στο τέλος της ημέρας σε ρόλο αμυνόμενου. Θα ήταν διαφορετικό να ξυπνούσαμε μια μέρα και να είχαμε στα χέρια μας έναν ποδηλατόδρομο από τον σταθμό του μετρό στη λεωφόρο Συγγρού μέχρι την Ομόνοια (αξιοποιώντας τις λωρίδες αποκλειστικής χρήσης των λεωφορείων, για παράδειγμα) και διαφορετικό να βαφτίζεις σε ένα βράδυ «ποδηλατόδρομους» δύο αποκομμένες μεταξύ τους διαδρομές.
Εξίσου χρήσιμο θα ήταν να υπενθυμίζεται τακτικά ο δοκιμαστικός χαρακτήρας των υλοποιούμενων μεταβολών έτσι ώστε να μην ερεθίζονται τα αντανακλαστικά όσων αισθάνονται ότι δοκιμάζεται ο τρόπος με τον οποίο είχαν οργανώσει τη ζωή τους στο κέντρο της πόλης. Δεν είναι μόνο οι «εθισμένοι» στο Ι.Χ. που νιώθουν άβολα με το όραμα του Κώστα Μπακογιάννη, και η προσέγγιση αυτών των κοινωνικών ομάδων έχει μεγάλη σημασία για την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος. Ταυτόχρονα επείγει να αποσαφηνιστεί η μέθοδος τελικής υλοποίησης του «Μεγάλου Περιπάτου» που θα ακολουθήσει η δημοτική αρχή εφόσον το σχέδιο προχωρήσει κανονικά στα βασικά του σημεία. Είναι εξαιρετικά σημαντικό ο πρώτος δήμος της χώρας να δώσει το καλό παράδειγμα παρέχοντας βήμα και λόγο στους αρχιτέκτονες της πόλης. Δεν μπορεί με κανέναν τρόπο ο σχεδιασμός τόσο εμβληματικών πρότζεκτ να εμπίπτει στην ίδια κατηγορία με τη διαχείριση μιας συνοικιακής πλατείας και είμαι σίγουρος ότι τόσο ο ίδιος ο δήμαρχος όσο και οι συνεργάτες του έχουν πλήρη επίγνωση της ανάγκης αυτής. Το ίδιο ισχύει και για άλλες επαγγελματικές κατηγορίες (αρχιτέκτονες τοπίου, κηποτέχνες, δημιουργούς οπτικής επικοινωνίας, κ.ά.) που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην απογείωση και, κυρίως, στην υστεροφημία του σχεδίου.