Η τσιμινιέρα δεν «πάγωσε» από την απεργία των εργατών, όπως θέλει το τραγούδι του Μάνου Λοΐζου. «Πάγωσε» από την κατάρρευση της βιομηχανίας μας που κανένας δεν θέλησε να υπερασπιστεί. Τώρα, τα πανό τα σηκώνουν προνομιούχοι υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα, κόμματα των δύο άκρων, χουλιγκάνοι ντυμένοι με επαναστατική ή οικολογική προβιά, συντεχνίες που υπερασπίζονται ή ζητούν προνόμια, σωματεία ή οργανώσεις που ελέγχονται από την Αριστερά και όταν δεν ελέγχονται, στημένες «πρωτοβουλίες».
Πρόσφατο δείγμα η «πρωτοβουλία αστυνομικών», που προφανώς αποτελείται από αστυνομικούς που δεν ελέγχουν το σωματείο τους. Η «πρωτοβουλία» εναντιώνεται στο νομοσχέδιο Χρυσοχοΐδη για τη ρύθμιση των διαδηλώσεων.
Το τραγούδι του Λοΐζου έλεγε ότι οι διαδηλώσεις γίνονται για να μοιράζουν οι εργάτες φέιγ βολάν και να ζητάνε υποστήριξη. Γι’ αυτό απορούσα πώς δεν αντιλαμβάνονται ότι με την κατάχρηση των διαδηλώσεων (60.000 διαδηλώσεις την τελευταία δεκαετία εκ των οποίων οι 45.000 στην πρωτεύουσα) αντί της υποστήριξης γίνονται απεχθείς στους απαυδισμένους πολίτες, καταστρέφοντας και τα μαγαζιά που κλείνουν και τον τουρισμό. Αργησα να καταλάβω ότι δεν τους ενδιαφέρει η συμπαράσταση του λαού. Αντίθετα, αξιοποιούν την αγανάκτηση εναντίον της αστυνομίας που αποκλείει τους γύρω δρόμους, ώστε να εκβιάσουν την κυβέρνηση.
Η Αριστερά, αμήχανη, επιστράτευσε μία ακόμη φορά τα ίδια βαρετά στερεότυπα. Το ΚΚΕ μίλησε για «ποινικοποίηση των λαϊκών κινητοποιήσεων». Ο ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι ο νόμος είναι χουντικός, ξεχνώντας ότι το 2015 η υφυπουργός Βιομηχανίας της κυβέρνησής του Θεοδώρα Τζάκρη, ζητούσε κατάργηση των διαδηλώσεων, διότι «μας βγάζουν εκτός ευρωπαϊκής πορείας». Το ΚΙΝΑΛ ζητούσε τροποποιήσεις προς την κατεύθυνση σχετικής πρότασης νόμου που είχε υποβάλει ο Γιώργος Καμίνης το 2012, ο δε κ. Χρυσοχοΐδης έκανε δεκτές τις περισσότερες.
Το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις είναι το δεύτερο —μετά την απελευθέρωση των καταλήψεων– τόλμημα του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη για να μπει μια τάξη στον χυλό της ανομίας. Επονται πολλά. Από τη ρύθμιση για τις μοτοσικλέτες στα πεζοδρόμια, τις καταστροφές πινακίδων της τροχαίας, τη ρύπανση των όψεων κτιρίων, την παραβίαση μονοδρόμων και πεζοδρόμων, μέχρι τους «ρουβίκωνες» που μπουκάρουν σε συμβολαιογραφεία και σε δημόσια κτίρια. Η απαλλαγή από την ανομία είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη.