Λέμε συχνά ότι η Αθήνα είναι πόλη αβίωτη. Ξεκινάς να πας για μια δουλειά στο κέντρο της πόλης και δεν είναι βέβαιο ότι θα φτάσεις. Ακολουθείς μια συγκεκριμένη διαδρομή και συχνά –μα πολύ συχνά– κάποιος δρόμος είναι κλειστός ή και ολόκληρο το κέντρο. Αυτή η εικόνα ενός κακομοιριασμένου και συνήθως απότομου τροχονόμου που έχει απλώσει την ερυθρόλευκη κορδέλα με τη βοήθεια ενός κάδου σκουπιδιών, είναι ό,τι πιο εξοργιστικό και θλιβερό μπορεί να προσφέρει αυτή η πόλη. Υπάρχουν βέβαια και οι φορές που έχεις φτάσει στο κέντρο αλλά δεν μπορείς να φύγεις. Το κέντρο έχει κλείσει με σένα μαζί μέσα του.
Οπως ίσως γίνεται φανερό από τα παραπάνω, η κίνηση εδώ προϋποθέτει κάτι πολύ συγκεκριμένο: τη χρήση του ιδιωτικού αυτοκινήτου, η οποία, τις τελευταίες εβδομάδες έχει θεωρηθεί περίπου κάτι σαν κατάρα. Ειδικά από τους υπέρμαχους του «Μεγάλου Περιπάτου», η χρήση του Ι.Χ. στο κέντρο έχει λανσαριστεί κάτι σαν βόλεμα, ξιπασιά, ελληνική βλαχιά ή τεμπελιά.
Παραβλέπω το γεγονός πως τα ΜΜΜ παραμένουν άκρως προβληματικά, ειδικά στην εποχή του κορωνοϊού, καθώς επίσης ότι όλοι έχουμε δικαίωμα κάποτε στην τεμπελιά, και στέκομαι στο εξής: το μεγάλο πρόβλημα με τον «Μεγάλο Περίπατο» νομίζω ότι εκκινεί από αυτόν ακριβώς τον τίτλο: τον περίπατο. Η σημειολογία του τίτλου σε προδιαθέτει πως το κέντρο γίνεται πλέον για τους λίγους που έχουν την άνεση του περιπάτου καθημερινά και γίνεται με τη βούλα απαγορευτικό για όσους έχουν την ανάγκη να μετακινηθούν από υποχρέωση, επειδή π.χ., έχουν μικρά παιδιά ή ηλικιωμένους, επειδή μεταφέρουν βαριά αντικείμενα – εν ολίγoις, επειδή έχουν να βγάλουν πέρα μιαν υποχρέωση ή και αγγαρεία.
Προσωπικά ελπίζω με κάποιο μαγικό τρόπο να του βγει στο τέλος του δημάρχου. Στην παρούσα φάση απλώς δεν μπορώ να δω πώς θα γίνει αυτό. Δεν θα σταθώ στο θέμα της αισθητικής ούτε καν στους επιπλέον πεζόδρομους της Πανεπιστημίου με τα ήδη μεγάλα πεζοδρόμια. Δεν είμαι συγκοινωνιολόγος, έχω πλήρη άγνοια για την ακρίβεια, και αυτός είναι ένας από τους πολλούς λόγους που δίσταζα να σχολιάσω, ανάμεσα στους τόσους, αυτό που γίνεται στο κέντρο.
Βλέπω όμως ότι, καθώς οι περισσότεροι οδηγοί επιλέγουν παράπλευρες διαδρομές, π.χ., τη Σόλωνος, ο στενός αυτός δρόμος, τείνει πλέον να γίνει ακυκλοφόρητος. Ισως οι συγκοινωνιολόγοι που συμβουλεύτηκε ο δήμαρχος να του είπαν πως η Σόλωνος θα αποσυμφορίζει την Πανεπιστημίου. Δεν το ξέρω αυτό, αυτό που ξέρω είναι ότι εδώ και πολύ (μα πολύ) καιρό στη Σόλωνος παρκάρουν οι πάντες παράνομα και καμία αστυνομία, τροχαία ή δημοτική, δεν μπορεί να κάνει τίποτα, όσες πινακίδες κι αν αφαιρέσει. Υπάρχουν καταστήματα, γίνονται σύντομες, στάσεις οχημάτων ή φαρδιά πλατιά παρκαρίσματα, με αποτέλεσμα ο δρόμος να φρακάρει έτσι κι αλλιώς. Ειδικά δε ως υποκατάστατο της κολλημένης Πανεπιστημίου, η Σόλωνος είναι μια καλοστημένη παγίδα για τους οδηγούς.
Πολύ ωραία ιδέα η Αθήνα να γίνει ένας μεγάλος περίπατος. Τις μεγάλες αγγαρείες όμως πώς στο καλό θα τις κάνουμε;