Θα ήταν κουαρτέτο. Αλλά η σκανδαλίδειος γεωμετρία το περιόρισε σε τρίγωνο. Ενιωσε, είπε ο βουλευτής του Κινήματος Αλλαγής, την ανάγκη να επισημάνει ότι στην κοινοβουλευτική αντιπαράθεση διασταυρώνονταν τρεις πρώην γραμματείς του ΠΑΣΟΚ – Σκανδαλίδης, Χρυσοχοΐδης, Ραγκούσης. Ξέχασε τη Μαριλίζα.
Αυτή η σκαληνή γενεαλογία εντοπίζει τα σημεία στα οποία πρέπει να πατήσει για να ισορροπήσει το Κίνημα Αλλαγής. Το κόμμα μπορεί να επαίρεται ότι ξεψείρισε το νομοσχέδιο για το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, αλλάζοντάς το σε βασικές του προβλέψεις. Αυτή η κοινοβουλευτική επιτυχία –οφειλόμενη και στην ετοιμότητα της πλειοψηφίας να ενσωματώσει τις ενστάσεις της ελάσσονος αντιπολίτευσης– ήταν βέβαιο ότι θα οδηγούσε σε τριβή με τον Τσίπρα.
Είναι μια συνθήκη παλιά πλέον για τη Γεννηματά. Οποτε καταγγέλλει τη Ν.Δ., κατηγορείται για συριζαϊσμό. Οποτε συνεννοείται μαζί της, καραδοκεί ο Τσίπρας –και, αναπληρωματικώς, ο ΓΑΠ– με το προοδευτικόμετρο. Το νέο μέγεθος σε αυτή τη συνθήκη είναι η απονομιμοποίηση του Τσίπρα. Ηταν εύκολο για την πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ να αποκρούσει τη ρητορική του αυτόκλητου κληρονόμου της «προοδευτικής παράταξης». Hταν πιο εύκολο από ποτέ να αντιμετωπίσει τον Τσίπρα ως μαγαζάτορα του συνεταιρισμού με τον Καμμένο και τον πρώην διοικητή της νεοκαραμανλικής ΕΥΠ.
Η πρωτοτυπία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ζητήσει τον λόγο για να απαντήσει στην αρχηγό του τρίτου κόμματος εξηγεί από μόνη της την απροσδόκητη πόλωση που δημιουργήθηκε χθες στη Βουλή. Ενδοαντιπολιτευτική πόλωση χωρίς την κυβέρνηση: μια αντανάκλαση των συσχετισμών που αποτυπώνονται στα γκάλοπ.
Η σύγκρουση δεύτερου – τρίτου δεν ήταν η μόνη πρωτοτυπία. Σπάνια ήταν και η αυτοσυγκράτηση του Μητσοτάκη που άφησε συνειδητά τον τοξικό κουβά των συριζαϊκών σκανδάλων εκτός Ολομέλειας. Η συζήτηση μπόρεσε έτσι, αντίθετα με το κοινοβουλευτικό έθιμο, να εστιασθεί στο νομοσχέδιο.
Η πιο σημαντική από τις πρωτοτυπίες ήταν ότι η νομοθέτηση προέκυψε από γνήσια κοινοβουλευτική διαβούλευση. Αλλο κείμενο κατατέθηκε· άλλο κατέληξε να ψηφιστεί. Φάνηκε έτσι το έδαφος της δυνητικής στρατηγικής διαφοροποίησης του ΚΙΝΑΛ από τον ΣΥΡΙΖΑ: Ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί το αντιδεξιό «όχι», με γλώσσα προκηρύξεων και παλαιοσυνδικαλιστικό φολκλόρ, που έχει αναφορά μόνο ιστορική. Και, απέναντί του, το ΚΙΝΑΛ που προσπαθεί να χειραφετηθεί από τα καταγωγικά του καλούπια, για να απευθυνθεί στην κοινωνική πλειοψηφία. Προσπαθεί, αλλά κουβαλάει στην καρότσα του άδεια καλούπια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συντάχθηκε με αυτούς που, τελετουργικά, κλείνουν τον δρόμο· και η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ με τους πολλούς που θέλουν να κινηθούν. Το φιλμ της αντιπαράθεσης αυτής πρέπει να το μελετήσουν όσοι στο ΚΙΝΑΛ αισθάνονται ότι έχουν να υποστυλώσουν ένα κόμμα-ερείπιο. Δηλαδή και η πρόεδρός του, που ξανάφερε στο κόμμα τούς τιτλούχους των ερειπίων.