Ποια τρέχει πιο γρήγορα; Η ζωή ή η αρρώστια; Η ζωή επιβάλλει να ανοίξουν τα σύνορα ακόμη και σε ύποπτες χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Σουηδία. H αρρώστια καιροφυλακτεί, μεταμορφώνοντας σε εστίες υπερμετάδοσης τις καρδιές των χωριών – εκείνους τους κύκλους φωτός που αγκαλιάζουν στη μέση της θερινής νύχτας τους πλατάνους των πλατειών.
Οταν λέγαμε ότι το άνοιγμα είναι πιο δύσκολο από το λοκντάουν, αυτό εννοούσαμε: ότι η κούρσα της αρρώστιας με τη ζωή θα μας έριχνε σε ένα πλέγμα αντίρροπων επιθυμιών. Ο υπεραπαραίτητος τουρισμός θα ανταγωνιζόταν τη δημόσια υγεία. Το άνοιγμα θα έπρεπε να συνδυαστεί με κλείσιμο – άνοιγμα αεροδρομίων, κλείσιμο βαλκανικών διόδων· άνοιγμα παραλιών, κλείσιμο υπαίθριων εορτών.
Η ισορροπία αποδεικνύεται πιο δύσκολη από ό,τι είχε εκτιμηθεί. Αρχίζει να διαφαίνεται ο κίνδυνος του τέλειου βραχυκυκλώματος: Αν επιδεινωθούν οι σημερινές τάσεις, ούτε ο τουρισμός θα δουλέψει ούτε η υγειονομική ασφάλεια θα έχει διαφυλαχθεί. Το ελληνικό καλοκαίρι ως state of emergency: τα νησιά-πύλες κοσμοπολιτικής επιμόλυνσης. Και τα χωριά, θύλακοι κοινοτικού επιπολασμού. Εντάξει, δεν είμαστε ακόμη εκεί.
Υπάρχει, φαίνεται, χρόνος να σωθεί το καλοκαίρι από τις δίδυμες απειλές. Πρέπει να λειτουργήσει η καμπάνια αφύπνισης. Είναι, ωστόσο, δύσκολο να περάσει το μήνυμα της αυτοπροστασίας όταν το εμποδίζει το αντίπαλο μήνυμα του περαιτέρω ανοίγματος των συνόρων, και δη στην πιο επικίνδυνη χώρα στον πλανήτη της επιδημίας.
Η απαγόρευση των κοβιντοκλαρίνων δεν μπορεί εύκολα να γειωθεί όταν συγχρονίζεται με την άδεια εισόδου στο δολάριο. Οι επιθυμίες μπορούν νομίμως να παραμείνουν αντίρροπες. Οχι όμως και οι υγειονομικές οδηγίες.