Μάκης Βορίδης: Παπαφλέσσες

2' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αν πιστέψει κανείς την αντιπολίτευση, το θέμα είναι σοβαρό. Υπουργοί της κυβέρνησης θολώνουν το μήνυμα της χώρας, εισηγούμενοι μια άλλη εξωτερική πολιτική, υπονομευτική της επίσημης.

Πώς μπορεί, ας πούμε, ο Μάκης Βορίδης να διατυπώνει δημοσίως τη συμφωνία του με την ιδέα των αντιποίνων· με την αγοραία ιδέα να μετατραπεί σε μουσείο γενοκτονίας η οικία Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη; Πώς μπορούν βουλευτές της Ν.Δ. να μοιράζονται με το τηλεοπτικό τους ακροατήριο αντίστοιχες παρορμήσεις εφηβικού ρεβανσισμού;

Οι ενστάσεις αυτές δεν μπορούν παρά να ανακαλέσουν στη μνήμη τον Οκτώβριο του 2018, όταν ο Πάνος Καμμένος, σε επίσημη επίσκεψη, υπέβαλε στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ δικής του εμπνεύσεως «σχέδιο Β΄» για την αναχαίτιση της ρωσικής διείσδυσης, προκειμένου να μην μπει στο ΝΑΤΟ η Βόρεια Μακεδονία. Εκείνη ήταν όντως απόπειρα άσκησης παράλληλης εξωτερικής πολιτικής και δη από τον υπουργό Αμυνας. Οχι από τον υπουργό Βορίδη, η αρμοδιότητα του οποίου εξαντλείται στον «πόλεμο» με τους Δανούς για την ελληνικότητα της φέτας· και στη μάχη για την άρδευση του κάμπου των Μεσογείων.

Τελικά, ούτε οι εμπνεύσεις του Καμμένου κατάφεραν να προκαλέσουν κάτι περισσότερο από στιγμιαία φάρσα εις βάρος του εθνικού brand. Η τάση του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης να υπερβεί το χαρτοφυλάκιό του δεν είναι ικανή καν να ακουστεί ως απόπειρα παρεμβολής στην εξωτερική πολιτική. Είναι αυτό που φαίνεται: η διαρκής προσπάθεια να διατηρηθούν ζωντανοί οι δεσμοί με μια εκλογική πελατεία που συγκινείται από επιδείξεις οπαδισμού στα εθνικά θέματα.

Ο αντίκτυπος για την Αγία Σοφία ήταν αφορμή για να φανεί ξανά ότι ο ανταγωνισμός για την προσοχή αυτής της πελατείας έχει οξυνθεί. Ο Βορίδης και οι παλαιότεροι παράγοντες της πιο ορθόδοξης Δεξιάς, που πάντοτε σταδιοδρομούσαν σε αυτό το είδος της δημαγωγίας, έχουν τώρα την άμιλλα νεότερων στελεχών, που από υπερβάλλοντα ζήλο αποκαλύπτουν το πραγματικό βάθος της συνιστώσας.

Οι θρήνοι για «παρακμή» και «αυτοκτονία» της Δύσης αναμειγνύονται με λαρυγγισμούς ηθικού πανικού κατά του Netflix και της τουρκομπαρόκ σαπουνόπερας. Η πολιτισμική εσχατολογία συγκατοικεί με τον εξορκισμό της ποπ κουλτούρας. Το κήρυγμα εναλλάσσεται με το επιθεωρησιακό παρατράγουδο. Τους Παπαφλέσσες παίζουν αδέξιοι μιμητές του Παπαμιχαήλ – ασκηνοθέτητοι, χωρίς Τζέιμς Πάρις.

Μπορεί κανείς να δυσφορήσει –αντί απλώς να διασκεδάσει– με το πολιτικό μάρκετινγκ σε αυτόν τον κλάδο της Δεξιάς. Είναι όμως μάλλον δύσκολο να εντοπίσει ίχνη επιρροής του στην εξωτερική πολιτική, όπως επιχειρείται να χαραχθεί σήμερα απέναντι στην Τουρκία.

Η ελληνική εθνικολαϊκιστική ζάλη παραμορφώνει τον Ερντογάν. Παρεξηγεί μια εκδήλωση ανασφάλειας της ερντογανικής εξουσίας –μια κίνηση εσωτερικής πολιτικής που μικραίνει το διεθνές αποτύπωμα της Τουρκίας– ως επίδειξη ισχύος.

Ο Ερντογάν επιχειρεί σάλτο ενός αιώνα προς το προκεμαλικό παρελθόν. Και οι ομόλογοί του –οι όμηροι ομόλογων φαντασιώσεων– ζητούν να τον ακολουθήσει η Ελλάδα στις αρχές του 20ού αιώνα. Ζητούν να αρχίσουμε και εμείς να κυνηγάμε φαντάσματα. Αν πέτυχε κάτι η Ελλάδα σε αυτόν τον αιώνα, είναι ότι δεν αφήνει πια τα φαντάσματα να της υπαγορεύουν τη μοίρα της. Πέτυχε εκεί όπου η Τουρκία απέτυχε.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή