Η εικόνα «εκεί έξω» δεν είναι καλή. Δεν γνωρίζω, δεν μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι είναι χειρότερη ή κάπως καλύτερη σε σχέση με το παρελθόν. Απλά παρατηρώ ότι όσα βιώσαμε και μάλιστα εξαιρετικά ισχυρά, ειδικά την τελευταία δεκαετία, θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως καταλύτης για να υπάρξουν αλλαγές, και μάλιστα θεαματικές προς το καλύτερο.
Κάτι το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει «σημάδι» μιας τέτοιας βελτιωτικής πορείας είναι, ίσως, η καταγραφή –σε ατομικό επίπεδο αλλά και στη γενική εικόνα– περισσότερων δράσεων συγκριτικώς με το ποσοστό των αντιδράσεων. Είναι εξαιρετικά δύσκολο, θα έλεγε κάποιος, να εντοπίσει και καταγράψει περιπτώσεις που υπάρχει πρωτογενής επιλογή για δράση, για δημιουργία, ή –έστω!– απόπειρες για κάτι τέτοιο. Είναι σαν να έχουμε υιοθετήσει δίχως ίχνος πίεσης στάση παθητικού θεατή, με σχεδόν το σύνολο της ενεργητικότητας και εφευρετικότητάς μας να εξαντλείται στο να ασκούμε κριτική και να αναζητούμε για να εντυπωσιάσουμε πρωτότυπες ύβρεις και ηχηρούς τρόπους απαξίωσης προσώπων και δημιουργημάτων. Μέσα σε αυτό τον λαβύρινθο, όπου επαναλαμβανόμενα επιφυλάσσουμε για τον εαυτό μας ρόλο άλλοτε Μινώταυρο και άλλοτε ενός από τα θύματά του, αναπόφευκτα έρχονται και άλλες παράπλευρες εξελίξεις, όπως η ανάδυση κυμάτων οργής προς ό,τι μας μοιάζει «ξένο», ή η αναζήτηση «εχθρών», ειδικά στις περιόδους εκείνες που λαχταράμε να μη δούμε τις δικές μας ευθύνες για τα όσα και όποια αρνητικά (μας) συμβαίνουν.
Δείτε αυτή την περίοδο την πρωτεύουσα: Ο νέος δήμαρχος Αθηναίων σχεδίασε και άρχισε να υλοποιεί κάποιες παρεμβάσεις στο κέντρο της πρωτεύουσας. Η δράση, με τις όποιες ατέλειες ή σφάλματα που μπορεί να έχει –όπως συμβαίνει με την οποιαδήποτε δράση– πυροδότησε αλυσιδωτές εκρήξεις αντιδράσεων, άλλοτε με πικρά ή και υβριστικά σχόλια, και άλλες φορές με μικροβανδαλισμούς. Με ρώτησαν πολλές φορές πώς μου φαίνονται, αν είναι ωραίες αυτές οι δράσεις του δημάρχου. Δεν απαντώ λέγοντας αν μου αρέσουν ή όχι.
Σκέφτομαι και λέω: Μου αρέσει που τουλάχιστον κάτι γίνεται σε μια πόλη όπου για πολλά πολλά χρόνια δεν γινόταν απολύτως τίποτα, πέρα από εγκατάλειψη και καταστροφές.
Σκέφτομαι και αναρωτιέμαι: Αν όλη αυτή την ενέργεια που σπαταλάμε προκειμένου να σχολιάσουμε, απαξιώσουμε, κακολογήσουμε, καταγγείλουμε, την αφιερώναμε τουλάχιστον για να σκεφτούμε τον δικό μας ρόλο μέσα σε αυτή την πόλη, για να ξανασχεδιάσουμε τις δικές μας, ακόμη και τις ελάχιστες ενέργειες σε κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μας, δεν θα ήταν ήδη καλύτερος ο κόσμος (μας);