Να έχεις έναν ιστορικό τίτλο, μια επωνυμία συνυφασμένη με την ιστορία της Αθήνας, ένα όνομα που «μιλάει» σε κάθε Αθηναίο και να το διαγράφεις για να επιλέξεις κάτι ξερό, ακατανόητο και γραφειοκρατικό, ένα προϊόν διαφημιστών και επικοινωνιολόγων, έναν δήθεν εκσυγχρονιστικό και ακατανόητο ελιγμό. Το «Ακροπόλ Παλάς» της οδού Πατησίων μπορεί να ευτυχήσει πλέον με τις νέες χρήσεις και λειτουργίες του όπως τις προβλέπει το ΥΠΠΟΑ και επ’ αυτού δεν έχω να ασκήσω κριτική παρά μόνον να ελπίσω ότι η αισιοδοξία που εκφράζεται να έχει βάση και προοπτική. Ολοι το θέλουμε αυτό. Αλλά παραμένει ακατανόητο το γεγονός ότι το ιστορικό ξενοδοχείο
«Ακροπόλ Παλάς» αλλάζει πλέον επωνυμία στη νέα περίοδο, υπαγόμενο πλέον στο κράτος, και θα ακούει στο όνομα «Acropole Across» που υποτίθεται απηχεί κάποιου είδους διαπολιτισμική φιλοσοφία.
Ισως να είναι μία από τις σπάνιες περιπτώσεις. Να έχεις ένα brand, και να το κάνεις κορδέλες. Πρώτον, απηχεί αμετροέπεια και ρηχότητα. Και δεύτερον, ένα κακώς εννοούμενο πνεύμα ιδιοκτησίας σε ένα κομμάτι της αθηναϊκής ιστορίας. Οι δημόσιοι λειτουργοί έρχονται και παρέρχονται. Είναι προφανώς δύσκολο και καθόλου επιθυμητό να συμπλεύσει μια κρατική νοοτροπία με το αστικό παρελθόν της Αθήνας. Στην περίπτωση του «Ακροπόλ Παλάς» αυτό είχε φανεί εξαρχής, εδώ και 20 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων το ελληνικό κράτος αγωνίζεται να δει τι θα κάνει με το κτίριο, πώς θα το αποκαταστήσει και τι λειτουργία θα του δώσει. Αδιανόητη σπατάλη χρόνου. Εστω, όμως, ότι έχουμε αίσιο τέλος και ως προς τη λειτουργία όλοι ευχόμαστε το καλύτερο. Ασχέτως αν εξαρχής ήταν προβληματική η μετασκευή ενός τέτοιου ξενοδοχείου, αυτού του διαμετρήματος και αυτής της ποιότητας, σε κρατικό κτίριο που σταδιακά θα έβρισκε, σαν πειραματόζωο, λόγο ύπαρξης. Το ιδανικό θα ήταν να είχε υπάρξει επενδυτής και το «Ακροπόλ Παλάς» να ξαναγινόταν ξενοδοχείο. Οι νέες λειτουργίες που έχει σχεδιάσει το ΥΠΠΟΑ θα μπορούσαν να είχαν βρει στέγη σε ένα από τα δεκάδες εγκαταλελειμμένα κτίρια της Αθήνας. Το «Ακροπόλ Παλάς» είναι κτίριο της δεκαετίας του ’20, φέρει την υπογραφή του Σωτήρη Μαγιάση, εξαίρετου αρχιτέκτονα και σχεδιαστή επίπλων και απηχεί τον κοσμοπολιτισμό της περιοχής του Μουσείου και της πλατείας Αιγύπτου. Αντανακλά την ιδιωτική πρωτοβουλία του Μεσοπολέμου και την κινητικότητα του αστικού κόσμου περί την Πατησίων. Να έχει προβλεφθεί άραγε έστω μία αίθουσα που να θυμίζει τι ήταν αυτό το κτίριο και ποιος ήταν ο Μαγιάσης;