Ας δούμε αυτό που βλέπουν τα μάτια μας. Ετσι παρότρυνε ο Σαρλ Πεγκί τους συνομιλητές του παραμονές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ας σημειώσω ότι ο ίδιος συγκαταλέγεται στους νεκρούς του πρώτου μήνα. Τι βλέπουν λοιπόν τα μάτια μας στην πλατεία Βικτωρίας; Μια κεντρική πλατεία της Αθήνας που χρησιμοποιείται ως σταθμός μετεγκατάστασης μεταναστών. Ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα τα οποία, μετά τη δημογραφική τους ερήμωση, προσφέρουν σε τιμές ευκαιρίας τα διαμερίσματά τους για ανθρωπιστικούς σκοπούς. Οι σκοποί, αν και ανθρωπιστικοί, δεν ασχολούνται βέβαια με τον συνωστισμό που δημιουργείται εκεί μέσα και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Βλέπουμε μια περιοχή με σημαία ευκαιρίας, ένα γκέτο το οποίο χτίζεται μέρα με την ημέρα εδώ και χρόνια. Και το οποίο βέβαια δεν ονομάζεται γκέτο διότι εμείς δεν είμαστε τέτοιοι.
Στην πραγματικότητα αυτό που βλέπουμε στην πλατεία Βικτωρίας είναι το μέλλον της Αθήνας. Οχι μη χαίρεστε καλοί μου φίλοι. Δεν πρόκειται να σας μιλήσω για «ισλαμικούς εποικισμούς» κι άλλα παρόμοια που ερεθίζουν την προοδευτική σαπουνόπερα. Θα σας μιλήσω για την αγαπημένη σας λέξη, την «ανάπτυξη». Τι σημαίνει «ανάπτυξη»; Σημαίνει ότι μια κοινωνία έχει το συλλογικό σθένος να διεκδικήσει κάτι καλύτερο απ’ αυτό που ζει. Και η ελληνική κοινωνία το μόνο που έχει καταφέρει μέχρι στιγμής είναι να παλεύει για να μη χειροτερεύσει αυτό που ζει. Οι μετανάστες και οι περίοικοι είναι μέρος του προβλήματος. Το πρόβλημα είναι, εκτός των άλλων, ότι η πλατεία Βικτωρίας, όπως και τα Εξάρχεια, είναι ζωτικός χώρος για το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το καθημαγμένο Πολυτεχνείο και το περίφημο Ακροπόλ. Αν δεν αναγεννηθεί αυτό το τρίπτυχο και ο ζωτικός του χώρος η Αθήνα είναι καταδικασμένη να παλεύει για να σωθεί απ’ την εξαθλίωση της καθημερινότητάς της – αυτή που τόσο θαύμαζε ο κ. Καμίνης. Κι αν δεν αναγεννηθεί αυτό το τρίπτυχο, η ανάπτυξη θα συνεχίσει να γίνεται με τους όρους του τρέντι βλαχομπαρόκ – «μπιτσόμπαρα» στο Παγκράτι –το «μπιτσόμπαρο» είναι ιδέα– ποδηλάτες στην Πανεπιστημίου και εμπορικά στην Ερμού.
Είμαι βέβαιος πως όσοι υπερασπίζονται το γκέτο των μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας δεν έχουν επισκεφθεί το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Αξίζει όμως. Το εισιτήριο είναι φθηνό και μπορούν, με λίγη υπομονή, να απολαύσουν μέρος της πλουσιότερης συλλογής αρχαιοτήτων στον κόσμο. Με τα πόδια μπορούν σε πέντε λεπτά να πιουν καφέ στην πλατεία Βικτωρίας για να απολαύσουν τα επιτεύγματα του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, τους ταλαίπωρους μετανάστες που συνωστίζονται εκεί αφού γλίτωσαν από την κόλαση της Μόριας. Και μετά, στην πλατεία Προσκόπων στο Παγκράτι να βγάλουν το άχτι τους για τους «ακροδεξιούς» κατοίκους που δεν καταλαβαίνουν από πολυπολιτισμική πρόοδο. Στην πλατεία Βικτωρίας παίζεται το μέλλον της Αθήνας. Γι’ αυτό και θα επανέλθω.