Το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της κυριακάτικης «Κ» και της Μαριάννας Κακαουνάκη σχετικά με τις φονικές φωτιές στο Μάτι πριν από δύο χρόνια προκάλεσε έντονες συζητήσεις μα και αντιδράσεις.
Για ορισμένους, επώνυμους και ανώνυμους, ό,τι και να δημοσιεύσει η «Κ» αναφορικά με τις ευθύνες της προηγούμενης κυβέρνησης στην τραγωδία που έπληξε τη χώρα το καλοκαίρι του 2018 θα προσεγγίζεται εκ προοιμίου με καχυποψία, με κακοπροαίρετη κριτική διάθεση, με εχθρότητα. Ακόμα και όταν τα στοιχεία που έχει η εφημερίδα στη διάθεσή της, και πάνω στα οποία βασίζει τα ρεπορτάζ της, είναι ηχογραφημένα ντοκουμέντα και όχι τυχόν «υποκειμενικές» μαρτυρίες.
Δεν μπορεί όμως μια εφημερίδα, ακόμα και κάποια με την ιστορία και την εγκυρότητα της «Κ», να κάνει κάτι για να «ικανοποιήσει» τους καθ’ έξιν δύσπιστους και εχθρικούς παρά μόνον να παραθέτει στοιχεία και αποδείξεις, ειδικά όταν αυτές αφορούν ένα καταστροφικό γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο εκατοντάδων συνανθρώπων μας.
Ομως θα ήταν κρίμα, με αφορμή το επίμαχο ρεπορτάζ της κυριακάτικης «Κ», να περιοριστούμε σε μία ακόμα αδιέξοδη πολιτική (ή και μικρο-πολιτική) διένεξη και να παραβλέψουμε το δυσάρεστο γεγονός πως οι παθογένειες που αναδεικνύονται μέσα από το ρεπορτάζ της «Κ» επιδεικνύουν μιαν ενοχλητική αντοχή στον χρόνο και βέβαια, έχουν χρώμα… υπερκομματικό.
Τούτο δεν λέγεται επ’ ουδενί για να «ξεπλυθεί» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην τραγωδία του Ματιού. Κάθε άλλο: πέρα από τις όποιες ευθύνες της πριν και κατά τη διάρκεια της καταστροφής, έχουμε κατ’ επανάληψιν τονίσει πως η στάση της τότε κυβέρνησης απέναντι στους επιζώντες και στους συγγενείς των θυμάτων (απέναντι όμως και στη μνήμη των θυμάτων) ήταν κατάπτυστη, προσβλητική. Ηταν, στ’ αλήθεια, πρωτοφανής η στάση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στον απόηχο της καταστροφής.
Ομως, ας μη γελιόμαστε: δεν είναι η πρώτη φορά που ο κρατικός μηχανισμός δεν λειτουργεί σε στιγμές υψηλού κινδύνου. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, στην ουσία, έφτασαν στα άκρα τις παθογένειες, όμως αυτές ήταν εδώ και πριν από το 2015. Αν μη τι άλλο, το ρεπορτάζ της «Κ» μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για μια εις βάθος συζήτηση πάνω στο πώς θα αλλάξει κάτι δραστικά στα χρόνια νοσήματα του κρατικού μηχανισμού συνολικά.