Hδη στον προεκλογικό αγώνα του, το 2015, ο Ντόναλντ Τραμπ το ξεκαθάρισε: «Νομίζω ότι το μεγάλο πρόβλημα σε αυτή τη χώρα είναι η πολιτική ορθότητα. Αντιμετώπισα πολλές προκλήσεις, αλλά ειλικρινά δεν έχω χρόνο για πολιτική ορθότητα. Και πιστεύω ότι ούτε η χώρα έχει χρόνο». Ο κ. Τραμπ χρησιμοποιεί τον όρο που ανέκυψε τη δεκαετία του ’80 για να χτυπήσει τα κινήματα των γυναικών, των μειονοτήτων, των σεξουαλικών προσανατολισμών κ.ά. Τα κινήματα αυτά πέτυχαν να καθιερώσουν νέους λεκτικούς όρους. Για παράδειγμα, δεν μπορείς να λες τους μαύρους νέγρους. Εθεσαν νέα ζητήματα. Γιατί οι άγιοι στις εκκλησίες είναι όλοι λευκοί, όταν υπάρχουν πολλοί χριστιανοί μαύροι; Μήπως το «καλά Χριστούγεννα» να γίνει το ανεκτικότερο «καλές γιορτές»;
Ο κ. Τραμπ ποντάρισε στη δυσανεξία των συντηρητικών, που δεν ανέχονται τέτοιες αλλαγές, και έτσι κέρδισε τις εκλογές. Εκανε όμως και κάτι άλλο που απεδείχθη μοιραίο: ταυτιζόμενος με όσους είναι εναντίον των κινημάτων, πολιτικοποίησε (κομματικοποίησε) μια διαμάχη που είναι κοινωνική. Τα κινήματα προσωποποίησαν τον εχθρό στη φιγούρα του προέδρου Τραμπ και η αντιπολίτευση βρήκε εξ ουρανού σύμμαχο εναντίον του πολιτικού της αντιπάλου.
Ετσι, ο πολιτιστικός πόλεμος έγινε και πολιτικός. Αντιπολίτευση και κινήματα διεξάγουν κοινό πόλεμο κατά του προέδρου. Και ξέρουμε τις υπερβολές σε αυτούς τους μεικτούς πολέμους. Τις ζήσαμε οδυνηρά το Δεκέμβρη του 2008, όταν αφιονισμένοι ακραίοι έσπαγαν βιτρίνες και έκαναν πλιάτσικο επειδή ένας αστυνομικός σκότωσε έναν μαθητή. Το ίδιο έγινε στις ΗΠΑ όταν ένας αστυνομικός σκότωσε βάναυσα έναν μαύρο. Ανοιξε ο ασκός του Αιόλου. Μαζί με τις βίαιες διαδηλώσεις (κάποιες με θύματα αστυνομικούς), η «πολιτική ορθότητα» απέκτησε εξωφρενικές διαστάσεις. Γκρεμίζεται το άγαλμα του Κολόμβου διότι ήταν… ρατσιστής. Ομοίως τα αγάλματα των πατέρων της νίκης των δύο παγκοσμίων πολέμων, Ουίλσον και Τσώρτσιλ. Η μανία χτυπάει ακόμα και τον απελευθερωτή των μαύρων Αβραάμ Λίνκολν. Η μανία εξάγεται και στην Ευρώπη. Στην Αθήνα, οι γνωστοί «αλληλέγγυοι» δημιουργούν επεισόδια στην αμερικανική πρεσβεία. Ο διχασμός εξελίσσεται. Τώρα, φορείς και οργανισμοί των ΗΠΑ άσχετοι με πολιτική, όπως η Μετροπόλιταν Οπερα, αναγκάζονται να πάρουν θέση για να μη χαρακτηριστούν ρατσιστές και υποστούν τις συνέπειες. Ο αγώνας συνεχίζεται.