Ξενιτεύθηκε τον καιρό των μνημονίων, μαζί με τον σύζυγό της και τα παιδιά τους, για μια καλύτερη ζωή στην Αυστραλία. Εμελλε να ζήσουν μια πιο σφοδρή κρίση, του κορωνοϊού, στη Μελβούρνη, όπου έχει επιβληθεί δεύτερο lockdown. «Πώς βρεθήκαμε ξανά εδώ; Είχαμε την εντύπωση ότι τα κάναμε όλα σωστά. Μείναμε έξι εβδομάδες μέσα. Κλείσαμε μαγαζιά, επιχειρήσεις, εστιατόρια, ακυρώσαμε εκδηλώσεις, σταματήσαμε τις αγκαλιές. Τα παιδιά έβλεπαν τους συμμαθητές τους στην οθόνη του υπολογιστή. Οταν ξαναβγήκαμε είχαμε μόλις 6 κρούσματα την ημέρα. Οσο χαλαρώναμε, ανέβαιναν. Στα 170 ανακοινώθηκε πάλι καραντίνα…», μου έγραψε χθες η φίλη μου, Σοφία Φατούρου.
«Πρέπει να φοράμε μάσκα και να είμαστε απομονωμένοι όχι μόνο από τον υπόλοιπο πλανήτη αλλά και από την υπόλοιπη χώρα. Για πρώτη φορά σε εκατό χρόνια έκλεισε ο δρόμος που μας συνδέει με το Σίδνεϊ…». Είναι γεγονός: για τη νέα έξαρση της πανδημίας στην Αυστραλία φταίει… ο έρωτας.
Η ιχνηλάτηση των περιστατικών έδειξε πως η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει όταν φρουρός σε ξενοδοχείο καραντίνας έκανε σεξ με γυναίκα που βρισκόταν –ή, τουλάχιστον, όφειλε να βρίσκεται– σε απομόνωση. Τόσο απλά. «Νομίζαμε πως τα δύσκολα ήταν πίσω μας, αλλά φαίνεται πως είναι μπροστά μας. Ο κόσμος έχει αρχίσει να λυγίζει, η οικονομία ζορίζεται και οι γραφικοί που θεωρούν ότι η νόσος δεν υφίσταται πληθαίνουν. Μοιάζει σαν να παλεύουμε με τα κύματα μεσοπέλαγα», συνέχισε η Σοφία.
Την ίδια ώρα, η Ευφροσύνη Γκρανιά-Κλώτσα, διευθύντρια της κλινικής Λοιμωξιολογίας στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Cambridge, έμπαινε στο αεροπλάνο για την Ελλάδα και ερχόταν αντιμέτωπη με τον ωχαδελφισμό κάποιων.
«Ολοι γνωρίζουμε τι απαιτήθηκε προκειμένου η Ελλάδα να κρατήσει τους αριθμούς των κρουσμάτων χαμηλά και πόσο μεγάλο στοίχημα είναι το άνοιγμα του τουρισμού σε χώρες πιο επιβαρυμένες επιδημιολογικά. Φανταστείτε την έκπληξή μου, λοιπόν, όταν πρόσεξα δύο νεαρούς συμπατριώτες μας με εμφανή την πρόθεσή τους να μη φορέσουν μάσκα στην πτήση. Πράγμα που έκαναν, αγνοώντας τις συνεχείς υποδείξεις του πληρώματος», μου είπε. «Θα μπορούσα να αγνοήσω το περιστατικό αν δεν ενείχε την πιθανότητα να προκαλέσει δυσανάλογη ζημιά. Σκεφτόμουν προηγουμένως πως αποκλείεται να υπάρχει έστω και ένας Ελληνας που δεν αντιλαμβάνεται το κόστος τού να μην ακολουθήσει κατά γράμμα τους κανόνες ασφαλείας η βιομηχανία του τουρισμού στη χώρα μας. Από ό,τι φαίνεται υπάρχουν τουλάχιστον δύο. Ισως η επικοινωνιακή πολιτική δημόσιας υγείας να πρέπει να εστιαστεί περισσότερο στο “γιατί” παρά στο “τι”…».
Δύο μαρτυρίες που δεν χρειάζονται σχόλια. Ακούει κανείς; Οι «ψεκασμένοι» σίγουρα όχι…