Στην επαγγελματική ιδιότητα του βουλευτή κ. Κώστα Μάρκου αναφέρθηκε ο προεδρεύων της Βουλής κ. Θανάσης Μπούρας για να καταδικάσει την άσεμνη κίνηση που έκανε χθες στη Βουλή. O βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, όρθιος στην αίθουσα, είχε χειρονομήσει εις βάρος βουλευτή του Κινήματος Αλλαγής. «Ντροπή. Καταδικαστέα πράξη καθηγητού πανεπιστημίου», ανέφερε με δόση ειρωνείας ο κ. Μπούρας, καθώς ο κ. Μάρκου είναι καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Πατρών.
Ομολογώ πως γέλασα με την αναφορά του κ. Μπούρα στην ιδιότητα του πανεπιστημιακού, ο οποίος οφείλει με κύρος να τηρεί τους κανόνες αστικής παιδείας, αποτελώντας παράδειγμα για την υπόλοιπη κοινωνία, σε αντίθεση με τον λαϊκισμό και τη χυδαιότητα που συναντάμε καθημερινά. Γέλασα, γιατί πλέον μόνο για τυπολατρικό savoir faire μιας ομάδας (κάστας;) δημόσιων λειτουργών –των πανεπιστημιακών– μπορούμε να μιλάμε, καθώς ουκ ολίγα μέλη της έχουν υπονομεύσει με τις πράξεις τους το κύρος της. Τα παραδείγματα πολλά. Θυμάμαι ένα ρεπορτάζ της «Κ» ακριβώς εννέα χρόνια πριν, το 2011, για τα προνόμια που αποκτούν κάποιοι πανεπιστημιακοί όταν εκλέγονται πρυτάνεις και πώς «εξαργυρώνουν» τη θέση τους και πόσο μικροκομματικά ασκούν την εξουσία. Τότε πρυτάνεις διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους ότι «δεν συμβαίνουν αυτά», για να διαψευστούν το 2013 με τα γεγονότα της διαθεσιμότητας διοικητικών υπαλλήλων ΑΕΙ.
Αλλο παράδειγμα: προ τριετίας μεγαλοκαθηγητές μοίραζαν δύο θέσεις παρόμοιου αντικειμένου σε δύο συναφή τμήματα ΑΕΙ σε συγγενείς τους. Τρίτο: πρόσφατα άκουσα για πανεπιστημιακό που συναντάται σε γνωστό καφέ του Αθήνας με εκλέκτορες για να τους πείσει υπέρ μιας συγκεκριμένης υποψηφιότητας. Τέλος, είναι φήμη ή αλήθεια ότι δημιουργήθηκε τμήμα σε κεντρικό ΑΕΙ ώστε ο κοσμήτορας να «μεταθέσει» σε αυτό τη σύντροφό του, η οποία υπηρετεί σε περιφερειακό ΑΕΙ;
Στην ελληνική κοινωνία έχουν κλυδωνιστεί πολλές από τις σταθερές του αυστηρού αστικού πολιτισμού της, όπως η εγκυρότητα (ηθική, μορφωτική) του πανεπιστημιακού. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και η Αριστερά, που ενώ αξιοποίησε τη φιλελευθεροποίηση του ελληνικού πανεπιστημίου μετά το 1982 για να καταλάβει θέσεις σε αυτό, έφτασε τις επόμενες δεκαετίες να ρίχνει νερό στον μύλο της μικροπολιτικής, των τακτικισμών, του λαϊκισμού. Ωστόσο η αξία κερδίζεται στην πράξη και όχι με τίτλους σε βιογραφικά και carte visite.