Λίγες είναι οι φορές που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη φράση του τίτλου για να περιγράψουμε την αντίδραση του πολιτικού συστήματος μπροστά σε ένα έκτακτο γεγονός. Στη συγκεκριμένη περίσταση, με την Αγκυρα να έχει το όπλο παρά πόδα στην Ανατολική Μεσόγειο, οι πολιτικοί μας έχουν επιδείξει ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση, καταφέρνοντας να στείλουν τουλάχιστον προς τα έξω το σωστό μήνυμα. Αρχικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η επιλογή να μην παραστεί την Τετάρτη σε μία συζήτηση στη Βουλή εκ φύσεως τοξική δείχνει πως ο πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται πλήρως ποια είναι στην παρούσα συγκυρία η μεγάλη εικόνα έναντι της μικρής, λειτουργώντας με τον συνταγματικό του ρόλο ως πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων. Αυτό δεν ήταν ούτε αυτονόητο, ούτε εύκολο. Με τον ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκεται σε όλα τα επίπεδα στριμωγμένος στα σχοινιά, το δέλεαρ για έναν πολιτικό να πάει στη Βουλή και να πετύχει ένα ακόμα καίριο χτύπημα στον αντίπαλο ήταν μεγάλο. Ο Μητσοτάκης θα μπορούσε την Τετάρτη να περάσει ένα «καλό» πολιτικά απόγευμα, για ένα θέμα μάλιστα όχι δευτερεύον, που για μια μεγάλη περίοδο είχε μονοπωλήσει την πολιτική ζωή του τόπου. Αντί για αυτό προτίμησε να μην εμφανιστεί προσωπικά, να μην πολώσει το κλίμα εν μέσω ελληνοτουρκικής έντασης και να χάσει και ένα κομμάτι «προσωπικής επιτυχίας» έναντι του Τσίπρα. Αυτό μπορεί να στενοχώρησε κάποιους επαγγελματίες φανατικούς των κοινωνικών δικτύων που δεν το αντιλαμβάνονται μπροστά από το ατομικό, κυριολεκτικά και μεταφορικά, πληκτρολόγιό τους, αλλά η στάση του Μητσοτάκη ήταν ενδεδειγμένη και πατριωτική. Και αυτό σε δεύτερο χρόνο θα το πιστωθεί.
Από την άλλη ο Τσίπρας. Ως αντιπολίτευση διολισθαίνει διαρκώς δημοσκοπικά και όχι μόνο. Το καπάκι με τις μεθοδεύσεις στενών του συνεργατών και τις παρεμβάσεις επί πρωθυπουργίας του έχει ανοίξει και δεν είναι καθόλου ευχάριστο για αυτόν, προκαλώντας πολιτική καθίζηση. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ την Τετάρτη στη Βουλή ανέβασε τους τόνους, την Πέμπτη ωστόσο όποιος διάβασε προσεκτικά τη δήλωσή του και θέλει να είναι αντικειμενικός, ο Τσίπρας στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Η δήλωσή του αντιπολιτεύεται μεν, αλλά επί της ουσίας εποικοδομητικά την κυβέρνηση. Εντέλει η δήλωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ δεν φεύγει από την εθνική γραμμή και στηρίζει εμμέσως τις εθνικές θέσεις. Ούτε η στάση Τσίπρα ήταν αυτονόητη. Ας ελπίσουμε σε ανάλογη συνέχεια. Το εθνικό, τουλάχιστον στα κρίσιμα, να μπαίνει πάνω από το κομματικό.