«Ισαποστάκηδες» και δημοσιογραφία

«Ισαποστάκηδες» και δημοσιογραφία

1' 52" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τα συγκλονιστικά ντοκουμέντα της «Καθημερινής» για όσα συνέβησαν στο παρασκήνιο της τραγωδίας στο Μάτι δεν προκάλεσαν μόνο σοκ στην κοινή γνώμη, αλλά υπενθύμισαν και τη δύναμη της πραγματικής δημοσιογραφίας. Η δουλειά που κάνουμε και πολλές φορές την ξεχνάμε, κοιτάζοντας την καμπούρα των άλλων αλλά όχι τη δική μας, είναι από εκείνες που διολισθαίνουν διαρκώς, σε όλες τις έρευνες, όσον αφορά την εμπιστοσύνη των πολιτών. Δηλαδή μία κατ’ εξοχήν δουλειά που απευθύνεται στους πολίτες έχει πάψει να έχει την εμπιστοσύνη τους, δημιουργώντας ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα για την ίδια τη δημοκρατία. Φταίνε όμως μόνο οι πολίτες που δεν εμπιστεύονται τα μίντια; Οποιος ισχυριζόταν κάτι τέτοιο θα ήταν  άδικος. Η δημοσιογραφία τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει πολλά προβλήματα. Θα σταθώ σε αυτό που θεωρώ το βασικότερο. Στη δημοσιογραφία γίνεται όλο και πιο δυσδιάκριτο το ρεπορτάζ από τη γνώμη. Oποιος επιλέγει τον δύσκολο δρόμο να κάνει ρεπορτάζ, δηλαδή να καταγράψει στεγνά και χωρίς την προσωπική του άποψη κάτι, μπαίνει αυτομάτως στο στόχαστρο των φανατικών. Το αποτέλεσμα είναι η δημοσιογραφία να υποχωρεί έναντι των φανατικών και να μοιάζει όλο και περισσότερο με άποψη κομματικού στελέχους στα social media, διολισθαίνοντας και άλλο.

Υπάρχει μάλιστα και μία λέξη με την οποία οι κήνσορες του πληκτρολογίου και οι απανταχού τιμητές των πάντων βαφτίζουν αυτούς οι οποίοι επιχειρούν να κάνουν ψύχραιμα τη δουλειά τους: τους λένε «ισαποστάκηδες». Αυτός δηλαδή που παίρνει ίσες αποστάσεις. Δεν αντιλαμβάνονται όμως πως η λέξη που χρησιμοποιούν, θεωρώντας πως είναι υποτιμητική, αποτελεί την πεμπτουσία της δημοσιογραφίας και αποτελεί τίτλο τιμής για αυτόν που τον χαρακτηρίζουν έτσι.

Το να μπορεί κάποιος να παίρνει ίσες αποστάσεις, σε μια εποχή φανατισμού που δυστυχώς δεν την ξεπεράσαμε παρά τη δεκαετή κρίση, είναι δείγμα καθαρής σκέψης, επαγγελματισμού, ενίοτε και γενναιότητας, έναντι κάθε θερμοκέφαλου. Είναι εντέλει η ουσία της δημοσιογραφίας. Αν όμως η δημοσιογραφία αφηνόταν οριστικά και αμετάκλητα στη «γοητεία» των social media και των πάσης φύσεως δικαστών τους, τότε θα δεχόταν ίσως το πιο οριστικό χτύπημά της. Συνεπώς οι «ισαποστάκηδες», αυτοί που μπορούν και αντέχουν σε μια εποχή τρέλας να κρατούν ίσες αποστάσεις, να κατακρίνουν όταν πρέπει αλλά και να μπορούν να αναζητούν κοινούς τόπους όποτε επιβάλλεται, είναι αυτοί που κρατούν όρθιο τον χώρο από την τοξικότητα των κοινωνικών δικτύων. Αλλωστε, είπαμε: άλλη η δουλειά του δημοσιογράφου και άλλη του σχολιαστή στα social media. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή