Είναι ίσως μία από τις λέξεις που θα εκλείψουν σε έναν πλανήτη δοκιμαζόμενο από επαναλαμβανόμενες πανδημίες. Βέβαια, μέχρι στιγμής τα πάρτι ανθούν, όπως και η συζήτηση για τη Μύκονο που έγινε Ιμπιζα με τα πριβέ «φιλανθρωπικά» πάρτι σε βίλες. Ενοικιαστές των άδειων φέτος σπιτιών, επαγγελματίες από την Ιμπιζα και τη Νίκαια, που γνωρίζουν πώς να διοργανώσουν ένα μαζικό ξεφάντωμα σε βίλα. Τα νέα διαδίδονται από «κράχτες», ή φτάνουν μέσω εντοπισμού στίγματος στο κινητό των παραθεριστών, οι προσκλήσεις αποστέλλονται στο Facebook ή στο Instagram, ενώ μέσω sms ή viber γνωστοποιείται ο μυστικός έως τότε χώρος τέλεσης του πάρτι. Είσοδος, από 150 έως και 1.000 ευρώ το άτομο. Αριθμός προσκεκλημένων από 500 έως 1.000. Τουλάχιστον 3 – 4 πάρτι την εβδομάδα.
Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο στη Μύκονο τα πάρτι σε βίλες. Ομως φέτος πλήθυναν και με την αύξηση των εν Ελλάδι κρουσμάτων COVID-19 σήμανε συναγερμός. Αλλά είναι προφυλαγμένα από πρόστιμα και λουκέτα· μόνο κατόπιν αυτόφωρου αδικήματος είναι δυνατή σε ιδιωτικό χώρο η επέμβαση της αστυνομίας.
Το είδος γεννήθηκε στην Ιμπιζα, τόπο διαμονής αυτοεξόριστων καλλιτεχνών κατά τη δικτατορία του Φράνκο, στέκι των χίπηδων το ’60 και των ροκ σταρ το ’70, και από το ’80, εξέχουσα σκηνή της ζωντανής μουσικής, στη συνέχεια της χορευτικής μουσικής και των ατελείωτων πάρτι.
Δεν έχουν σχέση με τα αρχαιοελληνικά συμπόσια, με το φαγητό, το νερωμένο κρασί, τα τραγήματα για την απορρόφηση του οινοπνεύματος, τις χορεύτριες, τους μουσικούς, τους ακροβάτες, τις εταίρες, αν και εξακολουθούν να είναι «συνάθροιση ανθρώπων που πίνουν». Απέχουν από τα ρωμαϊκά όργια, δηλαδή τα πολυδάπανα εξωτικά δείπνα, με την πληθωρική διακόσμηση, τα πλουσιοπάροχα εδέσματα και το αμφισβητούμενο ομαδικό σεξ. Διαφέρουν από τους βιεννέζικους χορούς στα χρυσοποίκιλτα παλάτια.
Από τα κοσμικά θεματικά πάρτι, όπως το «Ασπρο και Μαύρο» του Τρούμαν Καπότε· το διοργάνωσε ο γνωστός συγγραφέας το 1966 στο ξενοδοχείο Plaza στη Νέα Υόρκη όταν εξέδωσε το βιβλίο του «Εν Ψυχρώ» προσελκύοντας τη διεθνή ελίτ. Δεν ανταγωνίζονται πάρτι όπως εκείνο του Σάχη της Περσίας, το 1971, του αυτοαποκαλούμενου «Βασιλιά των Βασιλιάδων», για τον εορτασμό των 2.500 ετών περσικής μοναρχίας. Για τις ανάγκες του πάρτι κατασκευάστηκε διεθνές αεροδρόμιο και 80 χιλιόμετρα αυτοκινητόδρομου μέχρι τα ερείπια της αρχαίας Περσέπολης, όπου δημιουργήθηκε μια τεράστια όαση από το μηδέν. Δεν μοιάζουν με τα δεκάδες μικρά Γούντστοκ ανά την υφήλιο, με το πάρτι του Λουκιανού Κηλαηδόνη στη Βουλιαγμένη στις 25 Ιουλίου 1983 και τις 50.000 στη φεγγαρόλουστη αμμουδιά, αν και εμφανίζουν τον ίδιο υψηλό συγχρωτισμό. Ομως παραμένουν ξεφάντωμα, με όλα τα στοιχεία της συλλογικής χαράς – αν και το νόημά της αρχίζει και τελειώνει στη σχόλη. Το ξέφρενο κέφι προκύπτει από μια δυνατότητα υπερβολής. Με την ισχυρή αίσθηση του μετέχειν, το φεγγάρι να ψηλώνει, τα ντεσιμπέλ της μουσικής να ελαττώνουν τη δύναμη των φραγμών, το αλκοόλ να αναστατώνει τα στομάχια, να σκορπά ευδαιμονία στις μορφές των συμποτών –μέχρι αυτοί να αποχωρήσουν τρικλιστοί και σκουντούφληδες την αυγή–, όλες οι ιδιοσυγκρασίες βρίσκουν τρόπους να ξεδιπλωθούν. Το ερώτημα εν προκειμένω δεν είναι αν οι καλεσμένοι επιδίδονται σε πράξεις πέρα από τα όρια της κοσμιότητας και της νομιμότητας, αν στο διαφημισμένο νησί της διασκέδασης στα άκρα, του αδιάκοπου γλεντιού τελούνται σοβαρά αδικήματα, εμπόριο και χρήση ναρκωτικών, λογομαχίες, ξυλοδαρμοί, συμπλοκές δι’ ασήμαντον αφορμή. Αλλωστε γίνονται προσπάθειες το έγκλημα να μη χωρά στην «εκτέλεση» της προσοδοφόρου αλλά ευάλωτης «συνταγής» των ζωηρών συγκινήσεων.
Η δημόσια συζήτηση αφορά τον ιό. Σήμερα δεν νοείται πάρτι με αποστασιοποιημένους μασκοφόρους. Ισως στο μέλλον οι καλεσμένοι να γλεντούν χωρισμένοι από πλέξιγκλας. Σήμερα το πάρτι, για να αγγίξει τα όρια της επιτυχίας χρειάζεται την κορύφωση των στοιχείων που το αποτελούν. Τιποτένια πράγματα εξυψωμένα μέχρι τον ουρανό. Ωστόσο από κει κι έπειτα αρχίζει η βολική ολίσθηση στην ελευθερία. Πάρτι με ασφάλεια, δεν είναι απλά ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα, αλλά μια συνθήκη με αγεφύρωτους πόλους. Γίνεται να απαγορευτούν τα πάρτι στη Μέκκα των διακοπών; Οχι. Είναι εφαρμόσιμη η τακτική της μηδενικής ανοχής απέναντι στους τουρίστες; Οχι. Είναι ρεαλιστικά τα μέτρα προστασίας δίπλα στην πισίνα ή στην αμμουδιά; Οχι. Πρόκειται για την πιο δυσοίωνη, την πιο αναπότρεπτη ρώσικη ρουλέτα. Και χωρίς την ανακουφιστική παράμετρο του «μπίλια ήταν και έκατσε», που απεμπλέκει από την ευθύνη.