Δέκα χρόνια μαζί. Ηρθε στα χέρια της ένα τόσο δα κουτάβι, με μάτια παιχνιδιάρικα και τρίχωμα κατάμαυρο, γυαλιστερό σαν λουστρίνι. Σχεδόν χωρούσε στη χούφτα της.
Την έβλεπε να μεγαλώνει, να εξερευνά το σπίτι, να παίζει και να κάνει σκανταλιές, να κουνάει την ουρά της χαρούμενη, να μασουλάει τα παιχνίδια της, να φοβάται, να κλαίει, να απολαμβάνει τις αγαπημένες της λιχουδιές και πάντα να ζητιανεύει ένα ακόμα μεζεδάκι, να τρέχει ανέμελη στα πάρκα και στις πλατείες, να κάνει βουτιές στη θάλασσα.
Δέκα χρόνια την παρατηρούσε να ανακαλύπτει αχόρταγα τον κόσμο, να ξεδιπλώνει τον χαρακτήρα της και να μαθαίνει στη συμβίωση με ένα τόσο διαφορετικό είδος: τον άνθρωπο. Πώς φαινόταν, άραγε, η ίδια στα δικά της μάτια; Πώς μας βλέπουν τα σκυλιά;
Τον τελευταίο καιρό εμφανίστηκαν τα πρώτα προβλήματα: δύσπνοιες, απώλεια δυνάμεων. «Είναι η καρδιά της. Μάλλον δεν θα αντέξει πολύ», είπε ο κτηνίατρος. Πράγματι, πριν από λίγες μέρες, η Γιούπι έφυγε για τον σκυλοπαράδεισο. Δεν ήταν μόνη. Εκλεισε για πάντα τα μάτια της χωρίς τον παραμικρό πόνο, μέσα στην αγκαλιά της οικογένειάς της, μέσα σε ένα σύννεφο αγάπης.
Τυχερό πλάσμα, τελικά – δίποδο, τετράποδο δεν έχει σημασία: αξιώθηκε μια ευτυχισμένη ζωή, από όλες τις απόψεις, κι έναν αξιοπρεπή θάνατο. Τι καλύτερο μπορεί να προσδοκά κανείς στο τέλος του ταξιδιού του;
Είναι μεγάλο μάθημα να μοιράζεσαι το σπίτι σου και τον χρόνο σου με κάποιο ζώο. Να εξισορροπείς τις συνήθειές σου με τις δικές του. Οχι ως ιδιοκτήτης, αλλά ως ίσος προς ίσον.
Οσα χρόνια κι αν περάσουν, ποτέ δεν θα καταφέρεις να το αποκωδικοποιήσεις πλήρως, ποτέ δεν θα σταματήσει να σε εκπλήσσει. Ποτέ δεν γίνεσαι αρκετά σοφός ώστε να μάθεις τι ακριβώς σημαίνει να ζεις μαζί του. Και, δυστυχώς, ποτέ δεν αποκτάς τη σοφία που θα χρειαστείς για να συνεχίσεις τη ζωή σου χωρίς αυτό…
Κάποιοι θα σηκώσουν ίσως με δυσπιστία τα φρύδια τους. «Εδώ χάνονται άνθρωποι, για ένα ζώο θα κλαίμε;» και «Αυτοί που αγαπούν τα ζώα δεν αγαπούν τους ανθρώπους», θα πουν: δύο ευρέως διαδεδομένα «επιχειρήματα» από όσους δεν είχαν ποτέ την τύχη να βιώσουν τη χαρά μιας τέτοιας συνύπαρξης.
Οχι, αγαπητοί, έχετε άδικο. Ο πόνος της απώλειας είναι ίδιος, γιατί οι σκύλοι, οι γάτες, τα κουνέλια μας κ.ο.κ. δεν είναι απλώς ζώα συντροφιάς, είναι μέλη της οικογένειάς μας.
Kαι γιατί αγαπώντας τα ζώα, αγαπάμε και σεβόμαστε περισσότερο τους ανθρώπους. Πιο βαθιά, πιο ουσιαστικά. Γιατί τα ζώα μάς κάνουν καλύτερους ανθρώπους.