Από ενδιαφέρον και επαγγελματική διαστροφή διαβάζω τα πορίσματα της προανακριτικής επιτροπής της Βουλής για την υπόθεση Novartis και τους χειρισμούς του αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Παπαγγελόπουλου. Οσα περιγράφονται στις σελίδες τους –το μικρότερο από τα πορίσματα εκτείνεται σε 400 σελίδες– βασίζονται στις καταθέσεις μαρτύρων ενώπιον της επιτροπής όπως της πρώην εισαγγελέως Διαφθοράς Ελένης Ράικου, του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γιάννη Αγγελή κ.ά. Από το περιεχόμενό τους μοιάζει να προκύπτει με σαφήνεια η απάντηση στο εύλογο ερώτημα που απασχόλησε μερίδα της κοινής γνώμης –εμού συμπεριλαμβανομένου– «πώς είναι δυνατόν μια υπόθεση που στις ΗΠΑ αξιολογήθηκε ως σκάνδαλο στην Ελλάδα να χαρακτηρίζεται σκευωρία;». Η λύση στο μυστήριο είναι μάλλον απλή. Υπάρχουν ενδείξεις ότι οι χειρισμοί της Εισαγγελίας Διαφθοράς καθ’ υπαγόρευσιν του τέως αναπληρωτή υπουργού ήταν αυτοί που υπονόμευσαν την ίδια την έρευνα. Στο πόρισμα, που υπογράφει η πλειοψηφία των μελών της επιτροπής, επισημαίνεται εμμέσως πλην σαφώς ότι στόχος όσων συντόνισαν τη διερεύνηση της υπόθεσης δεν ήταν να φτάσουν στην αλήθεια αλλά να παγιδεύσουν και να θέσουν σε δικαστική ομηρία τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Ενδεικτικά, πριν ο άλλοτε ισχυρός άνδρας της Novartis Κωνσταντίνος Φρουζής κληθεί να καταθέσει στην Εισαγγελία Διαφθοράς, κατεγράφη ο εξής διάλογος του τέως αναπληρωτή υπουργού με την κ. Ράικου:
Δ. Παπαγγελόπουλος: Ακόμα δεν έστειλες τη δικογραφία στη Βουλή;
Ελ. Ράικου: Κύριε υπουργέ, χωρίς στοιχεία δεν διώκω κανέναν.
Δ. Παπαγγελόπουλος: Στείλε την και για τα υπόλοιπα θα φροντίσουν άλλοι.
Σύμφωνα μάλιστα με όσα φέρεται να κατέθεσε η κ. Ράικου, ήταν γνωστό στο δικαστικό σώμα ότι ο τέως αναπληρωτής υπουργός ήταν οπαδός της λογικής «άσκησε μια δίωξη και ας πάνε παρακάτω να απαλλαγούν». Δεν πρόκειται για τη μόνη περίπτωση που το «δόγμα Ρασπούτιν» βρήκε εφαρμογή. Είναι ίσως η πιο ηχηρή. Δεκάδες δικογραφίες για εγκληματικές οργανώσεις, που επισύρουν βαριές ποινές κάθειρξης, καταπέφτουν στα δικαστήρια και τα κακουργήματα μετατρέπονται σε πλημμελήματα. Ενα χαρακτηριστικό – μετρήσιμο παράδειγμα: από το σύνολο των 1.188 αστυνομικών που στο διάστημα από το 1999 μέχρι πρότινος κατηγορήθηκαν για διαφθορά από τη Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων, οι 717 –ποσοστό δηλαδή 67%– έχουν τελικά αθωωθεί.