Τέσσερις ημέρες, λέει, έχουν οι ερευνητές, προκειμένου να αποδώσουν ευθύνες για την αμέλεια έξι χρόνων, που είχε συνέπεια να παραμείνει στο λιμάνι της Βηρυτού το επικίνδυνο φορτίο των 2.700 τόνων νιτρικού αμμωνίου, ενός χημικού που χρησιμοποιείται σε λιπάσματα και κατασκευή βομβών.
Εν τω μεταξύ, ο επικεφαλής του λιμανιού δήλωσε ότι με δικαστική εντολή έγινε η «φύλαξη» (τρόπος του λέγειν) του επικίνδυνου υλικού σε κατοικημένη περιοχή. Σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters, o γενικός διευθυντής των τελωνείων του Λιβάνου είχε προειδοποιήσει πολλές φορές ότι το αποθηκευμένο υλικό μπορούσε να τινάξει στον αέρα ολόκληρη τη Βηρυτό. «Ζητήσαμε την επανεξαγωγή του, αλλά αυτό δεν συνέβη», δήλωσε ο ίδιος.
Το πρακτορείο αναφέρει ότι έχει δύο έγγραφα από τα τελωνεία του Λιβάνου, με τα οποία το 2016 και το 2017 αιτούνταν από τα δικαστήρια να ζητήσουν από την αρμόδια ναυτιλιακή υπηρεσία να επανεξαγάγει ή να εγκρίνει την πώληση του νιτρικού αμμωνίου, προκειμένου να διασφαλιστεί η ασφάλεια του λιμανιού. Το επικίνδυνο αυτό υλικό είχε κατασχεθεί από φορτηγό πλοίο και είχε ξεμείνει στην αποθήκη 12. Σε ένα από τα έγγραφα αναφέρεται πως παρόμοια αιτήματα είχαν γίνει το 2014 και το 2015.
Αν θυμίζουν κάτι όλα αυτά δεν είναι τυχαίο. Πρόκειται για τη μετάφραση στα αραβικά (μία από τις επίσημες γλώσσες του Λιβάνου) των ημετέρων «θα αποδοθούν άμεσα ευθύνες», «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο» και άλλα τέτοια μεσογειακά. Μέχρις ότου όμως γίνουν όλα αυτά, η υπόθεση ξεχνιέται, κάποιο άλλο συνταρακτικό γεγονός θα την καλύψει και, αμέριμνοι, οι υπεύθυνοι θα λένε «φτιάχ’ τα όλα απλά και ας σε περάσουν για κουτό. Πέντε πραγματάκια: άνεμοι, καύσιμη ύλη, μείξη πεύκων με σπίτια, δόμηση άναρχη, αυθαίρετη. Με αποτέλεσμα η πυρκαγιά μέσα σε μία ώρα να φύγει».
Γράφαμε και παλιότερα ότι κάθε τραγωδία δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός, δεν είναι μια ρήξη στην ακολουθία των καλώς ρυθμισμένων καταστάσεων. Είναι η συνισταμένη των μικρών πραγμάτων για τα οποία αδιαφορούμε όταν εξελίσσονται. Υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα στην ιστορία, που δείχνουν ένα πράγμα: οι μικρές παραλείψεις γίνονται μεγάλες δυσλειτουργίες και σε κάποια συγκεκριμένη συγκυρία (ακραίων, αλλά φυσιολογικών καταστάσεων) μετατρέπονται σε τραγωδία: ένα μικρό λασκαρισμένο γρανάζι, που κατέφαγε ένα μεγαλύτερο και σε μια καταιγίδα έριξε ένα αεροπλάνο.
Κάπως έτσι, με ένα λιβανικής κοπής «έλα μωρέ, τώρα! Σιγά! Τι πρόκειται να γίνει;» έμεινε το φονικό φορτίο στις αποθήκες της Βηρυτού και τώρα η γραφειοκρατία, που απέτρεψε επί έξι χρόνια τη μεταφορά του, ζητάει να αποδοθούν ευθύνες εντός τεσσάρων ημερών.
Εδώ είναι Μεσόγειος, δεν είναι παίξε-γέλασε, που θα τραγουδούσε και ο Διονύσης Σαββόπουλος…