Αχτίδα φωτός στον, ειδικώς αλλά και γενικώς, σκοτεινιασμένο κόσμο της εποχής μας αποτελεί αναμφισβήτητα η ολοκλήρωση της διαδικασίας για τον διορισμό 3.445 μονίμων εκπαιδευτικών στις δομές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας ειδικής εκπαίδευσης. Οπως σημείωνε χθες η «Κ», στις περίπου 500 ειδικές δομές ο μαθητικός πληθυσμός ανέρχεται σε σχεδόν 30.000 παιδιά. Τόσο το ποσοτικό αυτό στοιχείο όσο και η διαχρονικής αξίας επισήμανση ότι έχει πολύ μεγάλη η σημασία της καλλιέργειας σταθερών σχέσεων ανάμεσα σε δασκάλους και τους συγκεκριμένους μαθητές, έρχονται να υπογραμμίσουν τη σημασία της προαναφερθείσας κυβερνητικής απόφασης.
Αλλά και σε πολιτικό επίπεδο, δεν μπορεί και δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι ο διορισμός μονίμων εκπαιδευτικών στις ειδικές δομές –για πρώτη φορά στην ιστορία…– αποτελεί έργο που σχεδιάστηκε και υλοποιείται από διαφορετικές κυβερνήσεις, κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ.) που κατά τ’ άλλα βρίσκονται σε τροχιά διαρκών και μετωπικών συγκρούσεων. Η εξέλιξη δείχνει ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας και οι υπηρεσιακοί παράγοντες στον χώρο της διοίκησης μπορούν να επιτελέσουν ουσιαστικό έργο κοινωνικής σημασίας, παρά τις κατά καιρούς κυβερνητικές αλλαγές, οι οποίες συνηθίσαμε στη χώρα μας να λειτουργούν διαλυτικά για το κράτος, την κοινωνία, και την οικονομία.
Βέβαια, για να γίνει η μία αχτίδα δέσμη και το φως να διαχυθεί παντού, χρειάζονται όχι απλώς πολλά περισσότερα, αλλά και άμεσες δράσεις σε όλα τα μέτωπα. Χρειάζεται μέριμνα και για την υλικοτεχνική υποδομή στην ειδική εκπαίδευση, καθώς και συγκεκριμένα μέτρα ευρύτερης στήριξης των οικογενειών των παιδιών με αναπηρία ή/και μαθησιακές δυσκολίες. Φυσικά, υπάρχει και το ζήτημα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όπου εκεί ακόμα και οι στοιχειώδεις ανάγκες προσβασιμότητας αυτών των παιδιών είναι εξαιρετικά μεγάλες και χρήζουν επίσης άμεσης μέριμνας και επίλυσης.
Ομως, ας μην «ξεχνιόμαστε»: δεν είναι μόνο το κράτος και οι κυβερνήσεις. Είμαστε και εμείς όλοι, ως άτομα και κοινωνία, που πρέπει να αλλάξουμε και να δράσουμε. Υπάρχουν αμέτρητα μικρά και μεγάλα «μέτωπα» στην καθημερινότητά μας τα οποία διαρκώς υπενθυμίζουν σε όλους εμάς που δεν έχουμε έστω κάποια μορφή μικρής κινητικής δυσκολίας, πως συμπεριφορές και δράσεις μας δημιουργούν πολλαπλά εμπόδια στους συνανθρώπους μας που δύσκολα περπατούν ή που κινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο. Είναι θέμα δικής μας ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας, και όχι λύπης προς το «διαφορετικό».