ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

2' 52" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ενα καλοκαίρι ήταν της αισιοδοξίας. l Το… περυσινό. l Που έφερε τις λυτρωτικές εκλογές. l Το φετινό είναι σαν εκείνα τα γνωστά της προηγούμενης δεκαετίας, της αγωνίας και του αγνώστου. l Είναι σαν εκείνα αλλά και πολύ διαφορετικό συνάμα –κορωνοϊός· παγκόσμιο δρεπανηφόρο, ποιος να το φανταζόταν. l Κι από κοντά και μερικά πάγια πλέον, όπως οικονομική κρίση σε νέα όξυνση l ή ο απειλητικός εξ ανατολών γείτονας. l Ο εν συνεχή διεγέρσει ακόμα κι όταν μοιάζει εν καταστολή, καληώρα. l Ξεφυλλίζουμε το χρονικό ενός προαναγγελθέντος χαμένου καλοκαιριού l – διότι χαμένο ήταν από το τέλος του χειμώνα ήδη. l Απέσβετο δε και η μόνη ελπίδα που υπήρχε, έστω και χλωμούτσικη, l ότι προϊόντος του θέρους, και του χρόνου εν γένει, ίσως και να εξασθενούσε κάπως αυτή η παγκόσμια κατραπακιά l που όσο να ’ναι σβούριξε κομμάτι δριμύτερη στου κασίδη το κεφάλι, l το πολύπαθο. l Διότι δέκα χρόνια απανωτές σφαλιάρες, ούτε «μπιζ» να παίζαμε. l Εκείνο το παλιό σφαλιαροπαίχνιδο, όπου βγάζαμε όλο το νεανικό μας οίστρο σφαλιαρίζοντας με όλη μας τη δύναμη τους φίλους μας – ιδίως τους πιο «αγαθιάρηδες», αυτούς που δεν μπορούσαν να διακρίνουν ποιος απ’ όλους τους έριξε την μπούφλα την άγρια. l Αν και το πιο άγριο ξύλο l –φιλικό βεβαίως πάντα, να λέγεται– l έπεφτε με το παίγνιον εκείνο που το λέγαμε «Βεζύρη». l Οπου ένα βοδινό κότσι μπορούσε να διατάξει «Πέντε να φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι» l οπότε το αδυσώπητο «λουρί της μάνας» σου έκανε την παλάμη μπλαβιά l – συντροφικά παιχνίδια, στοργικά. l Εκτοπισμένα βεβαίως από τα παιχνίδια των εκλεπτυσμένων πλέον βλαστών μας. l Των μονίμως σκυμμένων πάνω από μια μικροοθόνη, με παλάμες βουτυράτες και δάχτυλα τρεχαντήρια, σαν πόδια ταραντούλας. l Και «μπίιιιιζζζζ» η παρέα, άαχ! l O Στέλιος Ράμφος μιλώντας προ ημερών με τον Αρη Πορτοσάλτε στον Σκάι FM (27/7) αναφέρθηκε σε μια ουσιώδη διαφορά μεταξύ Μητσοτάκη και Τσίπρα. l Ο μεν ένας, είπε, έχει απόλυτη συνείδηση της πραγματικότητας, l γι’ αυτό και επεμβαίνει όταν διαπιστωθεί κάπου κυβερνητικό σφάλμα, l ενώ ο άλλος «έχει άγνοια της πραγματικότητας». l Εγώ πάλι «άγνοια της πραγματικότητας» δεν βλέπω l – ο Τσίπρας ηθελημένα και επιδεικτικότατα αγνοεί την πραγματικότητα ως όπλο για την αντιμετώπισή της. l Γι’ αυτό λ.χ., ενώ με απατηλά συνθήματα κατέλαβε και διαχειρίστηκε την εξουσία, έχει την «άνεση» να κατηγορεί τον Μητσοτάκη ότι «κέρδισε τις εκλογές με απατηλές υποσχέσεις». l Δεν αγνοεί την πραγματικότητα, την αντιστρέφει για να θολώνει όσα δεν τον συμφέρουν. l Αλλοι πάλι αυτό το λένε Θράσος. l Πάνε τα χρόνια που οι αντιπολιτεύσεις σε περίπτωση ανασχηματισμού σχολίαζαν συνήθως με τη φράση «Ωδινεν όρος και έτεκε μυν». l Τώρα, για τις μητσοτακικές «λειτουργικές βελτιώσεις» τέτοιες φράσεις χρησιμοποίησαν μόνο νηφάλιοι σχολιαστές. l Οι συριζαίοι απλώς άνοιξαν την κάνουλα με το βιτριόλι. l Ως συνήθως, και μάλιστα με απροκάλυπτη χαιρεκακία σε κάθε «ευκαιρία»: l Από την τουρκική απειλή ώς το νέο φούντωμα του κορωνοϊού, κι από την οικονομική καθίζηση ώς τον κυβερνητικό «ανασχηματισμό» ρέει επιδεικτική χαιρεκακία. l Διότι ακόμη και η χαιρεκακία τους είναι μαϊμού: l ελάχιστη ή και καμία σχέση με την πραγματικότητα. l Ετσι πανηγύρισε ο Τσίπρας ότι «τα έκαναν όλα λάθος με τον κορωνοϊό και φτάσαμε πάλι στο σημείο μηδέν»· l έτσι και για τους Σκυλακάκη και Τσακλόγλου στην κυβέρνηση δεν είδαν άλλο από «πρόσωπα που ποτέ δεν έκρυψαν την εμμονή τους στη νεοφιλελεύθερη ατζέντα»· l δεν λέω που είδαν και τον Αδωνη μαδημένο, «άνευ αρμοδιοτήτων» – ε! l Αλλά ποια «χαιρεκακία», μωρέ οι καημένοι. l Ονειρο βλέπουν· μην τους ξυπνάτε.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή