Αγία Ειρήνη και Κολωνάκι

1' 51" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Σε μια σχεδόν πένθιμη, άδεια και αυγουστιάτικη Αθήνα περπάτησα πάνω – κάτω στα πιο δημοφιλή σημεία της. Ηταν νωρίς το βράδυ, δύο ημέρες πριν, και όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, υπήρχε η γνώριμη ραστώνη του Αυγούστου, που τύλιγε σαν γάντι την πόλη. Μόνο που φέτος μου φάνηκε ότι η πόλη ήταν ναρκωμένη, σαν να υπήρχαν σκιές πίσω από κλειστές πόρτες, και ότι η ερημιά δεν ήταν λόγω μαζικής εξόδου αλλά λόγω γενικού μουδιάσματος, αν όχι αμηχανίας. Αυτή η αμηχανία χρωμάτιζε τους άδειους δρόμους με τους ελάχιστους τουρίστες, που πλέον προκαλούν τα βλέμματα, όπως αυτή η οικογένεια Γερμανών, που κατέβηκε –και οι τέσσερις με μάσκες– από ένα ταξί στην οδό Περικλέους…

Ηταν ίσως αυτή η αίσθηση που έβαφε άχαρα την πόλη, που μου παρέδωσε την άλλοτε ανέμελη πλατεία της Αγίας Ειρήνης και αυτή ελαφρώς μελαγχολική, παρά τον νεαρόκοσμο που κάπως ζωήρευε την κατήφεια. Ηταν μια Αθήνα σχεδόν παπαδιαμαντική και ήταν αυτή η εντύπωση της διαθλασμένης πραγματικότητας που με έκανε να κρατήσω το βλέμμα στους επαίτες στα σκαλιά της Αγίας Ειρήνης, στο υποστυλωμένο σπίτι που κατέρρευσε πέρυσι, στη γωνία με την Αιόλου (να χάσκει με τα σωθικά έξω), στα ξεχαρβαλωμένα πεζοδρόμια, στα κατεβασμένα ρολά, στα λιγοστά φώτα… Πόσα μπορεί να κάνει η αλλαγή του ψυχικού τοπίου… Ανηφορίζοντας από Αθηναΐδος – Περικλέους – Καραγεώργη της Σερβίας, η πλατεία Συντάγματος ήταν και αυτή χωρίς χαρά, η Βουκουρεστίου άδεια, η στοά Σπυρομήλιου σκοτεινή. Το Κολωνάκι είναι κάθε Αύγουστο άδειο, αλλά η Σκουφά έχει φέτος ένα πένθιμο φως και από την πλατεία Κολωνακίου η βόλτα στην Πατριάρχου Ιωακείμ ήταν και αυτή σιωπηρή.

Κρατούσα τις προσόψεις από τα νέα ξενοδοχεία που ετοιμάστηκαν και περιμένουν να ανοίξουν στην πλατεία Αγίας Ειρήνης, αλλά και το μεγάλο, το Athens Capital, Πανεπιστημίου και Κριεζώτου. Φωτίζονται τη νύχτα και προϊδεάζουν για κάτι ξεχωριστό. Λάμπουν σαν φανοί ελπίδας… Η Αθήνα φάνταζε όμορφη και οι ωραίες βιτρίνες στη Βουκουρεστίου, με τιμές εκατοντάδων ευρώ για ένα παντελόνι, έμοιαζαν σκηνές από ένα αστικό «Blade Runner». Παρά τη μελαγχολική ατμόσφαιρα που περιέγραψα, και που, πιθανώς, πολλοί ακόμη έχουν καταγράψει στις δικές τους περιπλανήσεις, η Αθήνα του Αυγούστου μού άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. Την είδα γυμνή, περισσότερο αληθινή και οπωσδήποτε πιο έτοιμη να υπερεπενδύσει σε ένα δυναμικό αύριο, όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Περπατάς και νιώθεις το βάρος του 2020…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή