Λεξικό Μπαμπινιώτη, σελ. 426: γκιόσα (η), γίδα ή προβατίνα μεγάλης ηλικίας, που δεν γεννά πλέον / γυναίκα γερασμένη, κακοφτιαγμένη και στριμμένη. Ετσι με αποκάλεσε πριν από λίγες ημέρες χρήστης του Facebook. Ηταν το σχόλιό του σε ανάρτησή μου για την ανάγκη, σε μια τόσο κρίσιμη φάση της πανδημίας, να φοράμε όλοι μάσκα.
Αμφιβάλλω αν γνωρίζει τι σημαίνει «γκιόσα». Κι εγώ, για να είμαι ειλικρινής, έπειτα από τη… φιλοφρόνησή του το έμαθα. Ομως εκείνος είχε τη σιγουριά ότι γνώριζε τα πάντα. «Να τρυπήσουν τα δικά σου πνευμόνια από τη μάσκα», μου έγραψε. Πρώτο δεδομένο και ακλόνητη βεβαιότητα: η επικινδυνότητα της μάσκας. Δίπλα σε άλλα: «Ιός δεν υπάρχει», «Επιδιώκουν να μας εξουσιάζουν με τον φόβο», «Μια γριπούλα είναι», «Ολα για να ’κονομήσουν οι φαρμακοβιομηχανίες γίνονται», «Μαζί με το εμβόλιο θέλουν να μας βάλουν τσιπάκι για να μας ελέγχουν». Και η λίστα με τα επιχειρήματα των «ψεκασμένων» δεν έχει τέλος.
Από τη μια η επιθετική παντογνωσία όσων ανασηκώνουν ειρωνικά τα φρύδια στις προειδοποιήσεις των επιστημόνων. Και από την άλλη η αναιδής άγνοια όσων δεν διστάζουν να ομολογούν την έλλειψη κοινωνικής ευθύνης και ενσυναίσθησης.
«Σπάνια τηρώ τα μέτρα», δήλωσε νεαρός, σε παραλία της Χαλκιδικής, μπροστά στην κάμερα του ΣΚΑΪ, χαλαρός και άνετος, σαν να παράγγελνε φρέντο καπουτσίνο. «Δεν μου έχει δώσει κανείς μια απόδειξη ότι και καλά ο ιός υπάρχει κι έτσι. (sic) Μια απόδειξη θα ήταν να κολλήσει κάποιος συγγενής μου. Ή κάποιος γνωστός μου…».
Ο,τι δεν βλέπει, δεν υπάρχει. Ο,τι δεν μπορεί να πιστοποιήσει με το σκρολάρισμά του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι φήμη, συνωμοσία των φαρμακοβιομηχανιών, σχέδιο των κυβερνώντων που θέλουν να μας κλείσουν στα σπίτια μας. Για να πειστεί, πρέπει να δει πόνο. Ακόμα και κάποιον δικό του άνθρωπο να ψήνεται στον πυρετό, να μην μπορεί να ανασάνει, να υποφέρει στο κρεβάτι μιας ΜΕΘ, να έχει, ίσως, έναν μαρτυρικό, μοναχικό θάνατο. Μόνο τότε θα πιστέψει ότι ο κορωνοϊός υπάρχει και είναι επικίνδυνος.
Στην εκπνοή ενός αλλοπρόσαλλου καλοκαιριού, αυτό που θα έπρεπε να μας κρατάει ενωμένους, για να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε, δηλαδή η πανδημία, μας διχάζει ολοένα και περισσότερο. Είμαστε εμείς και οι άλλοι. Το χάσμα ολοένα και βαθαίνει και τα δύσκολα είναι μπροστά μας.