Στέφανος Τσιτσιπάς: Ξόρκια

2' 3" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τι είναι τα μέτρα προστασίας; Γατάκια και μας ζητεί να τα αγκαλιάσουμε; Τι άρθρωση είναι αυτή; Δεν μπορούσε να περάσει έστω μία συλλαβή από το στόμα του αλώβητη; Και τα λεφτά; Πόσα πήρε για να κάνει μια βόλτα ξυπόλυτος στην άμμο; Μας κουνάει αυτός το δάχτυλο, που μέχρι χθες ξεσάλωνε στη Μύκονο;

Αν κρίνει κανείς από αυτές –και από τις ακόμη χειρότερες– αντιδράσεις, το μήνυμα που επιστρατεύθηκε για να κομίσει ο Στέφανος Τσιτσιπάς έμεινε ανεπίδοτο. Δεν έφταιγε, βέβαια, ο κομιστής. Εφταιγε το γραμματοκιβώτιο – το περιβάλλον των ήδη σπαρμένων δοξασιών, τις οποίες καμία υγειονομική καμπάνια δεν μοιάζει σήμερα ικανή να ξεριζώσει.

Η στόχευση δεν ήταν λάθος. Οι λοιμωξιολόγοι μετρούν ως φορείς «υψηλής επικινδυνότητας» τους νέους. Το μήνυμα πρέπει να φθάσει σε αυτούς από τα Μέσα που παρακολουθούν και από φωνές που τους ακούγονται οικείες. Οι μόνες άμυνες στον ιό είναι η μαζική εγρήγορση και η υγειονομική καταστολή. Οι «λοιμωξιολόγοι» της διαδικτυακής εξέδρας, όμως, δεν θέλουν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η ενημέρωση καταγγέλλεται ως «αντιλαϊκή» και «πετσωμένη». Η καταστολή καταδικάζεται ως καταστροφική για την οικονομία και περιοριστική για τις ατομικές ελευθερίες.

Σύμφωνα με την αντιπολίτευση, η επιχείρηση εμπέδωσης των υγειονομικών κανόνων συνιστά «διδακτισμό». Σύμφωνα με τον Νίκο Παππά, η προσπάθεια ευαισθητοποίησης ισοδυναμεί με μια νέα έκδοση του «όλοι μαζί τα φάγαμε». Πρόκειται για απόψεις που, όπως και η θερινή αναζωπύρωση της πανδημίας, δεν αποτελούν ελληνική ιδιαιτερότητα. Η Διεθνής που υπερασπίζεται την καταστατική ανευθυνότητα του πολίτη είναι πολύχρωμη· περιλαμβάνει από τους οπλοφόρους libertarians της αμερικανικής ενδοχώρας μέχρι τους αναρχικούς της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Η ελληνική πρωτοτυπία είναι ότι εδώ τον πατερναλισμό του κράτους τον καταγγέλλουν οι ίδιοι που πανηγυρίζουν για τη δικαίωση του πρωταγωνιστικού του ρόλου. Βάλτε το κράτος στο τιμόνι, αρκεί να μην οδηγεί.

Εντάξει, η δική μας πολιτική κουλτούρα ταυτίζει πάντα το κράτος με την κυβέρνηση. Εξ ου και η σύγχυση εκείνων που η ιδεολογία τούς θέλει κρατιστές, αλλά η αντιπολιτευτική ανάγκη τούς κουρδίζει σαν αναρχοφιλελεύθερους.

Η αντίφαση δεν προστατεύει, βέβαια, την κυβέρνηση από την κριτική. Δεν την απαλλάσσει, ας πούμε, από το ερώτημα αν κατάφερε να εφαρμόσει παντού με την ίδια αυστηρότητα –στα βόρεια σύνορα, αλλά και στα πολυτελή επακουμβητήρια– τα μέτρα που η ίδια είχε καταρτίσει. Ομως, η κριτική δεν εστιάζει εκεί. Δεν εστιάζει πουθενά. Προσπαθεί απλώς κάθε φορά να μεταβολίσει τη δυσαρέσκεια για την πανδημία σε δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση.

Ετσι, το μήνυμα του Τσιτσιπά θάφτηκε στην άμμο προτού ο ίδιος ο σταρ δοκιμάσει να το προφέρει. Ο κίνδυνος μεγαλώνει. Και αντί να εξηγείται, ψεκάζεται με πολιτικά ξόρκια.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή