Eχει πολλούς λόγους η Ευρώπη –της Ελλάδας περιλαμβανομένης, για όσους ξεχνούν ότι εκεί ανήκει γεωγραφικά και θεσμικά η χώρα– για να αναμένει με κομμένη την ανάσα την ολοκλήρωση του «σωτήριου» έτους 2020. Αντιμετωπίζει ήδη έξαρση της πανδημίας, οι επιπτώσεις στην οικονομία είναι φανερές και γνωστές, νιώθει πονοκέφαλο με τα ελληνοτουρκικά, τελευταία την έπιασε ο πόνος με τον Λουκασένκο (άλλο προφανώς η αυταρχικότητα του Λουκασένκο και άλλο η αντίστοιχη του Ερντογάν, που συνοδεύεται και από έκδηλη και επικίνδυνη επιθετικότητα, απέναντι και στα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ενωσης…) και κανονικά θα πρέπει να τρέμει μπροστά στο ενδεχόμενο επανεκλογής του Ντόναλντ Τραμπ.
Ισως να υπάρχουν και άλλοι λόγοι για τους οποίους δικαιολογείται μία Ευρώπη με «ψιλοκομμένη» ή «χοντροκομμένη» ανάσα, αλλά οι παραπάνω είναι οι περισσότερο εμφανείς. Ή τουλάχιστον αυτοί προβάλλονται έμμεσα ή άμεσα από αξιωματούχους, αναλυτές και μίντια. Και αν η πανδημία και οι οικονομικές συνέπειές της δεν μπορούν να αγνοηθούν από κανέναν, παραμένει άγνωστο πόσοι αντιλαμβάνονται το μέγεθος της επικινδυνότητας ενός Τραμπ στον Λευκό Οίκο για άλλα τέσσερα χρόνια. Τόσο για τις ίδιες τις ΗΠΑ, με ευθύνη φυσικά των Αμερικανών που θα τον ψηφίσουν, όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο, χωρίς να εξαιρείται η Ευρώπη, το αντίθετο.
Πολύ εύστοχα ο Μπέρνι Σάντερς επισήμανε στο συνέδριο των Δημοκρατικών ότι ο Τραμπ σέρνει τις ΗΠΑ προς τον αυταρχισμό. Η διαπίστωση δεν είναι νέα, καθώς ο σημερινός πρόεδρος πρόσφερε άφθονα δείγματα, όχι μόνο της προσωπικής ροπής του προς τον αυταρχισμό, αλλά και της συμπάθειας που τρέφει προς αυταρχικούς ηγέτες. Κλασικό παράδειγμα η προσωπική σχέση του με τον Ερντογάν, η οποία συνεχίζεται. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι Αγκυρα και Τραμπ επιτίθενται στον Μπάιντεν με τις ίδιες διατυπώσεις. Αφορμή η συζήτηση που είχε ο τελευταίος τον περασμένο Δεκέμβριο με στελέχη των New York Times –η οποία περιέργως δόθηκε τώρα στη δημοσιότητα– κατά την οποία χαρακτήρισε «αυταρχικό» τον Τούρκο πρόεδρο. Αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον Πομπέο ο Τσαβούσογλου τον αποκάλεσε «ανίδεο» και ταυτόχρονα ο Τραμπ είπε ότι δεν ξέρει τι λέει ο αντίπαλός του, υποψήφιος των Δημοκρατικών.
Η πιο τελευταία ένδειξη όμως, σε βαθμό απόδειξης, της αντιδημοκρατικής φύσης του Τραμπ είναι η στάση του απέναντι στην επιστολική ψήφο. Γνωρίζει ότι αντικειμενικά οι πολίτες που θα τον καταψηφίσουν αναγνωρίζουν στην πλειονότητά τους την απειλή του κορωνοϊού και θα προτιμήσουν την επιστολική ψήφο από την προσέλευση στις κάλπες, σε αντίθεση με τους δικούς του ψηφοφόρους στους οποίους ανήκουν οι περισσότεροι αρνητές της πανδημίας και οι «ψεκασμένοι». Παρουσιάζεται λοιπόν λάβρος κατά της επιστολικής ψήφου και κάνει ό,τι μπορεί, σε συνεργασία με Ρεπουμπλικανούς κυβερνήτες, ώστε το Εθνικό Ταχυδρομείο να μην μπορεί να αντεπεξέλθει στον φόρτο. Ακόμη χειρότερα, οραματίζεται και τρίτη θητεία. Τρέμε, Ευρώπη…