Η κρίση που προεκλήθη από τις έκνομες δραστηριότητες της Αγκυρας τόσο έναντι της Κύπρου όσο και της Ελλάδος –αλλά όχι μόνον– ανέδειξε μια διαπάλη ευρύτερη γύρω από τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου.
Το δημιουργούμενο κενό –λόγω της φερομένης αποσύρσεως των ΗΠΑ– φιλοδοξεί, πέρα από κάθε αμφιβολία, να καλύψει η Γαλλία. Εξ ου και η συμφωνία αμυντικής συνεργασίας με την Κύπρο και η διεξαγωγή αεροναυτικών ασκήσεων Ελλάδος και Γαλλίας στις 13 Αυγούστου.
Πέραν τούτου, εικάζεται πως η Γαλλία συνέβαλε ώστε να άρει αιφνιδίως η Αίγυπτος –με την οποία διατηρεί στενή αμυντική συνεργασία– τις επιφυλάξεις της και τελικώς να υπογραφεί η ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία καθορισμού της ΑΟΖ των δύο κρατών.
Το θέμα, βέβαια, δεν είναι οι όποιες αντιδράσεις της Τουρκίας, που πρακτικώς δεν έχει τη δυνατότητα να ακυρώσει την προβολή ισχύος που επιχειρεί ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν.
Το ενδιαφέρον είναι ότι η δυναμική δραστηριοποίηση του κ. Μακρόν δυσχεραίνει τη διαμεσολάβηση που ανέλαβε η καγκελάριος της Γερμανίας Αγκελα Μέρκελ για έναρξη ελληνοτουρκικού διαλόγου προς επίλυση των διαφορών.
Δεν είναι βέβαιο εάν οι δύο ηγέτες καταφέρουν να γεφυρώσουν τις αντιθέσεις τους κατά τη σημερινή συνάντησή τους στο Φορ ντε Μπρεγκανσόν της Γαλλίας. Και εξάλλου δεν είναι οι μόνες χώρες –πέρα από τις αμέσως εμπλεκόμενες– με ενδιαφέρον για την περιοχή. Και εξ αυτού του γεγονότος προκύπτει ο «συνωστισμός» ναυτικών δυνάμεων που σήμερα παρατηρείται στην Ανατολική Μεσόγειο.
Οι αρνητικές συνέπειες του «συνωστισμού» δεν εξαντλούνται μόνο στη διασπορά της μάστιγας του κορωνoϊού, αλλά ανιχνεύονται συχνά και στη διεθνή πολιτική. Και εκεί ενυπάρχει ο κίνδυνος.
Σε εκκρεμούντα θέματα διαρκούς τριβής και ενίοτε επικινδύνου αντιπαραθέσεως στον χώρο της εξωτερικής πολιτικής, φτάνει κάποια στιγμή «ωριμάνσεως», που επιβάλλει την ταχεία και υπό πίεση ρύθμισή τους. Είναι άγνωστο εάν ήδη προσεγγίζουμε το σημείο αυτό ή εάν η Αγκυρα θα συνεχίσει την κλιμάκωση της κρίσεως έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου, με όποιες επιπτώσεις συνεπάγεται μια τέτοια προοπτική.