Ηταν το 1968, ένα ηλιόλουστο απόγευμα. Κολλέγιο Αθηνών, Ψυχικό. Με τον πατέρα μου παρακολουθούμε από τις κερκίδες του χωμάτινου, τότε, γηπέδου, αγώνα με αντιπάλους το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα του σχολείου και την La Bora, μια ομάδα παλαιών μαθητών του Κολλεγίου. Αίφνης ο πατέρας μου, λέει δείχνοντας κάποιον ποδοσφαιριστή: «Αυτός εκεί είναι ο Σάββας Θεοδωρίδης». «Μα τι λες;» αντιτείνω. «Ο Θεοδωρίδης ήταν τερματοφύλακας. Αυτός παίζει ‘‘μέσα’’. Κάνεις λάθος».
Δεν έκανε. Ο ποδοσφαιριστής, που αγωνιζόταν με πάθος εφήβου, σαν να εξαρτιόταν από αυτήν την αναμέτρηση η ποδοσφαιρική του σταδιοδρομία, ήταν ο θρυλικός Σάββας Θεοδωρίδης. Για την ιστορία, ο Σάββας και η παρέα του είχαν χάσει και στα δύο παιχνίδια με σκορ… υδατοσφαίρισης: 11-7 και 12-8.
Φυσικά, αν ήξερα όσα πληροφορηθήκαμε για τον σπουδαίο αθλητή μετά την εκδημία του εις Κύριον σε ηλικία 85 ετών, δεν θα είχα εκπλαγεί. Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι ολοκλήρωσε τη σταδιοδρομία του στον Πρωτέα Παλαιάς Φώκαιας, ομάδα των τοπικών κατηγοριών της Αθήνας, παίζοντας ως σέντερ φορ. Μάλιστα, λέγεται ότι με δικά του χρήματα έφτιαξε το γήπεδο της ομάδας και βοήθησε στην άνοδό της κατά δύο κατηγορίες.
Στα 13 μου είχα, ήδη, πάθος για τον αθλητισμό. Το όνομα του μεγάλου τερματοφύλακα του Ολυμπιακού μού ήταν γνωστό. Δεν είχα την τύχη να τον δω ν’ αγωνίζεται. Να κάνει εκείνες τις απίθανες εκτινάξεις, που έχουν απαθανατισθεί φωτογραφικά και έχουν περάσει στην ποδοσφαιρική ιστορία της Ελλάδος, αλλά κατέπληξαν ακόμη και τους, φημισμένους για τους πολλούς σπουδαίους τερματοφύλακες που έχουν αναδείξει, Ιταλούς, όταν το 1959 ο Ολυμπιακός ετέθη αντιμέτωπος της Μίλαν στο κύπελλο Πρωταθλητριών, φέρνοντας 2-2 στο «Καραϊσκάκη» και χάνοντας 1-3 στο Μιλάνο. Μάλιστα, οι Μιλανέζοι τον τίμησαν το 2018, όταν οι δύο ομάδες αναμετρήθηκαν στο Γιουρόπα Λιγκ.
Για τον πατέρα μου αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση, διότι συνδύαζε την επιστήμη (σπούδασε φαρμακευτική, μιλούσε γαλλικά, αγγλικά και ιταλικά) με τον αθλητισμό, τον οποίο, πάντως, εγκατέλειψε νωρίς, στα 27 του, για να ολοκληρώσει τις σπουδές. Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν αγωνίστηκε σε πολλά παιχνίδια με τον Ολυμπιακό –με τον οποίο στην εννεαετή παραμονή του κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα και ισάριθμα κύπελλα– ούτε είχε πολλές συμμετοχές στην εθνική ομάδα. Μόλις 12, ο θεωρούμενος καλύτερος τερματοφύλακας που είχε αναδείξει έως τότε το ελληνικό ποδόσφαιρο (μολονότι προϋπήρξαν ο «ήρωας του Τάμπερε», Νίκος Πεντζαρόπουλος και ο «γάτος», Στάθης Μανταλόζης). Ακόμη πολλοί τον χαρακτηρίζουν ίσως το μεγαλύτερο ταλέντο της Ελλάδος στη θέση με τον αριθμό 1.
«Σταμάτησα 26-27 χρόνων. Αλλοι αρχίζουν τότε να παίζουν βασικοί. Σκέψου εγώ που αγωνίστηκα από τα 18-19 μου, τι μεγαλύτερο όνομα θα είχα αφήσει αν έπαιζα μέχρι τα 33-35», είχε πει.
Αθηναίος, παίκτης της Α.Ε. Αμπελοκήπων, της ομάδας της περιοχής όπου γεννήθηκε, πώς και δεν βρέθηκε στον Παναθηναϊκό;
Οι «Πράσινοι» είχαν προσπαθήσει να τον εντάξουν στην ομάδα τους, είχε αποκαλύψει στον Θέμη Σινάνογλου, για το «Φως των σπορ»:
«Η Ενωση Αμπελοκήπων με έδινε με ελευθέρας στον Παναθηναϊκό και με διετή αποκλεισμό στον Ολυμπιακό… Ο Παναθηναϊκός, για να με πάρει, μέχρι που είχε δώσει αποδυτήρια στην Ενωση κάτω από τα επίσημα του γηπέδου στη Λεωφόρο. Επαιζε εκεί η ομάδα μου τότε. Εγώ ήθελα να παίξω στον Ολυμπιακό, γιατί ήμουν τρελός με τον Ολυμπιακό. Πλήρωσε τελικά ο πατέρας μου ένα σωρό λεφτά για να μην τιμωρηθώ με διετή αποκλεισμό. Είχε πάει στο φαρμακείο του ο Γιώργος Ανδριανόπουλος, είχε πάρει τα λεφτά και του είπε: “Εκανες δώρο στον Ολυμπιακό τον γιο σου”».
Ο Παναθηναϊκός, μερικά χρόνια αργότερα, πήρε…ρεβάνς αποκτώντας από την Αμυνα Αμπελοκήπων, τον μεγάλο Μίμη Δομάζο, ίνδαλμα του οποίου ήταν ένας άλλος μεγάλος, του Ολυμπιακού αυτός, ο Θανάσης Μπέμπης.
«Είναι αλήθεια, ότι θαύμαζα το παιχνίδι του. Και παρότι δεν ήμουν Ολυμπιακός, είχα το σπίτι μου γεμάτο με φωτογραφίες του», μας λέει ο «στρατηγός».
Εχει γραφεί ότι ο Σάββας είχε εισηγηθεί στον Ολυμπιακό να πάρουν τον Δομάζο.
«Δεν αληθεύει. Εμενα κοντά στο γήπεδο της Λεωφόρου, κάναμε εκεί προπόνηση. Δεν υπήρχε περίπτωση», διευκρινίζει.
Με τον Σάββα δεν βρέθηκε πολλές φορές αντίπαλος. Το 1960, στο «Καραϊσκάκη», ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν απαραιτήτως τη νίκη για να ελπίζει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Νίκησε 4-1.
«Ηταν αγώνας, Θεοδωρίδης-ΠΑΟ», λέει ο Δομάζος. «Εκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του».
Θυμάται δε ότι ο Θεοδωρίδης είχε σπίτι στο Λαγονήσι με γκαζόν κι εκείνος εκεί κοντά. Πήγαινε, λοιπόν, τα καλοκαίρια στο σπίτι του Σάββα κι έπαιζαν με τον γιο του Θεοδωρίδη, τον νυν γενικό γραμματέα της ΟΥΕΦΑ, Θεόδωρο.
Οι παλαιότεροι λένε ότι ο Σάββας δεν πήγαινε με το αυτοκίνητό του στην προπόνηση για να μην ξεχωρίζει από τους άλλους. Και όταν έπαιρναν λίγα χρήματα από τον Ολυμπιακό, τα μοίραζε στους πιο φτωχούς συμπαίκτες του.
«Ηταν καταπληκτικός άνθρωπος. Εχανε μερικές φορές τα… λογικά του επειδή ήταν φανατικός Ολυμπιακός», καταλήγει ο Δομάζος.
Επικρίθηκε αρκετές φορές, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια ως παράγων, για κάποιες δηλώσεις και ενέργειες που κρίθηκαν –και ήταν– υπερβολικές. Πιστεύω ότι πήγαζαν από τη μεγάλη του αγάπη, την παθιασμένη σχέση του με τον «Θρύλο». Και, ενίοτε, δεν μπορούσε να συγκρατηθεί.
Ο Βασίλης Κωνσταντίνου δεν πρόλαβε ν’ αγωνισθεί αντίπαλός του. Δεν τον είχε δει καν αγωνιζόμενο. Αλλά οι δυο τους έδωσαν άλλου είδους αγώνες σε γραφεία και σε γήπεδα ως παράγοντες.
«Ηταν καλό παιδί. Κύριος στη συμπεριφορά του, αλλά έως ότου μπει στο γήπεδο ή στα γραφεία για να προασπίσει τα συμφέροντα του Ολυμπιακού. Εκεί γινόταν άλλος άνθρωπος. Είχαμε συγκρουστεί πολλές φορές. Ηταν πολύ εκδηλωτικός και σωστό, γι’ αυτόν, ήταν μόνο ό,τι έκανε ή ήθελε ο Ολυμπιακός», μας λέει ο παλαιός διεθνής τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού.
Οσοι τον έζησαν από κοντά τα τελευταία χρόνια έχουν να λένε ότι αντιμετώπισε πολλές φορές πρόσωπο με πρόσωπο (τετ α τετ, στη ποδοσφαιρική «γλώσσα») τον χάρο και απέκρουσε τον θάνατο. Αλλά, στο τέλος, όπως και τότε, στο Κολλέγιο, έχασε το παιχνίδι. Μοιραία…