Για να πω τη μαύρη αλήθεια, δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό το ενδεχόμενο να γίνουν Βενεζουέλα οι Ηνωμένες Πολιτείες, από Νοέμβριο και μετά (αν δεν καταφέρουν οι Δημοκρατικοί να χάσουν και αυτές τις προεδρικές εκλογές), σε μία δεκαετία ή σε έναν αιώνα.
Πιθανότερο μου φαινόταν να λάβουν επιτέλους οι εξωγήινοι του γαλαξία μας το μήνυμα που τους στείλαμε με τον «Βόγιατζερ – 1» το 1977, κάτι σαν αστρονομική «στήλη της Ρωσέττης», ευφάνταστα δημιουργημένη από τον Καρλ Σέιγκαν, και να ’ρθουν κατά δω, να μας βάλουν νου και γνώση, παρά να εκμαδουριστεί η μητρόπολη του καπιταλισμού. Το οικουμενικό παράδειγμα. Το όνειρο λαών και κρατών.
Πάλι καλά που υπάρχει ο Ντόναλντ Τραμπ. Αντρας σοφός, που μπορεί κι ακούει τη «μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων», ενώ την ίδια στιγμή «εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί». Μόνον αυτός, καλά εκπαιδευμένος και από τον Στιβ Μπάνον, κατόρθωσε ν’ ακούσει τη μουσική της «Διεθνούς», ύπουλα κρυμμένη στον τονισμό των λεγομένων του Μπαράκ Ομπάμα, στο συνέδριο των Δημοκρατικών που όρισε υποψήφιο τον Τζο Μπάιντεν. Μόνον αυτός, μια αναβαθμισμένη ρεπλίκα του μεγάλου προστάτη της δημοκρατίας Τζέι Εντγκαρ Χούβερ, ξεκλείδωσε το σκοτεινό μυστικό: η γυναίκα που εμφανίστηκε σαν σύζυγος του Μπάιντεν ήταν η σεσημασμένη εκείνη Ρόζα Λούξεμπουργκ, μετεμψυχωμένη ή μετενσαρκωμένη, δεν ήταν απολύτως βέβαιος ποιο από τα δύο είχε συμβεί. Αλλωστε, αυτά είναι ψιλά γράμματα που απασχολούν άλλες θρησκείες κι άλλους θεούς. Οχι τον δικό του (και δικό μας, ήμαρτον Κύριε) Θεό, τον της Καινής Διαθήκης, κυρίως δε της Παλαιάς. Με τον οποίο, όπως σεμνά πληροφόρησε το ακροατήριό του, είχε στενή συνομιλία τις προάλλες, στο τέλος της οποίας έλαβε τη διαβεβαίωση ότι η δεύτερη τετραετία είναι ήδη δική του.
Το θέμα (το πρόβλημα μάλλον, το μέγα πρόβλημα, και όχι μονάχα για τις ΗΠΑ, μα για τον κόσμο όλον) είναι πως το ακροατήριό του τον πίστεψε. Μια μεγάλη μερίδα της αμερικανικής κοινωνίας τον πιστεύει ό,τι κι αν της πει: ο κορωνοϊός είναι κινεζόπλαστος, η νόσος που προκαλεί είναι γριπούλα, η μάσκα είναι βάναυση κατάλυση των αμερικανικών ιδεωδών, οι μαθητές πρέπει να οπλοφορούν στο σχολείο τους, η κλιματική κρίση είναι σκέτη φήμη, το κίνημα «Black Lives Mater» είναι αναρχοκομμουνιστικής εμπνεύσεως, ο Μπάιντεν είναι ενεργούμενο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και κατά βάθος του Μαδούρο, ο Θεός είναι τραμπικός. Ή μάλλον, αυτό υπονοείται, ο Τραμπ είναι Θεός. Ξανά: Ημαρτον, Κύριε.