«Εκείνο που με χαλάει είναι που όταν την άνοιξη τα είχαμε πάει καλά με τον κορωνοϊό, τότε η κυβέρνηση επαιρόταν ότι “τα πήγε θαυμάσια“, l αλλά τώρα που τα πάμε χάλια, δεν φταίει αυτή, φταίει ο κόσμος που χαλάρωσε και δεν προσέχει». l Καλά να τα λένε αυτά συριζαίοι – εκ στόματος κοράκου κρα. l Αλλά τα λένε και τα γράφουν, και μάλιστα με ύφος και πόζα, δημοσιογράφοι μη ψεκασμένων ραδιοσταθμών και εφημερίδων, οι οποίοι προφανώς βρήκαν την ευκαιρία να αποδείξουν πως είναι «αντικειμενικοί», l δεν χαρίζουν αυτοί κάστανα στην κυβέρνηση. l
Εχουν παραπληθύνει οι «σχολιαστές» που ούτε συνέπεια ούτε ειρμό έχουν. l Τους ακούς να βαρούν επιπόλαια μια στο καρφί και μια στο πέταλο, l χωρίς να τους νοιάζει ότι τους «ακούει» κόσμος l – άσε τους προϊσταμένους τους, από τους οποίους μερικοί, αυτοί κι αν είναι ανεμοδείχτηδες. l Οπου τους φυσήξει, ήξει και αφήξει. l Χρίστηκαν λοιπόν (ή αυτοχρίστηκαν) «σχολιαστές» l και μπουμπουνίζουν ό,τι τους κατέβει με την άνεση της ανεπάρκειάς τους l ή το θράσος της άγνοιάς τους. l Λες και δεν τους ακούν άνθρωποι, αλλά γιδοπρόβατα. l Στην προκειμένη περίπτωση, δεν αρκούνται να διαπιστώσουν ότι και η κυβέρνηση χαλάρωσε τα λουριά τον Ιούλιο l γι’ αυτό ευθύνεται κι αυτή για το σημερινό φούντωμα των κρουσμάτων, l αλλά ανακάλυψαν αίφνης και «την κυβερνητική έπαρση» της άνοιξης. l Τη στιγμή που κι αυτοί επισήμαιναν τότε ότι ο Μητσοτάκης απέφευγε «θριαμβολογίες» και φρόντιζε πάντα να μιλάει για «επίτευγμα των πολιτών, της χώρας». l Θυμάμαι μάλιστα δυο τρεις από τους λεγάμενους που σχολίαζαν τότε: l «Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν ήταν κυβέρνηση οι προηγούμενοι!». l Πρρρ, τσομπάνη. Και τα γιδοπρόβατα έχουν μνήμη. l
Η Ειρήνη Ιγγλέση. l Τι γλυκός άνθρωπος. l Τι όμορφα μάτια, καθρέφτες ευγενικής ψυχής. l Και τι καλή ηθοποιός. l Καταλαβαίνω μεν τους τίτλους του στυλ «Εφυγε η Ειρήνη Ιγγλέση – πρώην σύζυγος του Θάνου Μικρούτσικου», αλλά και ντρέπομαι λιγάκι για λογαριασμό τους. l Ισως επειδή έτυχε να την πρωτοδώ στο Θέατρο Τέχνης l όταν έπαιζε κι αυτή, ξεπεταρούδι μόλις από τη δραματική σχολή του, αρχές του ’70, σ’ εκείνες τις αλησμόνητες, μυθικές παραστάσεις του Κουν l – «Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Σαίξπηρ, «Παιχνίδι της σφαγής» του Ιονέσκο, «Βόιτσεκ» του Μπίχνερ, «Αντόνιο ή το μήνυμα» της Αναγνωστάκη, «Οπερέτα» του Γκομπρόβιτς… l Συγκαταλεγόταν κι αυτή στα «πρόσωπα» που, νεαρούδια κι εμείς τότε, είχαμε λατρέψει στο μαγικό θέατρο «του Κουν». l Μερικά χρόνια αργότερα ήρθε ο Θάνος στη ζωή της και τα δυο κορίτσια τους. l Και οι ταινίες, και κάποιες σειρές στην τηλεόραση. l Τα επικήδεια δημοσιεύματα αυτές τις μέρες «θυμήθηκαν» μερικά πράγματα από την καλλιτεχνική της πορεία, όχι όμως ότι γεννήθηκε μέσα στο Θέατρο Τέχνης ούτε τα χρόνια που έπαιζε με τον Κουν. l Πράγματα που είχαν σημασία κάποτε και συνόδευαν τιμητικά ώς και μετά θάνατον έναν ηθοποιό. l Για μένα, και πιστεύω όχι μόνο, ήταν πάντα και πρώτα η ξεχωριστή ηθοποιός Ειρήνη Ιγγλέση. l Και έτσι αυτόφωτη θα τη θυμάμαι. l
Αναρωτιέμαι πώς και ο Ευσεβάθεος δεν συμπεριέλαβε στο κομποσχοίνι του με τις μετωνυμίες και την «Παξιμαδοκλέφτρα». l Πώς και του ξέφυγε. l Στη δικιά μου γενιά γυμνασιοπαίδων, ένα φεγγάρι πέφταμε κάτω από τα γέλια σκαρφιζόμενοι «μετωνυμίες», τα ασεβή μειράκια. l Η «Παξιμαδοκλέφτρα» είχε πάρει το Α΄ Βραβείο. l Βέβαια και τώρα, με τόσες ευλαβοσοσιαλιστικές που αράδιασε ο Ευσεβάθεος, γέλασε και το παρδαλό κατσίκι. l Το άλλο όμως, αν κι εξίσου παρδαλό, συγχύστηκε. l Και βγήκε μετά ένα μαύρο πρόβατο κι έβρισε όλο το κοπάδι. l Κι εκεί ήταν τώρα που πέσαμε κάτω απ’ τα γέλια.