Χαράματα. Ξυπνάς από το μαρσάρισμα ενός φορτηγού που δυσκολεύεται να στρίψει· κάποιος πάρκαρε στη γωνία. Μανούβρες, κορναρίσματα, τελικά το όχημα περνάει τις Συμπληγάδες. Προσπαθείς να κοιμηθείς ξανά. Σε λίγο ο ήχος ενός κομπρεσέρ αρχίζει να τριβελίζει τα αυτιά – και το μυαλό σου.
Σηκώνεσαι. Ταΐζεις τις γάτες που μπλέκονται πεινασμένες στα πόδια σου. Βγαίνεις στο μπαλκόνι. Οι απλωμένες μπουγάδες στην απέναντι πολυκατοικία και οι λιγοστές ελεύθερες θέσεις για παρκάρισμα στον δρόμο μαρτυρούν την επάνοδο των παραθεριστών. Την επιστροφή της γειτονιάς στην κανονικότητα.
Φτιάχνεις καφέ. Ποτίζεις τις γλάστρες. Ο βασιλικός –παρά το αυτόματο πότισμα– δεν άντεξε τον καύσωνα. Πριν φύγεις για τη δουλειά έχεις πολλά να κάνεις: να βάλεις πλυντήριο, να μαγειρέψεις, να τακτοποιήσεις το γραφείο σου. Α, και να αδειάσεις τη βαλίτσα σου. Για να μην τη βλέπεις. Αφού δεν θα ξαναφύγεις, γιατί να την έχεις μπροστά σου; Για να τυραννιέσαι;
Βγάζεις τα μαγιό, τα παρεό και τα υπόλοιπα σύνεργα του θέρους. Μυρίζουν ακόμα θάλασσα ή ιδέα σου είναι; Να, ανάμεσά τους, κι εκείνο το μισό βότσαλο, κομμένο από μαχαίρι, θαρρείς. Αυτό που σ’ έκανε να σκεφτείς πως οι άνθρωποι είμαστε σπασμένα βότσαλα σε μια τεράστια παραλία. Πώς να βρεις το κομμάτι σου που λείπει;
Θυμάσαι το νησί. Τον ήχο της θάλασσας, τις βουτιές, τη μυρωδιά της ξερής ρίγανης, το δροσερό Σαμαινάκι, τους ρεβιθοκεφτέδες της ταβέρνας «Το απέραντο». Θυμάσαι και την πίκρα των ντόπιων. Εσύ πήγες, έκανες τις διακοπές σου –έστω και τόσο διαφορετικές– και απήλθες. Εκείνοι προσπαθούν να διαχειριστούν μια πρωτοφανή κρίση. Μετρημένοι στα δάχτυλα οι τουρίστες, κλειστά τα πιο πολλά ξενοδοχεία, τα έσοδα ανύπαρκτα, πώς θα βγάλουν τον χειμώνα;
Τι να πεις στον Αρη και στην Παναγιώτα που επένδυσαν τα τελευταία χρόνια στον ξενώνα τους και φέτος τον είδαν σχεδόν άδειο; Στην Κλειώ που άνοιξε το μαγαζάκι της, με χειροποίητα κοσμήματα, μόνο και μόνο για να μην το βλέπει κλειστό, «σαν στοιχειωμένο»; Στον Γιώργο, που δούλευε σε μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα και τώρα δεν ξέρει πώς θα εξασφαλίσει τα προς το ζην για την οικογένειά του;
Νιώθεις το φθινόπωρο να πλησιάζει απειλητικό, λες κι ακούς έναν βρυχηθμό από μακριά. Εύχεσαι να βρεις το κουράγιο να αντιμετωπίσεις αυτό που θα βρεις μπροστά σου. Κι ό,τι κι αν έρθει στο νέο κύμα της πανδημίας, να μας βρει ενωμένους. Αρα, πιο δυνατούς.