Είναι εντυπωσιακά αρνητικό ή αρνητικά εντυπωσιακό. Οποια εκδοχή και αν επιλέξει κάποιος, το γεγονός παραμένει: Σε μια συγκυρία η οποία σημαδεύεται από εξελίξεις εξόχως ανησυχητικές στην ανατολική Μεσόγειο, με την Αγκυρα να κλιμακώνει την επιθετική δραστηριότητά της και με ολοένα περισσότερους διεθνείς «παίκτες» να εκδηλώνουν την ανησυχία τους για τα όσα διαδραματίζονται ή και σχεδιάζονται στη γειτονιά μας, μοιάζει με τουλάχιστον εξωπραγματική πολυτέλεια η εμμονή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να συμμετέχει στον δημόσιο διάλογο με όρους που αποκαλύπτουν απωθημένα από το παρελθόν. Στην αρχή φαινόταν ότι το σημαντικότερο πρόβλημα θα ήταν η «κακή χημεία» που διέκρινε τη στάση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ έναντι του σημερινού πρωθυπουργού. Αλλά ήταν το λιγότερο: προσωπικού χαρακτήρα αντιπάθειες ή πικρίες, όσο και αν δείχνουν φυσιολογικές, δεν αποτελούν δα και ανυπέρβλητο εμπόδιο στον σχεδιασμό πολιτικής. Σε κάθε περίπτωση, είναι και ο χρόνος που στο πέρασμά του τα διορθώνει ή τα επουλώνει αυτά. Ομως, το πραγματικό πρόβλημα, εκείνο του οποίου η ύπαρξη αποτελεί αιτία για αναταράξεις και δυσκολία στη χάραξη στρατηγικής που να αρμόζει στη συγκυρία και στις απαιτήσεις, είναι βαθύτερο και σοβαρότερο, όπως καταδεικνύει και η εν εξελίξει κοινοβουλευτική συζήτηση για τις περί ΑΟΖ συμφωνίες με Ιταλία και Αίγυπτο.
Δύο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της προσέγγισης των εν λόγω συμφωνιών εκ μέρους των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Αμφότερα, έχουν ρίζες σε «ανοιχτούς λογαριασμούς» με τους αντιπάλους τους – ή με όσους παρουσιάζουν ως αντιπάλους τους: Πρώτον, η επιλογή να επικεντρώσουν στο στοιχείο του «συμβιβασμού» που διακρίνει τις προαναφερθείσες συμφωνίες της σημερινής κυβέρνησης. Με αυτόν τον τρόπο θέλουν να απαντήσουν ετεροχρονισμένα στις περί «συμβιβασμών» κατηγορίες που είχαν δεχθεί ως κυβέρνηση, την προηγούμενη πολιτική περίοδο, όταν υπογραφόταν η συμφωνία των Πρεσπών. Δεύτερον, η επανάληψη πολεμικής φρασεολογίας κατά των μέσων ενημέρωσης. Για «προπαγανδιστικά φερέφωνα» ακούσαμε πάλι στη συζήτηση στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων. Εδώ και καιρό έχει στοχοποιήσει τον Τύπο ο ΣΥΡΙΖΑ, αναζητώντας άλλοθι για λάθη της κυβερνητικής εξουσίας του, και επιμένει σαν κακέκτυπο ελληνικό αντίγραφο του Τραμπ.
Στη γνωστών προδιαγραφών ελληνική πολιτική σκηνή, θα μπορούσε μια τέτοια τακτική ικανοποίησης «απωθημένων» να αιτιολογηθεί. Στις παρούσες συνθήκες και για ένα κόμμα με θεσμικό ρόλο, κάθε άλλο παρά μπορεί να δικαιολογηθεί.