Το δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης βρισκόταν σε τηλε-συνεδρίαση. Ο καθένας στον χώρο του και στη βιντεοκλήση όλοι μαζί. Αυτή η ψευδαίσθηση ιδιωτικότητας έδωσε σε έναν αντιδήμαρχο την ελευθερία να υποβληθεί σε ξεμάτιασμα την ώρα της συνεδρίασης. Εκπληκτα τα υπόλοιπα μέλη του συμβουλίου είδαν το χέρι μιας γυναίκας να εκτελεί ανηλεές, βασκανοκτόνο σταυροκόπημα επί της κεφαλής του αντιδημάρχου – που τυγχάνει και γιατρός.
Ο ίδιος ο ξεματιασθείς ισχυρίστηκε ότι η έκθεση ήταν οικειοθελής – «ήμουν ειλικρινής, δεν κρύφτηκα». Εδειξε έτσι πόσο ακομπλεξάριστα μπορεί κανείς να υποδεχθεί την άρση της ιδιωτικότητας, που επισπεύδεται τώρα με την τηλεργασία. Μπορεί κανείς να μετέχει στην έξω ζωή χωρίς τους χαλινούς της τυπικότητας. Μπορεί απενοχοποιημένα να προβάλλει τον μύχιο εαυτό του – όχι μόνο τη «βιτρίνα» της βιβλιοθήκης του, αλλά και τον οικιακό του βίο, ακόμη και τον καθαρμό του. Το «λάιβ» ξεμάτιασμα του αντιδημάρχου συμπυκνώνει με την απαράμιλλη κωμική του παραστατικότητα τη διάψευση όσων φαντάζονται ότι ο ιός είναι από μόνος του ικανός να διαπλάσει νέα ήθη.
Ο παλιός κόσμος θα περιέχεται επίμονος στη μεταπανδημική κουλτούρα – όπως συμβαίνει πάντα μετά τα γεγονότα που ονομάζουμε «ιστορικές τομές» λόγω της ανάγκης μας να τεμαχίσουμε την Ιστορία σε ένα πριν και ένα μετά. Το Πριν βάφει πάντα το Μετά. Ετσι και τώρα. Η υγειονομική ορθότητα της εξ αποστάσεως συνεδρίασης θα συντρέχει με τα εξ επαφής εξαγνιστικά φτυσίματα. Η ιατρική ιδιότητα θα συγκατοικεί με την πίστη στο «μάτι». Αυτό είναι το καρκινικό βήμα του πολιτισμού. Ιατρικώς, η εκτόξευση σταγονιδίων απαγορεύεται. Εκτός αν παγανιστικώς είναι ιαματική.