Η ετήσια ανακοίνωση –φέτος έγινε προ εβδομάδων– των ειδικοτήτων καθηγητών γυμνασίου και λυκείου, οι οποίοι μπορούν να διδάξουν μάθημα διαφορετικό από το αντικείμενο των σπουδών τους, αποτελεί την πρώτη επίσημη έκπτωση ποιότητας στο ελληνικό σχολείο, την οποία παραδέχεται το υπουργείο Παιδείας λίγο πριν από την έναρξη κάθε σχολικής χρονιάς. Ενδεικτικά, σε καθηγητές ξένων γλωσσών και κοινωνικών επιστημών μπορεί να ανατεθεί να διδάξουν Ιστορία, σε γεωπόνους Βιολογία, σε θεολόγους και κοινωνικούς επιστήμονες φιλοσοφία. «Το υπουργείο Παιδείας δίνει τη δυνατότητα στον κλάδο των γεωπόνων να διδάσκουν τη Βιολογία από την Α΄ Γυμνασίου μέχρι και τη Γ΄ Λυκείου», διαμαρτυρήθηκε η Πανελλήνια Ενωση Βιοεπιστημόνων (ΠΕΒ).
Αυτές οι αναθέσεις, βέβαια, αποφασίζονται υπό την προϋπόθεση ότι δεν υπάρχει καθηγητής του αντικειμένου (π.χ. βιολόγος, ιστορικός) στο σχολείο ή αυτός που υπάρχει έχει συμπληρώσει το υποχρεωτικό εβδομαδιαίο ωράριό του ενώ κάποιος άλλος (π.χ. ξένων γλωσσών, θεολόγος ή γεωπόνος) όχι. Ουσιαστικά, η υπουργική απόφαση υπαγορεύεται από την ανάγκη να καλυφθούν τα λειτουργικά κενά σε σχολεία και, ταυτόχρονα, να αξιοποιηθούν ειδικότητες καθηγητών μαθημάτων με λίγες ώρες. Εξ ου και η ΠΕΒ τονίζει ότι «το υπουργείο δεν επιτρέπει στους βιολόγους να διδάξουν στο Επαγγελματικό Λύκειο κανένα μάθημα των τομέων Υγείας-Πρόνοιας-Ευεξίας και Γεωπονίας, Τροφίμων και Περιβάλλοντος, παρότι μαθήματα όπως η Μικροβιολογία, η Ανοσολογία, η Κλινική Βιοχημεία ή η Ανατομία-Φυσιολογία αποτελούν βασικά κομμάτια της προπτυχιακής εκπαίδευσης στα πανεπιστημιακά Τμήματα Βιολογίας».
Ωστόσο, το γεγονός ότι αποφασίζει η (εκάστοτε) ηγεσία του υπουργείου να προχωρήσει σε δεύτερες αναθέσεις, ακυρώνει τις όποιες προθέσεις για αναβάθμιση του εκπαιδευτικού έργου και για ισότητα ευκαιριών των μαθητών. Για παράδειγμα, ας φανταστούμε ένα μαθητή Γ΄ Λυκείου που διδάσκεται Βιολογία (είναι πανελλαδικώς εξεταζόμενο μάθημα) από γεωπόνο. Οσο καλός και εάν είναι ο καθηγητής, τυπικά η επιλογή του για το μάθημα υστερεί έναντι του ειδικευμένου καθηγητή Βιολογίας.
Και η πρακτική των δεύτερων αναθέσεων είναι πιο διαδεδομένη στο γυμνάσιο. Ποια, λοιπόν, απαίτηση οι καθηγητές να είναι διδακτικά επαρκείς στο μάθημά τους και ποια εξαγγελία για ανάπτυξη δεξιοτήτων στους μαθητές, όπου αναφέρονται, κάποια στιγμή της θητείας τους, οι υπουργοί Παιδείας; Προέχει η κάλυψη των κενών διδακτικού προσωπικού, με όρους… αριθμητικής και όχι ουσίας.